Alle inzendingen over Klaus Mann

Hij sliep in zijn zwarte kooi, waarvan de toppen, gouden bollen om te strelen, niet te breken en in zijn trillende hand tussen de wijs- en middelvinger de pen, waarmee hij zijn natte haren kamde, alvorens het licht te doven. Hij zocht voorbij het venster van zijn kamer naar een droom waar de pijn was opgebrand. Dat donker, iedere nacht opnieuw…

Soms kun je beter openhartig zijn: De in het nauw gedreven Wowereit beleed zijn homoseksualiteit en werd toch burgemeester van Berlijn. Wij hebben hem nog niet horen verkonden dat hetero's nog lager zijn dan honden.…

Meningen zaaien verdeeldheid, dus doe gewoon -- iets wat nuttig is.…

Sluimerend is kwart over twee zowat half drie -- Afgerond: drie uur.…

Mijn buren vrijen, o, wat schandalig goedkoop -- die dunne muren!…

Het is niet ernstig om ziek te zijn, nee, ernstig -- dat is het leven.…

Ziek op bed liggen, wazig en tot niets in staat -- slokjes soep slurpen.…

Kind in de Maan Ver boven de wolken, heel dicht bij de maan, Woont een kind dat speelt met sterren voortaan. Hij danst op kraters, lacht in het licht, En zwaait naar de aarde, zijn favoriete gezicht. Met maankoekjes en melkwegmelk in zijn hand, Vliegt hij vrolijk rond in het maanland. Een huisje tussen sterren, zo klein en fijn, Waar dromen…

Er ruist een zachte adem door het lover, de dauw ligt zilverstil op elke steen. De zon, een jonge bloem, breekt langzaam over het veld, waar alles wacht, onzichtbaar één. Een merel zingt zijn eerste, heldre zinnen, de lucht wordt blauw en trilt van nieuw begin. Mijn hart, een blad, mag in het licht beminnen de stilte, en de vrede diep vanbinnen…

ik at een boom met poten de lucht riep: waar is je neus? ik zei: in mijn schoenen een vogel viel van de maan en werd een banaan met ogen mijn handen werden hamers en sloegen tegen de tijd toen begon de muur te dansen in geel en schreeuw ik gooide een kleur tegen de stilte en plots was er een kind dat brulde: ik…

De kamer is een troosteloze bak, vol stapels vergeelde boeken en een muffe geur die zelfs de kat niet meer interesseert. Het licht dat binnenvalt is laf en grijs, alsof de zon ook haar dag niet heeft. Buiten krijsen kinderen alsof ze nooit oorlog hebben gekend, ik trek het gordijn nog wat dichter— hun stemmen zijn te scherp voor…

Op het balkon kauwt de stad op lichtvervuiling, jouw scherm een trillend votiefkandelaar. We hangen in de cloud als onafgemaakte tabs— het wifi-zweet van de buurman druipt door beton. Je zegt “misschien” in een spraakbericht van glas, terwijl de maan zich laadt aan een kabeltje dat kronkelt als een navelstreng naar nergens.…

aan je voeten dansen in dauw en jij, je naam in mijn mond ik drink je stilte elke druppel leeg mezelf uit, jij vult alles raak me voed mij laat me je liefde voelen…

Ergens tussen de eerste tram en het laatste nieuws schuift de dag als een jas van vreemde stof om mijn schouders. Iemand lacht in een andere kamer, ik hoor het als een echo in een lege inbox. De regen valt, zacht als een vraag die niemand stelt, op ramen vol vingerafdrukken en plannen die niet doorgaan. We oefenen in verdwijnen: achter schermen…

De stad ontvouwt zich bij dageraad— een bon die kronkelt uit de tanden van een taxi, jouw stem een inbeltoon in mijn keel— elke ster een wachtwoord dat we vergaten te wijzigen. We verzamelen excuses als browsertabs, laten ze gloeien tot het scherm zwart wordt. De maan sleept haar cursor door de baai— klikkende golven. Jij…

