Alle inzendingen over amethist sterrenlicht

Pure amethist weerkaatsend door sterrenlicht maar van binnen uit.…

Purperen gewaad Transparante amethist Parelpapillon…

Toch bljf ik zoeken in de straten van de steden in de schaduw van de kasten een glimp zonlicht weerkaatst in de krotten naar een gezicht als sterrenlicht…

Pure amethist weerkaatsend door sterrenlicht maar van binnenuit. Ongenaakbare ziel, waarom is het water zo bang voor het vuur? Er is een park en vol met gekwetste bloemen waar echt niemand wandelt. Vreemde maanwagen rijdt zijn rondjes op aarde, rijdt op liefdesvuur.…

jij hebt iets met de tijd gedaan voorzichtig aan de vinger er op gelegd een zere plek die kloppend verder ging in zijn race tegen de klok minuten door uren verving glorieus stond jij daar tegen een majestueus volle maan het sterrenlicht jouw overwinning glinsterend op je gezicht…

Ik kijk naar je zie je stralende sterrenziel Het verre licht knalt uit je gezicht Je ogen fonkelen me tegemoet Bevruchten me veróntrusten me Jij en jij en jij en jij jullie allemaal kom ik nu tegen zie ik ineens dringen jullie binnen voeden mijn bodem van verlangen Belicht en verlicht dat En misschien meer En soms gewoon…

En als de nacht is neergedaald, baad ik in het sterrenlicht. Van dit mooie universum, met mijn ogen half dicht.…

O mijn geliefde amethist amour Mijn oogappel juweel de la jeunesse O mijn briljant bijou delicatesse Jij smachtende smaragd, tiramisu!…

O mijn geliefde amethist d'amour Mijn oogappel juweel de la jeunesse Bijou brillante ma delicatesse Jij smachtende smaragd, tiramisu!…

Hij stond temidden van smaragd en amethist te zoeken naar meer glans en schitter. Wat op het oog geen enkel kleursel had van dichtbij bruin en mat maar in het licht toonde hij stralend de mooiste glans van groen en blauw in fijn labradoriet.…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe daar blonk een flonkering zacht langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van…

elfjes vleugeltjes klein vlinderen naar boven elke nacht geven ze sterrenlicht…

zon purpert terwijl ik in witte streken jou vleugels geef jij het rode bloed in lila laat ontwaken en warmte zachtjes spanning beeft nog niet opvliegend maar je vertrekt in amethist voor een dag in samen de lach op je gezicht…

Hoog aan de hemel flonkert oeroud sterrenlicht spoelt in stilte aan. Vlammend valt een meteoor door de steilten van de nacht.…

een rode lach en voelde ze de maan -ik bladerde- vond warme steen -en zag het alziend oog zomaar langs de weg wit water zuiverde een klankschaal tot haar schone toon me toezong van haar elfenwoon ze glimlacht rond mijn kaken in de tussenwereld woont mijn hart en ook mijn hoofd zal daar geraken met liefs voor Amethist…

Een bonte Piet liep door de straat Ietwat verdwaasd, ietwat gehaast In kleuren van de regenboog Met oogverblindend zwart gelaat En prachtgewaad, z'n kraag heel hoog Gesloten om zijn hals en nek Een pauwenveer van amethist Met een azuren ring als oog Dat hij verdween is extra zuur Helaas, ik krijg nu rust nog duur (volgende keer beter…

De superaarde komt tot ons dit kroonjaar Slechts afgeleid uit banen sterrenlicht Als dát geen voer is voor een snel gedicht En dan is-ie misschien ook nog bewoonbaar Op 20 lichtjaar flonkert de smaragd Dus maandag wordt daar vast nog niet gevlagd…

zoele nacht vol bloemengeur zie hoe de nacht met sterrenlichten gloeit in diepe flonkerschijn rijpe muskadellen de muziek is van kristal de vlam van licht valt op zomergedicht vol van lust en leven…

stuiptrekking voordat je wordt bewaard als bruidsschat in het hart met de gave der liefde Je weegt soms wel wat zwaar en timide liggen de woorden tegen mijn lichaam aan Haast ademen we samen zingen, zweten, lachen om dingen die we laten We gaan de pijn verlaten op onbekend terrein Lichaamstaal als zoekende wederhelften naar sterrenlicht…

eer de nacht zich omdraait naar dromen van gisteren schrijf dan vederlicht lachende lijntjes in zacht dons dat late uren mist blaas ontwakend sterrenlicht langs het venster van nu en hang dan eindelijk dat rolgordijn eens op…

mag ik mijn dank vereeuwigen met begin en einde zoals eenheid in het sterrenlicht de woorden opvangen in het thuisgevoel als een immer durende dageraad mag ik dicht, in ieders lach, bloemen schenken ook al wordt dit schrijven oud…

zonlicht maakt haar sterrenlicht vol straalt in haar gezicht komt samen in haar ogen en straalt op ieder die haar ziet haar aankijkt in haar ogen onverstoord en het lied dat ze zingt echt hoort zo zuiver luister maar….. en huiver…

Wachtvelden sterrenlicht kantelen de aarde. Oeroud ruisen vult de nacht met dit weten: er is geen weg terug, de verten die ons daar tegenstaan willen in ons geboren worden.…

nu je verder droomt met je knuistjes gebald voorbij de donkere nacht langs sterrenlicht en zwarte gaten waar alles in verdwijnt met uitzondering van die droom van jou zul jij je daarvan niets herinneren een glimlach van een milliseconde om mij en alles in je slaap…

Ergens wacht een melodie zo schoon van kelk en kroon weerspiegeld op een lenteblad een portret van bloeiend vuur en levenskracht een hart van tijd zo teer, zo zacht maar vol van leven vol van pracht in wind en onder sterrenlicht een lofzang op papier gedicht.…

niet kunnen vergeten oppervlakkig ruw of gladgeslepen stenen liegen niet tonen geen emoties zoiets als verdriet of wat het leven hun tot dusverre heeft gegeven of toch wel – heel ingetogen in zichzelf gekeerd zodat niemand het ziet stenen omvatten dood en leven maar wij zien dat niet men ziet vaak pas hun verborgen schoonheid als de amethist…

Er bestaat geen verweer tegen het meisje van de nacht dat zich snijdt omdat ze slecht is twijfelt of ze echt is Geen eigen plek waar zij zich veilig voelt en het koude sterrenlicht maakt voor haar een huis te groot, de deur gaat niet op slot Zij verlangt naar haar gezel dat hij eindelijk stoffelijk wordt een kerkuil landt op een muis…

Huil mij een rivier van hartstocht Schenk mij een boot om de overtocht te maken Blaas je hemelse adem in mijn zeilen Laat mij in je oceaan van je hart verwijlen Leidt mij naar het sterrenlicht in je ogen Ontroer mij door de aanraking van je zachte huid Leef mij met de warme klanken van je stem Wees jezelf zodat ik jouw schoonheid ben…

het duister trekt aan mij zijn armen voelen kil geen wolk trekt voorbij zwart de nacht, zo stil sterrenlicht zie ik niet stof dwarrelt om mij heen de geest die het leven liet snelde verbeten weg, alleen het vuur verhit de hel likt de vlammensporen ooit was het een spel maar nu heb ìk verloren…

een helder sterrenlicht twinkelde mij vannacht voor mijn ogen apathisch bleef ik kijken wandelde in gedachten mee in dit verblindende licht geen wanklank viel er te bespeuren ik was beland in de zevende hemel van een gelukzalig moment in een eindeloze stroom het wees mij een weg van warmte, liefde en licht die elkaar kruisen…