Alle inzendingen over Hubert

Ik weet het niet meer, het is hier ook zo mistig -- Ligt het daar soms aan?…

Wanneer jij schijnbaar achteloos de handen mannelijk in de broekzakken je weg naar de heuvel koos braken onder jouw hakken de takken Dan dacht je steeds expres dat ik er ditmaal niet zijn zou jouw ‘vlasblonde prinses van wie ik hou’ Jij deed mij in bed stilletjes huilen ofschoon ik jou maar hoefde te zien om mijn tranen voor…

De stervende kijkt mij aan, intens, vol liefde -- voor mij, het leven.…

. --------------------------------------------------------------- uit: 'Gedichten 68', een keuze uit de tijdschriften, Jos de Haes en Hubert van Herreweghen, Davidsfonds…

IJzig snijden de jaren Van zoeken naar oevers Van het voortschrijden De splijtende handen Krassen in snedes In vlakken van toen Op golven gedragen Door niemand aanschouwd Blaast hij zijn adem Zijn lokroep weerklinkt Galmt in de nacht Nimue! Nimue!…

IJzig snijden de jaren Van zoeken naar oevers Van het voortschrijden De splijtende handen Krassen in snedes In vlakken van toen Op golven gedragen Door niemand aanschouwd Blaast hij zijn adem Zijn lokroep weerklinkt Galmt in de nacht Nimue! Nimue!…

Om jouw gezelschap terug te vinden loop ik elke dag tussen twee werelden Ik passeer vreemden Ze zijn druk Ik voel geen warmte in hun adem, geen warmte in hun vermaarde bezigheden Ik ontmoet niemand want hier is alles al gezegd en gedaan en in de andere wereld waar jij niet bent eet en slaap ik Daar houd ik het niet uit zonder…

(voor Hubert Lampo) Volg de stenen op de oergrond en puur het vuur uit de stappen van het licht. Ik sliep met de vrouwen in jouw boeken en ik kwam weer aan. Droombeelden werden aangewakkerd en in het zand van mijn verleden vond ik magische sporen. Ik lachte naar het kind diep in mijn hart.…

Heel in de verte hoort men het burlen van een hert hoe herfstig wil men het nog meer verlangen in gedachten zie ik sint Hubert en het hert met het kruis tussen zijn stangen.…

. +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Potdicht nr. 6: pastiche van gedicht nr. 4054 “Er is een hemel…” van Hubert van Herreweghen.…

Hubert En wakkert mijmering aan vol herfstdromen Toch bekruipt mij ondanks al dit schoon Een vlaag van melancholie en droefheid Elk seizoen, ’t lijkt allemaal zo gewoon Maar de herfsttijd beaamt ‘t eind der strijd…

aan de here mr. KORNELIS 's GRAVEZANDE, rechtsgeleerde. Hoe genoeglijk rolt het leven Des geruste Landmans heen, Die zijn zalig lot, hoe kleen, Om geen koningskroon zou geven! Lage rust braveert de lof Van het hoogste koningshof. Als een boer zijn hijgende ossen 't Glimmend kouter door de klont Van zijn erfelijke grond, In de luwt…

Hier heeft mij Rozemond bescheiden, Hier, bij deez' boom, die welig wast. Waar mag de schone zo lang beiden, Dat zij niet op het uurtje past? Of ben ik wat te vroeg gekomen, Door drift der min, waar ik van kwijn? ô Zalig veld, ô groene bomen, 't Kost hier te nacht wel bruiloft…

Beschouw de majesteit Van 't wezen der Gerechtigheid, En hou het beeld in waarde Van Gods Stadhouderes op d' aarde. Wij weten dat haar doen De val der wereld moet verhoên; Want zonder recht bezwijken De zuilen aller Koningkrijken. Indien men 't Recht veracht Zal alles dolen in een nacht…

JAKOBA trad met tegenzin Ter snode wereld in; En heeft zich aan het end geschreid, In hare onnozelheid. Zij was hier nauw verschenen, Of ging, wel graag, weer henen. De moeder kuste 't lieve wicht Voor 't levenloos gezicht, En riep het zieltje nog terug: Maar dat, te snel en vlug, Was nu al opgevaren…

De Hemel is mij toegenegen. 't Belieft hem eindlijk mij een Bruid Te schenken, naar zijn mild besluit. Hij kroont mijn lange hoop met zegen. Zijn goedheid maakt mij overblij, En voert mijn zinnen spelemeien, Ja doet mijn ziel van vreugde schreien. O hoe weldadig is hij mij! Ik, die 't voor hem zo grof verkorven, Zo slecht gemaakt heb, jaren…

Nu lokken de jaren van zwijgen Niet meer praten als een vrouw, geen gesprekken op de ijsbaan van de grote filosofen, nooit meer vergeten wat gezegd is Hij oefent oogopslag en voorhoofdsrimpeling op mededeelzaamheid terwijl hij niets te zeggen heeft Zinnelijk neuriet hij een liedje over luidop gapen in gezelschap wat onzedelijk…

