Netgedichten

netgedicht (nr. 86.954):

MOLENKOREN (tijdigheid van het weten)

Dit zwaartepunt van het denken
waar woorden geboren worden,
als klanken strotten verlaten,
zin en betekenis vormen,
samen stromen gaan,
uitmonden
in gedeelde beelden,
overeenkomen,
uitdrukken,
willen.

De tijd als duur
houdt meer dan eens stil
op het Kairosmoment
dat je pas later,
of op z'n best
het navolgend
op magische wijze
als cruciaal herkent.

Dit vliegwiel van het voelen
wat dromen vertalen kan,
overtreft zichzelf
door verwachtingen
tenminste
te benoemen;

het wedijvert, strijdt
met Chronos, de tijd
die elke afwijking
van regelmaat,
elke ‘alleingang’,
veroordeelt, doch
stiekem intussen
benijdt.

De mijmer verstijft:
de regen blijft,
zolang het duurt,
in vlagen dalen
van onzekere wind
in onstuimige vaart
die onrust baart;

achter dat onheil
der wichelaarsgoden,
de lachende derden
zonder mensengeboden,
verblijven in vaste beelden
de sterren,
zoals de tijdigheid
van het weten
beklijft.