Netgedichten

netgedicht (nr. 31.402):

tot in de morgen

wind waait zoute druppels, het raam knarst zwaar
om de wanhoop van
de dingen

ik staar voorbij bomen op de weg
en het binnenwaartse zwijgen dat machteloos
om de schemering valt

zich in schaamte nestelt
en in nog meer zand in mijn ogen

ik zie vreemde witte vogels vliegen
doorheen verlangen en de waarachtigheid
van de nacht

ze leggen mijn ziel bloot
langs mijn wangen, tussen jou en de duinen
die ik draag

stijgen
onbenaderbaar in mijn stem omdat ze willen
weten van de pijn

wind waait, de golf houdt aan

ik wil naar zee

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 14 maart 2010

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

tot in de morgen

3.8 met 17 stemmen

485

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

annabel, 15 jaar geleden

Die witte vogels, Kerima, ze blijven vliegen

pama , 15 jaar geleden

Schaamte kan soms rare streken met je uithalen, de elementen kunnen je daar van verlossen.
Mooi gedicht Kerima.

Martien Montanus, 15 jaar geleden

Proef het zout van de droefheid, maar ook de drang naar vrijheid en de oorsprong, de zee, een prachtig gedicht!

Roland Hainje, 15 jaar geleden

terugkijken mag langzaam verzachten.
terugkijken door pijn, moet vezachten
terugkijken met de pijn, moet geschreven worden.
Compliment, mooi dichtster.

Joke Bot, 15 jaar geleden

Prachtig verwoord!

Geef je reactie op deze inzending: