Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.795):

Het eenheidspostulaat

Om jou zinnen over leven
mee te kunnen geven,
zijn het intrinsieke grenzen aan
de betekenis die ik er intertekstueel in leg;

tijd en aandacht zijn
niet meer dan
posters over scheuren
in het ethisch behang
van fervente dromers,
onveranderlijk verlangend
naar een brandend activisme.

Dan moet het toch over hoop gaan,
of zand in geluksmotoren
die de wil draaiende houden,
tegendraads en stroomopwaarts
over nitwittende opperklojo’s heen.

Tussen windbuilen door
schijnt de felle nazomerzon,
exemplarisch hilarisch klaarkomend,
achter nooit nalatende wolken
die de verwondering vertalen

als ik verhalen wil gaan proberen
te vereren van oude schrijvers,
als blijvers door de eeuwen heen,
vóórdat het gejank en geblèr
losbarst in volkse volières.

Je hebt zangvogels en hanen
die zeer uiteenlopen in talen,
intuïtie en ervaring,
als het aankomt op verleiding
van de scheiding der machten
in onze nieuwetijdse verwachting.