Alle inzendingen over doorgelopen

aan het eind van de straat flikkert een kapotte lantaarnpaal tegen die lantaarnpaal leunt een man, hij lijkt verward ik zie hem wel, maar loop door over de vlotbrug maar iets dwingt me terug over de vlotbrug naar de verwarde man bij die kapotte lantaarnpaal er hangt een touw aan de lantaarnpaal verdomme, hij zal toch niet... hij flikkert…

O, borsten had ze als meloenen, zoet als een perzik was haar mond, ’t liefst had ik haar willen zoenen, maar mijn vrouw riep: - wat heeft die een dikke kont - Ik ben toen maar weer doorgelopen, want om het aan te leggen met een dikbilkoe, is toch ook eigenlijk bezopen.…

Aan, uit, doorgelopen. Mij treft geen blaam, maar ik houd 't binnen. Alles rood, soms oranje, Leven zonder franje - - daar kan een scherm niks aan veranderen.…

Laffe dader die met bloed aan de handen rustig is doorgelopen terwijl jij met je laatste zucht nog fluisterde: “wie let er nu nog op de kinderen?“…

steeds weer hetzelfde lied tijdloos dit zingen van verlangen hoewel verschraald en in de loop misschien berooid toch hunkerend de toon ondanks het remmend rijm en doorgelopen zinnen hoe kan het ooit verzwijgen daar waar het hart naar zucht jouw stem die van zichzelf mag blijven…

Toen hij was doorgelopen heb ik niet omgezien waar hij was gebleven waarheen hij ging was mij om ’t even hij kon zijn eigen weg wel vinden uiteindelijk leidt ook hij z’n eigen leven.…

Verkleurd blad vochtig groen mos talloos gesponnen webben en in grauwgroen uitgewoekerd graspad een diepgetrokken glad glanzend modderspoor doorgelopen over verhard pad en in een smalle net uitgebaggerde rechte sloot zwemt een eenzame woerd onwennig rond sporen van vertrokken zomer -van een nieuwe herfst!…

De laatste greintjes zelfrespect Zijn keihard in de gang gekekt De moeite niet meer waard Waar ooit een sterke droom bestond Is nu alleen de open mond Het biertje en de bedden De wijsheid komt pas met de jaren Dus laat beheersing nu maar varen Vergeten doe je toch Zoveel kansen weggeslopen Wel gezien maar doorgelopen Nooit zal ik echt leven…

blonde haren in een staart bril met zwart montuur blauwe toegeknepen ogen kijkt een beetje zuur heeft een moedervlekje op haar linkerwang mascara is reeds doorgelopen vermoedelijk op dit vroege uur al enige tranen vergoten ken haar niet, zie haar thans voor 't eerst gewoon een lief meisje op een fiets doch haar treurige…

op losse stukken perkament herkende ik jouw woorden tussen resten bloed ze vormden een gedicht ik las de flarden - 'licht' en 'mededogen' - wat paste heb ik naast elkaar gelegd de omgekrulde randen zwartgeblakerd en nog heet braken de zinnen af ze waren doorgelopen ik sloot de ogen en met mijn handpalm heb ik elk fragment bedekt…

twee uitgelezenen zitten tegenover elkaar kijken schijnbaar aan één echter kijkt naar de koffie, of deze al doorgelopen is de ander naar de overkant, waar een wagen geparkeerd wordt koffie met melk en suiker koffie zwart jaren al hetzelfde ritueel lang geleden is er al geknakt één staat op om de afwas te doen de ander trekt…

een slanke hand die deuren opent en het licht binnen laat ogen die begroeten een lach die je even stil doet staan de kamer spreekt mij aan in een warm ontvangen je stem vraagt melodieus en zacht zal ik de jas ophangen er is geen ijs te breken wij weten beiden beter zijn doorgelopen naar de zon pas toen keerde jij je naar…

de beelden staan haar nog vers bij alsof het de dag van gister was hoe ze daar zat in die kamer van drie bij vier het was januari hartje winter piepend ging de deur langzaam open een walm van sigaretten en bier drong naar binnen berekenend kwam hij op haar af zijn ogen rood doorgelopen stonden scheef op zijn brede gezicht angstzweet…

Uren later, dagen zet ik nu pas hier weer een pen op deze bladzij papier de tijd daartussen was een stuk tijd wat onopvallend is doorgelopen een stukje verder tussentijds niets gebeurd geen moed, zin iets te laten gebeuren ook geen dingen die moeten gebeuren niets doodlopende tijd traag oneindig langzaam lijdzaam wachtend voorbijgaande…

vierde mei lijden vijfde bevrijden daar liep het Joodse meisje vijftien jaar gebracht door een jonge Duitse chauffeur kan dit zo maar Bergen/Belsen park mooi aangelegd niet kijkend naar de foto's angstig het gevoel zo slecht geen bezoekers moedig doorgelopen over de geplavuisde stenen emoties/verdriet eindigend voor…

Aan het begin van die weg heb ik eens gestaan gewacht op mijn liefste waarvan ik zeker wist dat ze hier langs zou komen op het midden van die weg ben ik eens stil blijven staan dacht dat ik haar zag komen waarop ik zolang had gewacht alleen nog van kon dromen op het eind van die weg heb ik nog eenmaal omgekeken ben bedroefd doorgelopen…

ik laat me dopen en word door onderdompeling gewijd het gastvrij water maakt geen onderscheid en is bereid m'n zonden af te kopen ik richt me op, passeer de scheidingslijn op mijn papier, doorweekt en doorgelopen, staat zwart op wit, in droog visserslatijn: 'dit is zijn vrijbrief, elke weg ligt open' 'waar hij zich ophoudt, dáár hoort hij…

Ik liep over straat en ging de hoek om ik keek(ik voelde wat) achterom de straat in waar ik net doorgelopen was. Om de verre hoek keek het rare beest met zijn sprinkhaanpoten gebogen de voelsprieten tastten de muur af en het straatnaambordje. Het beest loerde Het beest met zijn sprinkhaanpoten loerde naar mij.…

gebeurd Het is van alle tijden, van alle volken Geweld, misdaad, criminaliteit, moord Kortgeleden zag ik hem nog lopen Peter R. de Vries, misdaadjournalist Ter hoogte van het hoofdkantoor Politie bij mij in de Jordaan aan de Marnixstraat Ik heb hem laten lopen Wilde hem best even begroeten En vooral bedanken voor zoveel Ben toch maar doorgelopen…