Te overwegen valt wat je weet onderin de wasmand te stoppen, op doktersadvies rotondes te mijden dat is je afvragen is een kraaiende haan ongelukkig anders dan een fluitende merel of met andere woorden zijn kinderen in de stad anders dan tegen de deur liggende kinderen? Stel geen vragen aan de dichters, zij wrijven zeep in uw ogen.…

in deze stad ben ik van huis geen brug die spant of buigt alleen het staande water boten liggen zwaar langszij de statiegevels als portretten van berekenende burgerij alleen de kabels aan de schepen schuren geur van teer en wier op nauw bemerkte deining stroomopwaarts kunnen varen golven maken die basalt beroeren hoge bruggen bij een…

In hoge vierkante eenmanstenten van bamboe en kunstdoek oefenen steltlopers camouflage, verzinnen schoudertentriemen, bereiden schermutselingen, begeven zich in het gebied van de grote waadvogels Na drie dagen en nachten kleppend beraad op het strand getergd door zwevende garnalen en zachtjes scharende krabben, roeien de snavels…

In speels verdriet en luchtig mededogen ziet elfje Elsje dat het niet meer gaat al is het teder zweven nog zo'n daad, gegroeid uit eeuwenlang poëtisch pogen. Het strijken over zachte wimpers laat verveling toe: alleen de meisjes mogen, gebogen over vijvers, opgetogen de lelietjes-van-dalen aangepraat. Van vliesjes wil zij sterke vleugels…

Bijna tastbaar is mijn verlangen naar het land de klanken uit mijn jeugd het land van klaprozen korenbloemen en glooiend landschap het land van textiel de arbeid en de natuur het land waar jij en vader leefden mijn land ons land Twente waarvan ik 't volkslied in mijn diepste dromen zing.…

De westenwind blies zacht; de zwoele zomer bukte Met zijn gebloosd gelaat de blijde wereld toe; Het woud was lang verlost van 's grijze winters roe; Toen ik met Rozemond de tere kruidjes drukte: Niet met de voet alleen, aan wie dit slechts gelukte, 't Gebloemt spreidde ons een bed. Och, mijn gedachten, hoe! Och, hoe was in die nacht mijn brandig…

Iemand telefoneert over de beste plekken voor mannen die willen vallen. Op het station rennen vrouwen op zoek naar hun minnaars, die ze de avond tevoren in onberispelijk tenue hebben achtergelaten. Pluimachtig strijkend varen zeeschepen het tegenlicht binnen. Op de gangboorden klinkt het roffelen van glimmende herenschoenen. Feestelijk…

We dwaalden van het pad op zoek naar leven, geen spoor was nog te vinden in verdriet dat borst en buik dooraderd ons verliet. De sparren rondom stonden dicht geweven. Maar rode naalden vielen, kropen vlug van alle kanten over onze voeten. We zonken, trokken bomen mee, we boetten in schaamte scheurend lijf dat even stug ons nog verbonden…

(naar 'WATER' van Nachoem M. Wijnberg) Iemand verzamelt veren. Iemand veert op na lang nadenken. Wat mogelijk is vliegt hoog over in geordende vlucht. Omzichtig toon ik een gevonden vleugel. 'Aan de hand van filosofen laat ik je graag de beginselen van het vliegen zien.' Mijn droom van vleugels wenkt aan de wind in…

Hoedt u voor de tijd hij sluimert namelijk niet als u vlinders vangt of beukenhagen snoeit In minuten bent u uren verder, niet meer te achterhalen In adviseer u: sta rechtop, geen spiegels, geen diepzeeduikhorloges Alleen maar kijken Ik garandeer u grote rijkdom maar niet dat u zo een maaltijd krijgt…

ik volg mijn schaduw op het ritme van de zon een hoekige schim gemaskerd dansend als Pinokkio. de slagschaduw van mijn armen vecht met het asfalt als een Don Quichote onbewust van de illusie. ik houd van dit spel met de zon als toeschouwer mijn schaduw omarmt mij als trouwe tochtgenoot. in een loodrechte omhelzing blijf ik twijfelend…

Mopsus en Dorinde. Mopsus. Dorinde, Puikschone, mijn lust en mijn leven, Wiens wezen zo lang in mijn hart stond geschreven; Ai, zie hoe de telgen en 't liefelijk kruid Verjeugden, nu 't voorjaar de hemel ontsluit. Dorinde. Dat zie ik, o Mopsus, en kan mij verblijden;…

Wie in zijn jeugd De wellust wil vernielen, Ontbeert de vreugd, En voert een dom gemoed. Wat is de deugd? Een tirannin der zielen, Die nooit verheugt, Maar zinnen kwelt en bloed. Koom hier bij ons aan deze waterkant. De weelde woont op dit gelukkig strand. Koom…