Alle inzendingen van M.R. Achterbergs

De zwaarste zwaarden laten zij over doek en leegte vallen: het scherpst is dat van Salomo, van het Recht snijden, zo werd gezegd; doch allerbotst is dat der dood, Damocles’ Fatumlemmet- stoot. In de tussen-time belagen drenzende dreumesen de magen der brodelozen in hun uur van Nood voortdurend smachtend, in een niet te stillen…

1. Met zijn verzen werd geen hoop gewekt, met huichelende wegen wel dromen verlegd; de tovenaar die waarheid sprak in spreuken die nooit zijn gehoord. 2. In wrevel van de wereld afgewend, de ogen die niemand ooit zag; nieuw licht dat zweeft in de dageraad, gloeiend door het licht van de verre zon, 3. weerkaatsingen van wat ooit…

Een burcht, afgesloten van de wereld of een tuin met open poorten, en heel in de verte een ophaalbrug naar ons luchtkasteel. In onze harnassen van dons plonzen en plonsen we wat af in de levensgrachten naar het einde. Het slot sluiten wij in onze opengebroken harten, overlopend in gekantelde oeverloosheid met aan geen van beide zijden…

'Hoe sta ik er nu voor, dok, leeft u nog?' "Kom bij u, heb geduld, de interpunctie van 't radiologisch pathogeen proces der lymfocyten in een biopt fles was tijdelijk out of order in hun functie maar xal u antwoorden, xoekt voor u uit..." Intussen groeit, nog tijdens 't belconsult aldoor mijn quaal met groeiend ongeduld maar ook doks…

Schreeuw niet tegen mij dat je verzuipt in drank die dank je aan jezelf; je mond loopt over, van jij...en wij? Wat jij bedoelde, voelde ik met onschuldige, blauwe ogen. Er is geen reden om te lachen, of het moet de wreedheid van jouw gedachten zijn. Wat is de waarheid waard, als jij het vergeten bent en bang bent voor jouw verleden?…

We zien het afgetrokken in de schaars omhulde Olympus in het licht van de ochtendzon; in het glimmen van de munt in de diepte van de vaargeul. We ervaren de strijd, de exercitie tegen de afmattende Helikon, onder de zon van contrapunctie en 't eeuwig gekletter van leeuweriken, de zondvloed uit gouden kelen; als Eva, kronkelend over…

Het schreeuwen om aandacht kent geen tekort zolang de bron niet uitgeput is, het levensvatbaar oerboek van de mens waar waarheden goden zijn, orakels slechts woorden die geen ander gevoel kennen dan eerzucht en wraak en die eeuwige macht; alleen een wang die keert een vrouw die je voelt, met haar hand die de aandacht versterkt, niet…

Toen ging het venster open, wanneer röntgenstralen ons hier en nu doorlichten door te reflecteren op wat ons wezen was. Ging toen het venster open door het licht in de ogen die ons verleden in spiegelschrift bedrogen, ging toen het venster open? Er werd gezegd, en er staat geschreven, word wie je bent in je diepste wezen, ken jezelve…

De opperhuid van moeder aarde ligt onontgonnen, puur natuur op maagdelijk terrein; zij houdt zich staande, braakliggend bedekt met een schaamlap voor wonden in ‘t besloten woud der verwachting. De nachtelijke zonden woekeren voort in tempeesten, de wildste beesten en de vogelen ‘des velds’, wier zang streelzacht fluwelige columna’…

Gelijk de circe-ogende co-assistente die stiekem van achteren mijn slip in kwam, een gouden greep deed in het muilezelpaar - een volledig nutt'loos gebaar -, constaterende dat zich daar tussen de welvormige dadels geen vunzige woekering voordeed, doch slechts een verlangen - niet warm, maar heet voel ik haar zwijgen als een gebaar. Instemmend…

‘O!, soms voel ik mij verwant aan jou, soms voel ik mij, zoals jij je vaak alleen gevoeld moet hebben. Zo ik, al heb jij dat nimmer kunnen bevroeden. Net zomin jij ooit de bedoeling begreep of hebt geweten waar ik ben geweest, welk ‘n hondenleven ik heb geleden, van binnen; al die kwellingen die mijn ziel ontelbare keren door- sneden…

Het toeval stuit op zijn ongeduld; als wat niet te verwachten viel, rende hij met de paarden mee in de roze en blauwe slierten van een traumatiserend strevende zon. 'De spinsels van het zó gewende; een onverzoenlijk tegenstreven', waar het allemaal begon. "Mijn zoon, zoek voor jezelf een wereldzee van jouw formaat, want deze beken zijn…

De nacht die niet wacht, maar hem liefdevol toelacht als de hunkerende hand van Odysseus' dwalende geest vrede vindt en plezier in haar en haar vlezig lichaam. Hij trekt een korset over dit leven van vlees en bloed, de gladgestreken vingers van verwachte nachten achter fluwelen tralies zijn geen rustgevende omstandige cliffhangers, maar…