Alle inzendingen over Thuis in eenzaamheid

Denk daar maar aan als je straks oud bent en thuis zit, eenzaam op je stoel....…

een thuis heeft gegeven…

Ik ben thuis, thuis waar mijn computer staat, thuis waar mijn depressie toeslaat, thuis waar mijn moeder gaat thuis waar mijn boeken staan. Thuis is waar ik ben, waar ik besta, thuis is waar ik opgesloten ben en waar ik liever niet naartoe ga. Thuis is mijn gevangenis, thuis is mijn onbehagen.…

Bel meteen niemand Want al bel je naar iemand Niemand die antwoordt…

Eenzaam thuis op mijn verjaardag Niemand die mijn feestdag deelt Geen cadeautjes of presentjes In huis geen rommel en dat scheelt Gewoon een dag als geen ander Erover klagen heeft geen zin Alsof ik dan nog iets verander Feest zit er vandaag niet in Eenzaam thuis op mijn verjaardag Dit is echt de laatste keer Volgend jaar wil ik weer vreugde…

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

Over alle daken bloeit mijn bleke wake; alle sterren toe reikt ze, strak en moe. Baart dan alle bangen steeds een nieuw verlangen? Is dan alle vrees liefdes vrouwe en wees?... - Over alle daken bleek-gebloede bake; over heel de wereld heen liefde en leed, - alleen...…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

vreselijk steekt Maar vroeger kwamen velen gezellig bij je thuis…

Zegt geen gedag daarna maar pakt dan zijn biezen Thuis neemt hij nóg wat want hij wil wel slapen wegzakken in vergetelheid, want thuis is geen gezelligheid... Een eenzame ziel, zonder doel in het leven wachtend op de dag dat zijn lichaam- het gaat begeven...…

ik proef de argwaan aan de deur, de eenzaamheid spat mij tegemoet ik laat ze meestal beter achter tevredenheid doet mij goed doch thuis gekomen maak ik mij zorgen…

Zoveel mensen en toch eenzaam Stil en zwijgzaam kijkt ze toe De kille leegte maakt haar moe Ze zoekt rust in haar gedachten In haar ziel een koude stilte Niet wetend waar ze nu wil zijn Slapen doet haar teveel pijn Donker zijn haar lege nachten Lief en teder zijn haar woorden In haar hart vaak nog een kind Zo geliefd en puur bemind…

Zoveel mensen en toch eenzaam Stil en zwijgzaam kijkt ze toe De kille leegte maakt haar moe Ze zoekt rust in haar gedachten In haar ziel een koude stilte Niet wetend waar ze nu wil zijn Slapen doet haar teveel pijn Donker zijn haar lege nachten Lief en teder zijn haar woorden In haar hart vaak nog een kind Zo geliefd en puur bemind…

Laat stilte blijvend zijn waar wit van wolken waaiert over de lariks en de den Mijn wereld is van hen, van vogels veren poetsend zij nestelen nog laat Mijn boom dat is hun vogelwijk, hun nest is niet mijn home…

Ik wilde het eerst niet geloven, maar thuis is geen thuis meer voor mij!…

Terwijl de hemel open plooit van purpergrijs naar geel verkleurt met vegen wit erdoor, net of iemand een stuk stof ontrafelt, priemt het eerste blauwe van de dageraad door de hangende mist. Geluiden, bijna onhoorbare trillingen op de wind, komen door het raam aangewaaid, langzaam zwellend tot een geheel van twinkelend vrolijk vogelgezang…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Morgen weer een dag als deze nog niet is afgesloten worsteling met alles in mijn gedachten zullen ze morgen vrij zijn of zal ik wederom zeggen morgen weer een dag…

Rustiek beekje kiezelsteentjes gooien paardenbloem in je haar mijn liefde zo puur daar ben ik zeker van je bent zo mooi in de nacht dicht tegen je aan kruipen met een arm om je heen…

Zo mooi, zo onbevangen werkelijkheid of fictie waarheid in het midden plots ik word wakker ik kijk om me heen de realiteit passeert maar toch de glimlach de glimlach van die droom…

Het stinkt letterlijk en figuurlijk de verandering van de mens als ze het in een veelvoud krijgen een verslavend middel meer, meer en meer ik wil meer de waarde van het echte leven uit het oog verliezen geen oog voor de medemens individualisering van de maatschappij geef mij je glimlach maar die is meer waard dan dit alles bij elkaar…

Ik kijk je aan de tinteling die ik voel mijn lichaam vraagt wanneer krijg ik een antwoord ik zie je glimlach die betovert mij ik ben van de wereld wanneer ben je bij me een stil verlangen dat hunkert naar jouw gezelschap ik wil jou wil jij mij…

Ik loop langs de trap blote voeten koude plavuizen mijn linker kleine teen hij haalt het niet hij blijft even hangen achter de trap een vloek een tier au dat doet pijn…

Heet van buiten zacht van binnen aanlokkelijk aangezicht de sappen in mijn mond mijn tong hunkert naar de smaak mijn slokdarm wil het niet te heet de combinatie zoekend uiteindelijk pak ik de lepel en breng deze naar mijn mond…

Geen houding het lijkt of ik je niet zie echt wel maar je merkt het niet ik kijk naar je vanuit alle hoeken waaruit ik je kan bekijken het is een feit ik wil je zien maar het blijft alleen bij dromen als ik naar je kijk zijn we samen gelukkig echter als je me voorbij loopt niets bijzonders je kent mijn naam niet eens…

Waar ik blijf denken vallen mijn woorden stil als ik je zie oogverblindend zo mooi van buiten maar ook diep daar binnen je weet me te bereiken door er te zijn aan je te denken zo fijn met je te praten te luisteren naar je laat me je voelen mijn warmte is er voor jou…

Nachten bewegen naar de ochtend in mijn dromen speel jij de hoofdrol zo fijn heerlijk in de zon witte stranden blauwe zee cocktail in ons hand verliefd naar je kijken liggen we samen armen over je heen zwoel kusjes geven…

In mijn ogen verschijnt een gedicht met de woorden die ik voor je schrijf soms wil ik voor je zingen spontaan je hand pakken om met je te dansen geef me je lach met je oogopslag door er te zijn bij mij of ik bij jou je geeft me gevoelens in mijn lichaam die het nog nooit heeft herkend keer op keer het besef dat ik met de minuut steeds meer…

M'n thuis wordt grijs, de omgeving blijft jong. Traagheid haalt mij in, ben nu een bejaarde in mijn eigen tehuis, met nood aan een echte sociale babbel. Eenzaamheid is zeker... geen hobby.…

door het raam kijkend zie ik enkel de vreemde natgeregende straten eenzaamheid overvalt mij jong als ik was, levensvol lokten de avontuurlijke verten bekroop mij het reisgevoel als stralende jets overvlogen nu zijn diezelfde verten een gevangenis voor mij zij zijn waar ik vertoef maar niet mijn thuis mijn thuis ligt daar waar ik onbekend…