Alle inzendingen over Heb ik jou al vertel

overkomt Vertel jou wat jij beleeft En wat ik heb gezien Wil niet meedoen Als ik niet kan genieten…

ben Zonder jou Ontbreek mij Lees mij uit en Steek me aan met je blik Bedenk me Zo nu en dan een beetje Met jou En vertel me Zonder jou Adem mij Nu het nog kan Streel mij Met je angsten Bevrijd me uit de klauwen van je liefde En hou mij En laat me dan los En hou dan van mij Zonder jou…

aan de voet van de loreley gaf jij mij meer kleur stilte tastte niet jouw schoonheid aan nee, jij liet mijn stem spreken op wind en water door te luisteren van twee zijden naar de breekbare schelp jij behekst mijn liefde sinds ik jou ken vertel het niet door over de klip van taaltonen kom speel voor mij de melodie van het gouden hart…

Mijn liefde voor jou hoe vertel ik nou dat ik samen wil smelten tot één persoon geen overleg meer aan een oogwenk genoeg op het zelfde moment elkaar verlangend zelfs ziekten delend voelend elkanders pijn maar vooral voor altijd tot in den eind samen gelukkig zijn Helaas mijn liefde was te sterk nu is Jezus jouw enige vriend…

luister naar mijn dromen als ik jou andermaal vertel met een zachte stem wat je toe mag komen neen, ik verdraai het daglicht niet ben ook geen schaduw die woont in de nacht, voel maar de bries van tederheid die de nieuwe aarde verzacht ik ben het, de lente die je naar binnen brengt en ook naar buiten geleidt diep in jou bevindt zich…

of is het voor jou voorbij Vertel me wat je voelt als je nog geeft om mij Niets meer zoals toen dat gelukkige bestaan Geloof je nog in ons of leef ik in een waan Wees open tegen mij laat me toe of verdwijn Dan maar niet meer samen maar alleen eenzaam zijn…

Ik vertel jou verhalen en oude geheimen Over mijn liefdes en wat mij het diepste raakt : Mijn pijn, verdriet, mijn hoop en mijn vreugdes En plots merken we : de dag is ontwaakt.…

Ik loop door de duinen, langs de zee… Ik kijk naar de golven, wil met ze mee… Daarbij droom ik stilletjes over jou… Ik vertel de zee hoeveel ik van je hou… De zon schijnt, maar warm heb ik het niet… Ik sta bij de zee, met zoveel verdriet… Ik voel me alleen, zonder jou aan mijn zij… Jij was ongelukkig, nu ben je vrij… Zoveel schrik was er…

Jouw hart is gesmeed in de kleuren van de lente Jouw ziel is bereid met alle zomerse ingrediënten Jouw haren blozen in de zachte stralen van de zon Jouw tranen gedijen in de dauwdruppels op het gazon Jouw ogen stoeien met het blauwe van korenbloemen Jouw lippen kruiden de geuren van al het groene Heb ik jou al…

Ik vertel alles. Jij kijkt me schuldbewust aan -- en ik begrijp jou.…

Ik wil dat je hier bij me bent Met je lichaam tegen het mijne aan Ik wil je handen stevig vasthouden Om ze nooit meer te laten gaan Ik wil je zoete lippen proeven Op een manier die niet zou mogen Ik wil verdrinken in de glans Vocht van je schitterende ogen Ik wil je benen kunnen strelen En je mijn liefde laten voelen Ik gaf je 't vocht…

vertel me wie ik ben en ik zal jou beschrijven eenzaamheid verdrijven mond en oren zijn vertel me wie ik was en ik zal mij vertonen vuile was verschonen hand en voeten zijn vertel me wat ik word en ik zal jou geloven met hart en ziel beloven altijd hier te zijn…

Gaat hij het haar vertellen; Wat er is gebeurd; Dat zijn maat omgekomen is; Door de trein meegesleurd? Een gezin met vier kids; Niemand kan het nog geloven; En dan moet hij het nieuws brengen; Hij is het zelf nog niet te boven. Maar het zal moeten; Hij hield van deze vrouw; Die elke middag op hem wachtte; En nu dompelen in rouw. Hij…

je, papa Zodat je bij ons blijft Over vanalles en nog wat… En je niet verder van ons wegdrijft Ik vertel je, papa Zodat je blijft bestaan Dat we je niet vergeten En je zo nooit zal vergaan…

Vertel me Hoe genees je zelf Slechts half een vrouw voelend Uiterlijk zelfbewust en krachtig Maar niet in staat om te voorkomen Vertel me Hoe vergeef je jezelf en die ander Zo veel jaren nadien een van de fijnste dingen van het leven Nog steeds ongrijpbaar lijken Vertel me Hoe vergeef je je naasten Zo ontzettend lief…

vertel van het uur dat zich traag verplaatst in het lome licht dat schuilt achter verstild bladerdek waar een vogel zweeft op de thermiek van verlangen zoekend naar zon die het voorjaar brengt vertel van de wind die verhalen leest van huiverend woud en vertel van het blad dat een bries imiteert op de zachte deining van een slaapdronken…

schenk twee flinke glazen opdat ons zwijgen niet dodelijk wordt proost en vertel me dan vertel ik jou…

Vertel me dat ik niet meer bang moet zijn En dat alles goed komt Vertel me de vele dingen om voor te leven Vertel me wie jij bent En waar je naartoe gaat Welke stukjes van de wereld je nog wilt zien En al gezien hebt Vertel me wie ik voor jou ben En of je voor mij nog een weg ziet Vertel me luchtige dingen Zoals cake of ballonnen…

Al wat materieel is, hechten wij ons aan op aarde, tussen hemel is een afspiegeling van wat immaterieel is, en vertegenwoordigt waar wij voor vechten.…

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

Vertel het aan de huizen van steen, vertel het aan de stad hoe lief ik je had. Maar zeg het aan geen mens, ze zouden je niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw dat een mens een mens zo liefhad als ik jou.…