Alle inzendingen over binnenwaarts

het getij van de ziel is weerbarstig als een maandag dan melden zich meer sterren dan zandkorrels zodra verte en veraf breedgedragen ruimte krijgen in stilstand bij vroegtijdig verlaten -alvorens dagen zijn geteld van buiten te leren, lotvaardig ter volmaak en weer binnenwaarts naar oneindig wederkeren…

volgens jongste richtlijnen schuren woorden bij enig ongerief en is zonder blijvende leegte bespoediging van het ongeschrevene niet mogelijk buiten ligt binnenwaarts bederf -het wachten is op het vroegste licht…

Z'n zwijgen heeft geen nieuwe naam, de schemer valt en binnenwaarts breekt tochtstrip uit clivia's en kieren.…

het binnenwaarts gerommel als bij een fabriek die meer lawaai maakt dan profijt geeft...…

woorden zijn verdronken het fluitje van de winter dat met stille tonen de brok in mijn keel overneemt kan je wanneer ik huil en de dag te donker is jouw hand leggen op de mijne tot leven brengen zonder wijzer en woorden worden mij tegemoet in een witte winterochtend en de schroom van kleine sterren het haar strijken uit mijn binnenwaarts…

en het meisje, zij huilt door verdriet overmand geen troost kan helpen verstoot reddende hand haar open jeugdige geest opgesloten in trieste smart keert zich binnenwaarts kwijnend in gebroken hart deerniswekkend in tranen wil zij geen liefde meer kennen zal haar troosteloze ziel ooit aan eenzaamheid wennen?…

Weert Werd door een visioen zijn geest beheerd Voor één tel leek hij uitgemanoevreerd Van d'aardbodem te zijn afgeserveerd Nooit eerder had hij zich uitwaarts gekeerd Te ingetogen, geïntroverteerd Nu lacht hij, ietwat te geëxalteerd Dankzij dat voorval terug naar Nederweert Doch tranen laat hij niet, heeft hij geleerd Ze zijn onzichtbaar binnenwaarts…

wind waait zoute druppels, het raam knarst zwaar om de wanhoop van de dingen ik staar voorbij bomen op de weg en het binnenwaartse zwijgen dat machteloos om de schemering valt zich in schaamte nestelt en in nog meer zand in mijn ogen ik zie vreemde witte vogels vliegen doorheen verlangen en de waarachtigheid van de nacht ze leggen…

de oude voorhang geduldig als een wijze petemoei vergeten stof en spraak van jaren her nog koesterend in vouwen van haar pauwblauwe volanten zich altoos warmend aan vergulde stralen van wat late middagzon bedekt het lege venster waardoor geen bundel lachend ochtendlicht nog langer leven binnenwaarts tot aan de sponde loodst vergleden uren tellen…