Alle inzendingen over boontjes

Oke het is prijzig (meebetalen aan de Boeing en de kerosine) maar dan heb je ook wat Doorgaans neem ik dan ook niet genoegen met minder dan een krat En uit oogpunt van de ontwikkelingssamenwerking is er toch vooral niets tegen boontjes uit Senegal…

U ziet dat ik mijn eigen boontjes dop Doortastend strijd ik tegen immigratie Ons land zit in een crisissituatie Maar weest u niet bevreesd, ik los dat op Al krijg ik veel kritiek de laatste tijd Ik vaar mijn eigen koers, ik ben beleid…

Laat dus de koeien zelf hun boontjes doppen. Gun hun gewoon hun eigen servicecenter, Want elke koe van 1 jaar is een enter.…

in wat je zegt het onuitgesprokene nog verborgen het nieuwe jaar voorspel je met een gemak waarmee mijn moeder vroeger boontjes brak lekker makkelijk fluister ik zeg me liever of de dagen die ik achterlaat vrucht zullen dragen…

Trump heeft niet zoveel op met recht en rede Dus is de hulp vanuit de States gestopt Zodat Europa zelf z'n boontjes dopt En Oekraïne instemt met zijn "Vrede" Hij voert de druk op tot Zelensky zwicht Het land wordt niet meer in- maar opgelicht…

Straks kampen we met een pensioentekort Te weinig om behoorlijk van te eten Dus Jetta laat ons nu vast peentjes zweten U krijgt een eigen moestuin op uw bord 'In plaats van steeds maar bij mij aan te kloppen Gaat iedereen zijn eigen boontjes doppen'.…

Vanwege het steeds grotere gevaar Van moorden en verzet en bomaanslagen Dacht Bush: "Laat ik de macht maar overdragen, Dan dopt Irak z'n eigen boontjes maar." Hij noemt het dus schijnheilig overdracht, Maar toch blijft ginds de chaos aan de macht.…

herkenningspunten zijn ontvreemd dagen, waarvan de namen allang verdwenen zijn in de afvoer, dwalen rondom wegen die zijn omgelegd heten wortelen nu boontjes loert het buurbeest op duiven zeker wetend dat dit huis het mijne was sta ik verward op mijn strepen…

Lof voor de teler die vergeten groente eer bewijst Die man verdient een lintje maar ik lust geen chichorei Daarnaast staan kleffe schorseneren ook niet op mijn lijst Geef mij maar boontjes op een bedje van gestoomde rijst En om het af te maken in de vaas een bosje prei…

morgen is zij jarig haar kleine trots een feest of cadeau vertellen tranen is er echter niet haar moeder leuk en opgeleid met hoge hypotheek ontslag en schulden dopt de boontjes zelf schaamte voelt ze bij elke aanmaning die eindeloos komt machteloos ook het tij te keren natuurlijk wil zij wel het beste zelfs liefst voor haar meisje…

Je hoeft ze ’s avonds niet meer in te stoppen en overblijven is er ook niet bij ze kunnen immers zelf hun boontjes doppen ach opgroeien, het gaat zo snel voorbij! Ze volgen nu hun eigen dromen, begonnen aan een toekomst onbekend waar alles nieuw is en geen ouders komen: ze zijn nu hogeschoolstudent.…

Ik zou eigenlijk gewoon mijn eigen boontjes moeten doppen maar af en toe is het wel wat veel. En dan zit ik dus te zeuren tegen een "vreemde" (sorry) vrouw. Maar je wenst me het beste en dat wens ik ook jou.…

De Koning, hoofd in de wolken, maakt van zijn eigen werkelijkheid een ijle droom. Een geestesschim onaards wordt middels tonnen steen door arbeiders getorst in vuil en gruis en zweet, vermetseld tot materie. Wie nu de berg opgaat is als een oude pelgrim: de weg is lang en zwaar, maar 't loon na moeizaam zwoegen is een hemels visioen…

Aan smalle straten staan kleurige panden; beschilderde wanden met mensen en dieren worden bekroond door een gouden dak. En onder de erkers verhalen, historie: hier woonde een wijze, befaamd geleerde, en daar verbleef de Vorst van dit land. Zo heeft elke wonig zijn erkers en kleuren, daken en deuren die eeuwen verbergen und alte Geschichten…

Bijna dood is weinig anders als niet zo lekker, een beetje slapjes of afgemat en ongemerkt bereist een mens het Schemerland tussen Hier en Dood. Bijna dood is haast hetzelfde als aan de avond, er doorheen of uitgeteld en ongedacht wordt net gestorven bijna niet dood, een deel van leven...…

Een grote doos drijft door de Lange Haven van Korenbeurs naar herenhuis en zinkt, zinkt al maar dieper met vuilnis van het veilinghuis, van restaurant en kledingzaak. Blokkeert onder een brug tenslotte de toegang naar een weids verschiet met afval van de bloemenzaak, verweerd metaal en vaal antiek.…