Een glimp— niet licht, maar wat eraan voorafgaat. In de plooi van een blik brandt het nog niet uitgesproken. En dan: een ruk aan het seizoen, lucht die openspringt in nerven van geluid, druppelend ritme, als vogels die weten wanneer ze moeten gaan. Tussen het zware en het vliedende hangt een stilte die niet weet of ze moet vallen…

ik keek naar de ruit niet naar de regen de warmte van je hand bestond nog even in het nevelschrift op glas een fluister van huid die zich niet liet wissen…

ik schilderde zachtjes een appel rond maar hij keek op, hij had een mond een lichaam viel in nat papier verdween in kleur, bleef niet bij hier een stem achter glas zei: verdriet is traag, maar nooit voorbij ik voelde hoe het adem nam als stilte die van buiten kwam een hoed dreef traag, een deur erin ik deed hem open, stapte in…

plaf piep de wind zegt diep ik zit in m’n krommelstoel en denk aan jou in fluisterdoel je was er net, ik zag je haast een schim van glim in droomgekaas flaf floe waar ben je, toe? je riep iets in m’n sloopgehoor een woord dat kraakte, zacht en door ik wou het vangen in m’n hand maar het gleed als zand in slaaplandrand snak…

In m’n droom vlieg ik, in ’t echt val ik met stijl…

Mannen denken dat ze alles kunnen Mannen denken dat ze alles mogen maken Mannen denken dat ze niks in het huishouden hoeven te doen Mannen kunnen alleen maar voetbal kijken en bier drinken meer niet Mannen denken dat ze de baas zijn is huis maar dat zijn de vrouwen Mannen zijn...een voetbal gek…

mannen, we zijn Mahahaneeuh…

Mannen, wat moet je ermee, in de winter niet te genieten, maar in de zomer valt het wel mee. In de winter zijn het net beren ze slapen maar door, of vervelen zich te pletter en dat is niet gezellig hoor. Wat meehelpen in huis? nou liever maar niet. Want stel dat iemand anders hem aan het huisvrouwenwerk ziet.…

Ja, zei jij het zij zo maar blijf, blijf ik draaide me om en zag je denken wat een lekker wijf…

Als ik aan hem denk eet ik appelperen stroop volkoren met zweet en metalen feromonen vermeng het met de geur van bitterkruid verkoolde appeltjes van opgewonden zijn winkel alsmaar blikken uit de supermarkt terwijl ik slaap tussen kleverige lakens…

Eentje links, eentje rechts, ‘n grote hand, ‘n kleine hand, ik mijmer en erken, De hoofdprijs heb ik al gewonnen, en ik besef hoe rijk ik ben.…

dacht dat ik niet blij kon zijn zonder man heb nu voor 't alleen zijn gekozen en besef dat 't makkelijk kan en is 't moeten uit den boze, ik moest er altijd voor hun zijn nooit tijd voor mijn eigen ik dat deed me wel weer pijn, maar maak me nu niet meer dik voel me bevrijd van de lasten doe nu wat ik zelf wil, mannen zijn soms rare gasten…

‘k heb niet zoveel met mannen Maar soms moet ik me vermannen Om niet te mans over te komen…

We hebben alles al gehad, denken we, maar de deur staat nog wijdopen! De fantasie is nog steeds grenzeloos en onder de deurmatten liggen pardoes weggeschoven hoogtepunten, krabbels die later goudstaven blijken. Zo gaan we verder, als rampslaven, we rukken de rokken van sappige lijven, we eten hun slippen op, verslikken ons en komen niet…

Ik denk aan de man die ik liefhad. Heb ik hem lief? Hoeveel angsten zijn dat? Onze borden raakten leger En aan de rand ligt een bloem. gesneden uit radijsjes. Een klein uitbundig leven. Niet om te eten, weet hij. --------------------------- uit: 'Twee zonnen', 2003.…