Alle inzendingen over Klever asielzoekers

De Derdewereldhulpminister Klever was op bezoek bij Ugandese leiders als een van onze exportwegbereiders. Haar boodschap: ‘Weet u dat ik mensen lever? De handel is bij uitstek ons terrein. Wat gaan we doen: per gros of per dozijn?’…

gewoontes zijn geen druppels die je even afschudt als ik wil veranderen merk ik hoe taai ze zijn handdoeken vouw ik altijd zoals mijn moeder deed boodschappen ruim ik op in een vaste volgorde soms spring ik uit een groef met een bevrijd gevoel…

het web gespannen van kleverige draden vindt zijn slachtoffers…

We waren ver van huis. Loop wat door, zei je zachtjes, kijk niet zo achterom, het zit ons niet op de hielen. Maar wat zijn dat dan voor stemmen, vroeg ik, en wat flikkert daarginds, dat zijn toch tekenen die niet bedriegen? Het komt niet deze kant op, zei je, dit is het goede pad en verder hebben we toch altijd onze papieren? We glimlachten…

Boom door storm geveld; ontheemde tortels vluchten op zoek naar asiel…

Ik zag je in Zwolle in de stationsrestauratie Spreek mij van je broers die je ginds hebt achtergelaten die gestorven zijn zij die leven zij wier naam is verdwenen spreek mij van de rode en okeren aarde van de verblindende zon van de almaar opnieuw begonnen dagen van het ploegen van de aarde/haar te laten braken Vertel - de mannen die…

‘Ik ben een vluchteling, ik zoek Asiel!’ ‘Asyl…? Ik ken echt niemand die zo heet Ofschoon…hoewel…misschien…dat ik het weet Loop lekker door, want u bent redelijk mobiel Asyl kampeert bij vrienden in Calais Vlak achter een grijs bordje met COMPLET’…

. ---- TIENRAY - Op initiatief van een bewonersoverleg krijgen asielzoekers in het Limburgse dorpje Tienray voortaan een reflecterend hesje mee als ze 's avonds de straat op gaan. Bewoners schrikken anders van de asielzoekers, die in het donker niet opvallen. Zo meldt De Limburger.…

Asielverzoeken blijven binnenstromen. Het loopt hier storm, de centra zitten vol. Die mensen komen heus niet voor de lol; geen pen beschrijft wat hen is overkomen. Het antwoord dat wij geven op hun pijn laat zien wie wij als volk ten diepste zijn.…

Door het leven hoogstens gedoogd, Niet met warmte omgeven, Niet de blik gegeven Van gekend en erkend te zijn; Niet met open armen ontvangen: Jij had hier sowieso niet moeten zijn, Asielzoeker in eigen land Niet meer, niet minder, Zo ervaar jij het leven Gegeven uit Gods hand…

Daarnaast hadden we het nog wat over begraven of cremeren of de ruimte in als dilemma terwijl de meisjes met hun kinderen in een soort bakfietsen langs het terras zoals onze eigen dochters, die we vierden We vroegen ons nog af wat Ajax deed en we keken naar de Hollandse hemel die weer eens regende zoals het hoorde Ook een paar asielzoekers…

Hoera! Een Europees asielbeleid! Een strengere selectie aan de grens Daarna wordt ieder hulpbehoevend mens Verwelkomd hier in solidariteit Ons land is rijk en dus mag ik toch hopen Dat wij deze verplichting af gaan kopen…

De Nederlandse vrouw wil niet meer baren Dat is voor haar een veel te zware pil Ze heeft geen zin in zogen en gegil Maar wil haar liefde voor haar baan bewaren Wij moeten geen asielzoeker meer hinderen Die vrouwen hebben meestal wel veel kinderen…

Asielzoekers moeten licht-gevende hesjes aan zodat mensen in ‘t donker ze zien lopen en staan Jammer is wel, dat inbrekers niet zo snel, een maatregel als deze zullen hanteren.…

'Aso-asielzoekers' moeten boeten Ze worden onder extra streng regime geplaatst... Zet ze maar vast aan handen en aan voeten Dat lijkt mij wel het adequaatst! Nog beter is ze gelijk terug te sturen Ik snap niet waarom dat zolang moet duren!…