Het is een komen en gaan bij afhaalchinees en snackbar van roodverbrande benen onder bolbuikende T-shirts die zonverhit bestellen bij noterend Aziatisch geduld, of amicaal goedmoedig bij het meisje achter de olie dat patat en ballen laat sissen. Voor zaken zoals deze zijn dagen zoals deze gouden handel en megawinst.…

Verbaasde kleuren, uitrekken, krimpen, weglaten, toevoegen wat er al bijhoort vanaf het begin. Verbuigen, vervoegen, contaminatie: taal maakt beelden tot rake sculpturen van vege tekens. En het publiek in trage gang beleeft ootmoedig, telkens opnieuw, haar eerste bezoek.…

Hij zwaait met zijn hoed, als een staatsman vaarwel, een deftige staatsman uit vroeger tijd. Een waardige pose die kil cynisme maar geen verkrachting en bloedschuld bedekt. Hij ontvlucht zijn huis en zijn heldendaden: stromen van tranen en rokend puin. Niet wetend van falen stapt hij in het vliegtuig en laat zijn doden alleen met…

Onder lagen, lagen tekst is een torso opgegraven en trots tentoongesteld op voetstukken en altaren; uitleg en commentaren van herders, theologen. Een onvolledig beeld wordt met wisselende hypothesen utgebreid en aangevuld tot een altijd nieuw verleden. Onbewust kijkt ieder heden naar toen met eigen ogen.…

Hij is voor zover ik weet nooit gezien op een blanke schimmel. Want dan had men kunnen zeggen: de Prins op het Witte Paard. Maar hij reed in snelle auto's en vloog in spannende kisten. Liep rond in mooie pakken, glas champagne in de hand. Beleefde van tijd tot tijd met luchtige élégance de wildste avonturen die soms bijna verkeerd afliepen…

Acht nooit gering de vreemdeling die schamel, opgejaagd en ver van huis een woning vraagt: het kan een Koning zijn...…

Zij jongen en doden eeuw na eeuw, doorlopen hun leven stap voor stap; bejagen en grazen, buffel en leeuw, zonder overweging of rekenschap. Ook voor de mens als denkende soort is weten en zien een zeldzaam moment. Jaren en jaren doet hij voort, terwijl hij de zin van zijn daden niet kent. Net als het dier, geen verbeelding of waan: hij volgt…

't Wordt schoorvoetend licht, een dun laagje sneeuw: ijl tintelgedicht in een prille eeuw. Een prille eeuw, met hoop - die doet leven- op een gouden tijd, ook al duurt het maar even. Schemer zuiver en broos, is dat niet genoeg? Maar de dag is nog jong, dus juich niet te vroeg! Aan de doorgangsweg staan als geraamten de bomen- geen…

Julia ging op een laat nazomerstrand tegen al haar goddelijke zusters in die haar heimelijk zonder tegenzin verbanden naar Grote Mensenland, naar dat roerige toch verlaten oord waar zij moest leven als niet meer kind dat geen oplossing voor het raadsel vindt van waarheid die het ware vermoordt, het Goede dat het Schone verstikken mag -…

Ik heb vast iets met platteland en vage torens in het verschiet van zondagmorgen. Fryslân wiid en fier, dizige boskjes en tsjerkjes en Pake dy seit dat is Wommels en der leit Lutkewierum - Friese zondag nabij verleden kerktorens nu en dan en Pake om ze namen te geven die het kind meteen vergeet maar die de oudere wil herbeleven in…

Getoupeerde haren, wolken lak, onhandige colbertjes, brillantine: twee moeilijke rijen, elk aan een kant. In het lege midden met das en pochet, de danskeraar, zalvend, zijn assistente zedig, naar het lijkt, in een zwarte jurk. De foxtrot, de tango, een Engelse wals; het jasje dicht, een houterige buiging. Gegiechel en gestrompel op de vloer…

Het eerste stadspark van het land, de hoogste molens van Europa. Het pauselijk wapen pontificaal boven de ingang van de kerk, voor enkele jaren monumentaal gepromoveerd tot basiliek. De hoogste, grootste en het eerst: wie tussen raffinaderijen en grote havens niet onder wil gaan, moet met pakhuizen aan een gracht, zelfverzekerd en megalomaan…

Het grote huis is stil en leeg, weg zijn het pluche en de palmen. De keuken, ooit vol van geur en gebraad heeft geen spit meer en ook geen fornuis. In de grote zaal toont alleen de schouw nog iets van de vroegere rijkdom. Een klok staat verloren in de gang, triest en kaal, alom bladderend stuc. Overal woekert het wilde groen, door geen…

Met een vaart van minstens honderdtien passeert het land in een ommezien. Heuvels, bossen, een oude abdij, voor je ze ziet ben je er al voorbij. Autobahnkreuz, nog tweeduizend meter. Afslag naar Stuttgart. Of is Karlsruhe beter? Dan staat alles stil: sechs Kilometer Stau! Bovenop de berg ligt al weer een oud gebouw...…