Alle inzendingen over bergaf

gordels vast riep de nostradame nazomer en de kraaien kriskras door onze dagen volautomatisch van wat moet dat moet en door naar de finale grootste begrafenis stroomopwaarts met stekeblinde snavels slagschaduwen over de blauwbedroefde aarde morgen as versplinterd glas morgen zal niets meer zijn zoals het was - en de kraaien de kraaien…

De koersen zijn gekelderd wereldwijd Sinds Trump zijn importheffingen liet blijken Hij wil de eigen industrie verrijken Maar kwelt de beurzen met onzekerheid Diep in het rood, net als de president Z'n wangen (als hij schaamte had gekend)…

Zeg mij waar ik moet gaan,waar Gij zult staan is die weg nog veraf ligt hij hoog of bergaf?…

Je weet het toch wel Bergaf, gaat altijd snel.…

“Van alle staatshoofden die veel verdienden Ging het met onze Beatrix bergaf. Ze is al bijna aan de bedelstaf, Want op de ranglijst staat ze nog maar tiende. Hetgeen ons aller medelijden wekte; Vandaar ook deze huis-aan-huiscollecte.”…

doorstond zijn rots van weeromstuit hagelstormen en orkanen hij brak op ongehoord geluid van ingehouden eigen tranen verdroten droop zijn edelsteen bergaf naar donkere oceanen verschool zich daar in het gemeen van angsten en gebonden wanen soms schittert op het watervlak een glimp van ongetemde kracht ontkent een blauwe hemel strak…

wuivende wind zoemzindert traag trillend de tropische trance terug meeuwen miauwen als kirrende kauwen bevlogen hun vloeiende vlucht bijen die brommen met fris gesis en slurpen de bloeiende blommen kakelend kwakende kikkers bekijven, beklijven, als bronstige schapen bulderend donderen de bolders rotsig ribbelend bergaf…

Het ging bergaf, altijd maar dieper…. De standvastigheid onder haar voeten, had plaats gemaakt voor een diepe kuil, waar ze niet meer uit kon. De zoete voorsmaak van het begin, was weg en de bittere nasmaak bleef bijten op haar tong. De woorden van vroeger, waren nog alleen stille klanken.…

is het dan voorbij ligt de klim nu achter mij gaat het verder bergaf richting een grijs dal een open graf waarin leven slechts wacht op het verlossende eind nee het is nog lang geen eeuwige nacht voor ik ga kwijnen verdwijnen als in een dikke mist ontvlamt mijn haard en baart mijn brein verstilde wolken van verwondering word…

dichterbij komt het hoeft allemaal zo snel niet meer je ligt alles op te vouwen boeken, deuren, kleren het genezen van de ander en het spreken dat er steeds minder toe doet steeds gestager komt het opzetten gebonden aan een geloof, kortaf het kanten van de zijlijn op de tijd het punt waar je het niet precies meer kunt zeggen, hoe de weg bergaf…

nooit meer , zon voelen op je huid wind in je haren malse regen of prikkelende vrieskou maar levenslang verschanst in een waanwereld op vier muren kijken als je einder krimpt tot ziekte en pijn onmacht en afhankelijkheid en wachten, steeds weer wachten als de balans van je leven uitzichtloos wordt en het enkel nog verder bergaf…

De wereld ligt scheef en bergaf benepen met nadering in de einder de liefde een zwaar vehikel geworden wat nog rest past in mijn geklemde hand het schrijven het tasten naar kostbaarheden die zich onvermoed in mijn zakken verhullen plompe bewoordingen kervend op mijn kladjes met het definitief van een houthakker die een boom omlegt Met klompen…

Sorry , de wed…de strijd bergaf Verrekte nul-nul ,vol flauwekul is de ultieme straf…

mijn moedertje is nooit meer slapeloos - dag ik strand hier op uw graf, nog immer bergaf het marmer strelen, voel de laatste herfstzon wat ge niet meer ziet, ben ik aan 't stockeren wat ik nu doe, ik laad wat wrakhout op mijn kar want ik ga een wrakhoutscheepje maken vol kwaliteitsmomenten, plus maar ook min de baren moe en zinkt…

ons als pelgrims rauw willen opeten met als dieptepunt Foncebadon bergtop hoog in de Pyreneeën waar één vrouw met één schaap je door haar vijf los lopende honden sinds Karel Martel laat bespringen Men waarschuwt en passant iedereen om met een kei van zich af te slaan overlevenden werpen hun steen bij de hoop van zij die ze voorgingen bergaf…

volgden de natte sporen van haar traan Een diepe zucht verliet toen haar keel eindelijk mocht ze even..zichzelf zijn Eindelijk stopte eventjes ‘t spel toneel en kon ze even alleen zijn met de pijn Een blik in de spiegel toonde het kille dat gans haar droevig innerlijk omgaf Ze zou heel graag wat vreugde willen want zo gleed haar leven enkel bergaf…