Met mijn ogen drink ik de tranen van de asielzoekers Met mijn glimlachende mond laat ik hun ogen soms weer lachen En dan later...alleen...soms huil ik hun tranen in mijn hart door mijn ogen uit En kan dan vervolgens weer glimlachen met mijn glimlachend ogende mond…

Tafelmanieren zijn uitgevonden door mensen die nooit honger hebben gekend nooit verslaafd aan chocolade geen vervanging hebben gevonden zich troosten met het idee dat niets zo aanhankelijk is als een kind met kleverige vingers…

“Tonight we’re gonna party like it’s 1999” zei Marianne en ging met haar fiets van huis van de disco kwam zij echter nooit meer thuis levenslust en jeugd, het mocht toen niet zo zijn asielzoekers, die waren hoofdverdachten dna onthult: een boer die moordde en verkrachtte…

werd verliefd op haar Hij vond, ze is voor mij dé prima vriendin leven zonder haar, is nauwelijks denkbaar Haar gevoelen leken even vol liefde te zijn Ze meende, wat een schitterend exemplaar Ja ze kusten ook urenlang in de maneschijn dat kussen duurde zelfs langer dan een jaar Gouden dagen en daarbij ook al de nachten leefden onze twee klevers…

van dichtbij kijkt ze wat snoezig verlegen van het ene in het andere met haar haar vermoeid en kleverig in opgewonden zweet nog buiten adem een kusje en glimlach waarna tijdloos een warmte onze wereld vult…

(...hulpverleners ontraden asielzoekers ten zeerste het middel van hongerstaking...)…

Met haar handen in mijn haar nog, kleverig als pasta. Akkoord na akkoord, aangeslagen. En terwijl ze wegsluipt, mijn hart als opbrengst welhaast onzichtbaar onder haar trui verborgen, sis ik haar zachtjes na: ‘verlaat me niet.’ Het is te laat.…

Minister Klever blaakt van egoïsme. Het welzijnswerk van NGO’s daarginder kan volgens haar met een miljardje minder. ’t Is inhumaan; zij noemt het pragmatisme. ‘Ik ga de inefficiency bestrijden en duizenden verlossen uit hun lijden.’…

Al vijf jaar was ze uitgeprocedeerd. Ze kreeg weer hoop door Nawijns proefballon, die duidde op een generaal pardon. De kans werd door het kabinet gekeerd. Gemeenten schreven dus naar Balkenende. Wat gaf die man een hoop. - Een hoop ellende.…

bevrijd me uit het kleverige web van draderige zwalkende leugens dans onder de magische zon en spreek in droomwoorden raak mijn ziel verbind me kijk over de rand en schilder je taal in felle kleuren niets is wat het lijkt…

de eeuwige andere kant ineens sta je er midden in als je wandelt in de stad over land door dorpen zoals sommigen nog doen jij en ik vermoed ik steeds minder mensen ze gaan het uit de weg dan hoeven ze niet te denken over asielzoekers het waarom van een spuit een verlaten boterbriefje de betekenis van verlatenheid alleenstaande nauwelijks…

in de nacht komen de beelden van geweld gesloten ogen kleverige vlieg op je vel sla ze weg vind labyrint naar overdag daar komen beelden met open ogen ontduik geweld vlucht in dromen…

we raken verstrikt in kleverige draden van een spinsel wie voelt na het losweken de schijn van bevrijding als hij langs zere struikelpaden in het laatste voorland valt wie wil soms verdwijnen in zachtgekleurde troostwoorden en niet getelde dagen…

Als ik aan hem denk eet ik appelperen stroop volkoren met zweet en metalen feromonen vermeng het met de geur van bitterkruid verkoolde appeltjes van opgewonden zijn winkel alsmaar blikken uit de supermarkt terwijl ik slaap tussen kleverige lakens…

Met de rug naar mijn toekomst Sta ik, het verleden trekt, Trekt mij gaandeweg steeds Meer naar zich toe, spant Zijn kleverige tentakels Om mijn magere lijf, Zodat ik geen kans heb Me om te keren om een Glimp van mijn toekomst Op te vangen die hier Onbereikbaar achter mij ligt…