Alle inzendingen over cipres

Voor Jeannet Koninklijk opent Zij de luiken Voor het nieuwe Licht dat vol Levenslust binnenstroomt Cipres en salamander Om voorrang strijdend In dit nieuwe licht Dat naar 't lijkt Altijd duren zal Geschreven voor je 54e verjaardag, 1 september, Dolomieten, vakantie 2012…

Je koestert een droom zoals de wind die boomwoorden fluistert onder de blauwe cipres en je zoekt in het laatrood naar een naam, zo dierbaar een belofte, zo magisch De donkere schaduwen in je ogen in je haar verlangen naar een gevleugeld hart ragfijn en teder Waar is de ster bezongen in je lied Waar schuilt toch de vervulling…

Een ranke cipres in de chaos Verzonken in haar warme verten lijkt de leegte vergaan kus ik haar zoete licht vergaar haar tere stralen Maar als de weergalm van haar woorden mij omsluiert zing ik hoog in mijn wolkentoren van een zilveren maanhart een ijle liefdesdroom die oplicht als een verloren ster in Andromeda eindeloos ver…

De zon komt met grote tegenzin traag op over de koperen zee dreigend drijft er een bijl mee strandwaarts, op een flauwe deining Slapende cipressen langs het strand het vroege kind op het ontwakend zand Bij een passerend scheepje ver van wal gaat slordig een morgen overboord of het ooit middag worden zal ? aan dek is nog geen woord gehoord…

Daar spat de cipres omhoog. De olijfboom schiet vol uitroeptekens. Alles komt goed, sust de vijgenboom.…

deze nacht hoor je de ransuil aanhoudend klagen Nyx godin engel van de nacht verbergt haar vleugels in duisternis de hardhandige vleugellamme landing in een cipres Dionysos laat je leven! voeten zoeken aards houvast ze moeten zich wortelen van dag tot dag Helios maant tekent streepjes licht over je gezicht…

Ik wil geven mijn goud, kamperfoelie en cipres. Zo eer ik de wegen waar jij je voeten zet.…

Weet jij, dat je als een cipres bent, slank en trots en krachtig, maar ook los van anderen, met ruimte om je heen, eenzaam op een heuvel, uitgelicht tegen het blauw van de eeuwigheid? Weet jij dat je een gedicht bent?…

   dacht ik nooit dat sneeuw   nooit de cipres   dat je nooit meer ------------------------- uit: Dichter (1995)…

meer kleuren in de vlag tot het hele spectrum straalt als een zon een baken op de onrustige reis Het is maar een vlag geweldloze communicatie in de wind een zwijgende blik De stok een toverstaf een zieneres, baken van geduld uit goed hout gesneden Eik en linde, vlier, vijg en kers de bomen van Moeder Aarde beuk en berk, ceder, cipres…

Tussen cipres, korenaar en zonnebloem Drijft hij de sterrennacht voor zich uit Loochent het gebod Verdoofd door absint Gespleten schilder die de kogel koestert Vergulde pil tegen waanstemmen Het fortuin rinkelt op zijn kist Erfenis en naam in het uitstalraam Zoals een zelfportret met brandende baard De tollende lichtkrans, het zwart…

hoog boven de muur, als een zwarte vlam in de harde oneindigheid het roerloze zwaard van de dodenboom, een cipres die de ruimte splijt.…