Alle inzendingen over TITEL

ik draag links en ruk naar rechts van hand naar hand druppel vatbaar leven op genadige aarde hare majesteit heeft mij niet mogen behagen zij speldt mij niets op ik draag mijn kruis en ben mijn eigen koning te rijk…

soms vraag ik me af hoe het zal klikken als ik je onthoofd -een modderschuit met aantrekkelijke vlag wordt beter bezichtigd dan een zeewaardig jacht onder een gerafelde lap- niets is moeilijker dan die kop van je die de zin bepaalt…

dit is een klein gedicht het heeft geen gewicht het is zelfs niet geschreven getikt vond het zijn weg misschien moet het er ingewreven woorden, want ik zeg er hoeft niets voor te staan…

Sixties nauw doorstaan Beetje doorgeleerd Ambtenarenbaan Saai gepensioneerd Speelt soms door zijn hoofd ‘Wat deed ik verkeerd?’ Had graag onverveerd Rustig maar niet mak Kritisch zich geweerd Als een soort Voltaire - Buitenhuis, volière - - Niet zo saai in ’t pak - Bestseller geschreven Toch oprecht gebleven. Als een soort Geert Mak…

Geen titel dus En zo zit er weer een flinke jaap, in mijn reeds zo geschonden lijf, ach we zullen maar zeggen: wie snijdt, die blijft? Zonder titel maar.…

Zonder titel 1# Ik open mijn ogen en staar in het niets niets staart terug en haalt me over om stil te zijn... ik open mijn ogen en zie weer iets. Zonder titel 2# Ik ben klaar om te komen maar niet om te gaan ik heb nog zoveel dromen laat het licht nog even aan.…

Met als devies Verkrijg De Titel deed u vergeten dat het studiewater meest uit bier bestond, de studentenhaver was een sterke dronk. Voor koning en voor vaderland loopt u de kans een tijd erna hoegenaamd gewild of niet een extra lintje te ontvangen op borst of jas.…

zelfs een kroonprinses , die vinders voelt in haar buik houdt van stijlbreuken.…

De engel viel aan Als Nachtvlinder En legde een Bom In de stiltes van mijn geheugen Een Antidote Voor een Stralend leven en sterven Voor een Patrones iemand die 75 wordt Dit zijn de dagen Van mystieke aard Puur natuur Als het je overkomt…

Een compilatie van titels van 23 netgedichten van de afgelopen week.…

Sonoor als een midwinterhoorn dreunt over oale grond een trein Een kerstlicht onderweg naar vroeger, 'k word oud bij zoiets onverwachts, de eenvoud mijner jeugd ontgroeid... Dan rent een hond met stormkracht 53 niet aangelijnd het weiland in en zakt in 't zwarte ijs door 'n wak Ik wijdde er geen woordloos sprekende gedachte aan maar…

Droge huiden naast elkaar. Gebrekkige talen in de monden. Proberen houden, maar eerder scheuren met de tanden van verdriet. U vervelt, gaat u afdwalen in mijn verschijnen? Of eerder gaan springen in mijn schaduw. Jammer dat ik de schaduw niet meer heb. Het is gaan huilen ver van mijn bezwaren. U herkent deze uitspraken hé? Snapt u mij?…

Ook héél lang nagedacht Het gaat om het idee Geen ducttape, da’s cliché De titel? “Schil die lacht” En de betekenis? Het is níét wat het is…

Straaljagers schrijven een omgekeerde v-formatie tegen de trek van vogels in: ik vrees dat er een grote leegte in de lucht komt hangen. Jij die de lieve zomer lang voor mij de wonderlijkste geuren weefde, luister: sluip als de kou neerdaalt maar even binnen in de mouwen van mijn winterjas. Het is altijd de samenwarmte die geneest.…

Ze suikert haar woorden met fluistering als ze de zin in zijn oor laat smelten waar de taal traag uitloopt en dan opstaat als een verlegen renaissance van beelden…

ik wil op de wolken Dansen met mijn voeten op het Randje en mijn ogen Dicht Als ik boos ben zal het Bliksemen Als ik verdrietig ben ruist de Regen Als ik blij ben hoor je me Lachen terwijl ik op de wolken Dans met mijn voeten op het Randje en mijn ogen Dicht…

