Alle inzendingen over diamantjes

Frisse dauwdruppels stralende diamantjes in de ochtendzon.…

wanneer ik jou lees blijven mijn woorden steken ze zweven rond in mijn hart gedachten ontspruiten genietend van elke beweging die zonnewarmte doet opstijgen in hoogtes van gewichtloosheid laat ik het op mij inwerken roep en mompel van alles maar jouw woorden tollen als diamantjes op wolken zo zacht door mij heen……

Pril zonlicht schittert als miljoenen diamantjes in de dauwdruppels…

Ze schittert zo prachtig in het meer het zijn net diamantjes. Wat is het toch heerlijk om hier te zijn met die wolken met gouden randjes.…

Gelijk pareltjes lijken de dauwdruppels 's morgens, op elk willekeurig blad Verweven met wat zonnestralen, zijn het net diamantjes op een presenteerblad Zo glansrijk en zo wonderschoon De dauw op alle bomen en het gras Zo in de vroege morgen, totdat de zon ze op doet drogen en je geen dauwdruppel meer zag...…

Aan de donkere hemel, sterretjes rij aan rij, een van die diamantjes, schijnt daar speciaal voor mij Al heb ik je nooit mogen zien, en je niet eens gekend, weet dat je, waar ik ook ben, altijd bij me bent Soms droom ik wel eens, van hoe je nu zou zijn, dan droom ik dat je bij me bent, dat voelt bijzonder fijn Al ben je nog zo ver,…

door een waaier van spinrag ontvouwen zich ragfijne draden in het gouden zonlicht zilverachtige dauwdruppels spiegelen als diamantjes daar midden tussenin uit de verte komen mooie vogelklanken ze fluiten blijde melodieën op hun eigen wijsjes schetst over al het aardse leven pure poëzie in beeld en klank op verschillende tijden…

het zilverglanzende web fluistert met een teer ruisen in de wind, tooit zich met parelende druppels als heldere diamantjes en lokt en verleidt elk onervaren vliegje, de kruisspin glanst en flonkert, als een robijn, in briljant gezet, haar fijne zilverdraden verkleven de zwarte lijfjes, vleugels, pootjes, met afgrijzen moet ik toezien hoe…

Druppels toveren diamantjes langs de ruit. Niet te veel kijken naar dat wat voorbij gaat. Tussen hoop en toekomst bloeien de rozen. Vergeet mij niet, "oh lief!" Mijn voetstappen dolen in het rond op onvruchtbare grond en de zon houdt zich schuil achter donkere wolken.…

Diamantjes voor verliefde paren, Als zij op een wolkeloze nacht, Met liefde in de hoogte staren, Daar waar Orion hen toelacht. Vertel mij mooiste intensiteit; Hoe lang moet ik nog wachten In de eclips van eenzaamheid, Tot jullie ook mij zullen toelachen? Want in die codex God's, Jullie constellatie herbergt mijn lot.…

Het zijn de algen van de zee Ze geven je kleine diamantjes mee. Gekke meid, ga maar slapen Want zelfs de duinbloemen gapen En de zandkorrels bewegen gewillig opzij Als ik mij eindelijk neervlij.…

Diamantjes zijn er ook af en toe. Dat maakt me toch tevreden. Ik vraag me af: waarom en waartoe, ben ik hier toch beneden? Ik probeer de zin van het bestaan te zien. Dwars door wolken en regen. Later weet ik het misschien, waartoe alle dingen mij bewegen. Het nagelaten spoor, moet glans aan de kralen geven.…

Maar als de goudgele korenvelden verdorren door een verschroeiende hitte en ik loom en bezweet verkoeling zoek op een bankje onder een naar water snakkende eik, dan dagdroom ik over stille vergezichten, waarboven een milde februarizon in een strakblauwe omlijsting flonkerende diamantjes tovert op een maagdelijk, wit sneeuwtapijt.…

je fladderde met wind tegen boven de struiken met diamantjes van de pas gevallen regen tegenwind ging slow en traag terwijl bij mee de hoogvliegers droog bleven ik wist dat jij eens zou eten uit mijn hand nadat jij je vleugels glad had gestreken en mij sprietig aankeek koppie en kleed in kool witte kleuren met een verdwaald…

De zon schiet diamantjes op de golfjes, Wolken varen mee naar de zee, Maan en sterren flonkren in de diepte, Ook ruisen van ’t water reist mee naar zee. Als de gletsjers zijn verdwenen, De regens zijn opgehouden te bestaan, Verdwijnen ook de rivieren, Gaan ook de planten en dieren er aan.…

Mijn liefste, Alle vogels fluiten als jij langsloopt Als je lacht, dan gaat de zon schijnen En zoals een spiegel iemand zichzelf laat zien Zo zou jij jezelf kunenn zien in een zonnestraal Mijn engel, met je haar zo ravenzwart bezet met kleine diamantjes in de regen Mijn engel, al die kristallen schitteren voor mij Bij jou vallen alle mannen…

zwammen waar ik de naam niet van ken pesterige kastanjebolsters waar mijn hondje een ballerina van wordt ze zijn niet allemaal zacht getrapt ik doe mijn best maar soms loopt ze sneller en dan plant ze haar poot op zo’n namaakegel maakt een sprongetje en kijkt me verwijtend aan de zon speelt mee en tovert bladgoud stiekeme schaduwen en diamantjes…

als onder falkens dak in bregenzerwald het nieuwe jaar zich laat vieren stoeit zich onverwacht een droom tot leven stilletjes in vruchtbaar water geborgen boetseert zich het mooiste geschenk van leven van erwtje klein tot heuse familiestaak met oogjes als diamantjes en een mondje dat lacht alles komt er op en eraan van vingertjes en teentjes…