Netgedichten

netgedicht (nr. 6.187):

Schemerbestaan

Zij jongen en doden eeuw na eeuw,
doorlopen hun leven stap voor stap;
bejagen en grazen, buffel en leeuw,
zonder overweging of rekenschap.

Ook voor de mens als denkende soort
is weten en zien een zeldzaam moment.
Jaren en jaren doet hij voort,
terwijl hij de zin van zijn daden niet kent.

Net als het dier, geen verbeelding of waan:
hij volgt de drang van impuls en instinct
in een veilig maar duister schemerbestaan.

Maar soms, als een flits aan de hemel blinkt,
beseft hij zijn stom en blindelings gaan,
zodat hem de moed in de schoenen zinkt.