Zet het licht op verzengend en open het gordijn Voor dit dodelijk dorre drama: éénakter in de woestijn. Uitzichtloos bedrijf, het publiek klapt zich tot zand Voel hoe de hete adem door de droge kelen brandt. Mijn tekst bestaat uit water, maar loopt op mijn lippen stuk De aasgieren boven mij vliegen cirkels van geluk Vormeloze bergen trillen…

Gesluierd waren mijn gedachten Bedwongen door het verstand het leven te kunnen verzachten Ingewikkeld was het leven Bepaald door hersengeesten Die in mijn ziel verbleven Gesmoord was mijn gevoel Geremd door de hoop Van wat ik eigenlijk bedoel…

de zee is niet zuinig met haar golven noodzakelijkerwijs legt de zee zich uit maar laten wij nu uitzien inzien naar haar zuinige golven dat alles tevergeefs herinnert aan het uitzicht van ons de zee onbehulpzaam omdat de elementen onbehulpzaam en buiten blijven ze ziet vooruit noch ziet ze iets ze komt ons toe en schuift ons onder…

In het land waar Eenoog koning is zie ik geen hond voor ogen die mij kan leiden met vermogen door het duister van de dag. Niet meer of minder zwart dan de dag de nacht moet ik verder op de tast mijn oog gericht op eindigheid.…

Je laat me dromen dromen over mooie dingen Je laat me over wolken lopen en even geen zorgen hebben Je stelt me gerust op de juiste momenten Gewoon, door even te kijken en te laten merken dat het goed is Dat ik niet bang hoef te zijn en geen angsten hoef te hebben Dan voel ik jou warmte jou liefde om me heen Even durf ik van het leven te…

De slagbomen opgeheven kruisen de wegen elkaar zoekt het hoofd gezelschap Hij Banen haar gedachten zich een weg naar de andere einder een verwant van de ziel De wegen lopen gesmeerd kennen de bomen één voor één gaan uit elkaar komen elkaar weer tegen De slagbomen neergelaten een stop bij…

wat vindt de wind van mijn tegenzin? briest hij me tegemoet of stormt hij me tegen de haren in? hij zegt: kop op, jongen sterk je spieren en maak van je ziel een zeil…

Zet het licht op verzengend en open het gordijn Voor dit dodelijk dorre drama: éénakter in de woestijn. Uitzichtloos bedrijf, het publiek klapt zich tot zand Voel hoe de hete adem door de droge kelen brandt. Mijn tekst bestaat uit water, maar loopt op mijn lippen stuk De aasgieren boven mij vliegen cirkels van geluk Vormeloze bergen trillen…

Vertel me wat je dwarszit vertel me je zorgen ik zal je helpen helpen naar morgen Want de dagen zijn lang ik ben ook bang voor wat komen gaat als je alles achterlaat.…

zijn stoel was leeg het was nog zo pas dat hij daar in zeeg in zijn wereld met het zijden kussen; tot op de draad toe versleten en aftands met zijn zetel nog slechts verbonden door twee lussen zacht met verloren glans ik voel, hij is niet weg ruik de geur van zijn huid zijn ongewassen haren deel het verdriet van zijn verloren bruid…

Ik, die ben in bomen uitgebroken tot groei, tot takken om te strelen, Ik die stukgelopen ben op hars en schors en het kussen van rasp Ik die van je houd tot aan de faliekant van jouw huid Ik wil staan als een gevlochten rondom aan de tuin die je bent…

Amorfe zweem van liefde bezoedelde het vals geluk Tanende macht in verlopen pracht Slordig gevoel van geloken passie Talende aantrekkingskracht van het otium wacht…

mijn hemel er is een god, want de trein kwam die dag net als ik te laat…

Ergens in huis slaat hard een deur dicht en even wankelt de kleine giraffe van vrolijk oranje plastic. Geschenk van een 6-jarig jongetje dat pendelend tussen ontredderde ouders zijn lot onbegrijpelijk blijmoedig draagt. ------------------------------------------------------------ Gemis, ontgoocheling, afscheid en dood zijn de centrale thema…