Alle inzendingen over Hemellucht

De luchtdichter Schreef met Kordaat gebaar Het palindroom O zo in de Hemellucht. Dieho…

Het is in onze wijde hemellucht.…

In geritsel van herkenning Langs onbetreden paden Damp van vervlogen kiezels In aan te hechten aarde De flonkerende bedding Van schaduw en licht Over melkwegen en achterstallig Gerucht van deinende oersoep Kan ik Hemellucht omarmen Me aan eigen honger verwarmen In mooiheid, lichtvoetig In grijste van ogen…

Het dromen begint angstaanjagend in een verborgen wereld waar zwijgende vogels de hemellucht verkennen terwijl je eenzaam uit jouw schaduw stapt niets meer over van de glorie en het geluk stilte neemt je mee naar nieuw dieptes waar het de heimwee is die nu dicteert in de nachtelijke uren van verdriet en wanhoop.…

Verbannen door het fluisterende volk schrijft hij zijn stille liedjes in de nacht als de maan het licht van de rust verzorgt zingt hij zachtjes over vrijheid en weemoed zijn stem klinkt helder de nacht is lang onder de donkere hemellucht wanneer de fluisterende mensen slapen zingt hij zijn fluisterzang in de nacht.…

Hij schildert zichzelf als een vreemde een zonderling achter de spiegel met natte vleugels probeert hij te vliegen boven de rode rivier in stille heimwee tijdens de donkere nacht vliegt hij in de hemellucht er is geen voortijdig einde aan dit gevleugelde droombestaan oneindig blijft hij in zijn schildering vliegen onder druppels…

De vernietiging begint zijn geschiedenis te tekenen er ligt een eindeloos landschap volledig in puin ver weg, het donkere duister in gedachten geen blauwe hemellucht of heldere zon die het naaktstrand kust het zandpad leidt uiteindelijk naar een zompig moeras waar regentranen vrij spel hebben triest onder sombere wolken.…

schijnt de maan over de daken het is nu herfst, in leeftijd en in ouderdom in seizoen en in vergankelijkheid kom we lopen naar de dikke deur verdwijnen in nieuwe horizonnen een herfstmaan schijnt over de bossen daar in de struiken van haar liefdesboek moet hij zich bezinnen over het feit dat hij naakt is en glimlacht hoog in de hemellucht…

in de nacht krioelt het ongedierte tussen het door de kou vergeten gras ritmisch klinkt de klank van hongervrees in de machteloosheid van een dwalende wees door dit land is ieder kind zwerver geweest tussen de wandelgangen van onmacht alleen met echoklanken in het reservaat klinkt de roep om stille gerechtigheid duizenden sterren in de hemellucht…

had om me met de liefde te bemoeien in de nacht kwam het tot de ernst van mijn verbeelding een liefdesgezicht dat in geen enkel opzicht op mijn eigen gezicht leek ik besloot er een gedicht over te schrijven een liefdesgedicht over een liefdesgezicht terwijl ik resteerde in mijn zwijgen met in mijn hoofd een grote nood die naar de hemellucht…

Boos mag je zijn als er geen bloeiende rozen bestaan op de maan van jouw dromen geen blauwe hemellucht of heldere zon die het naaktstrand kust in de zon aan de oevers ontevreden kun je worden als je de lentelucht niet ruikt geen deelgenoot bent van het genot de bloesem te zien bloeien de bloeiende lente te zien met al die bloesemgeur…

de zoete Honingpot tot een goudengloed een nachtegaal begon te zingen, vlakbij de imker zuigen de bijen, zoemen reeds in mei rondom bloemen in de wei in tedere voorjaarslucht , O Gij Hemelzon, wondermens, vol van Waarheid, en gevoel, er woei een wind van klaarheid dat adem doet strelen, en vrij gaan wij als een kind met Hem de blauwe Hemelluchten…

Uw voeten schopten omhoog het witte sneeuwsel, uw ogen brandden de blauwe hemellucht, uw haren waren een goudgespannen weefsel, uw zwierende handen een roôvogelvlucht. De ogen in u die fonkenden jong-goude, het bloed in u vloog wentel-rowiekend om, de ogen der lucht die antwoordden zo goude, boven dreven ijsschuimwolken om.…

De lente komt van ver, ik hoor hem komen en de bomen horen, de hoge trilbomen, en de hoge luchten, de hemelluchten, de tintellichtluchten, de blauwenwitluchten, trilluchten.…