Alle inzendingen over dor

Vrieswind, volle maan het oude lijf vertelt van aarde bomen komen om de dwergen hakken zich een weg het nieuwe licht is zonder schaduw herfst dus droge lippen niemand kust die oude mond de grond is weggeslagen in de dagen die behuild zijn zout weerkaatst het licht verdroogde huid en droeve woorden…

Hoe dor ook nu nog alles is, de lente zal toch eens gaan komen; je voelt aan het groot gemis en ziet het aan de zwarte bomen. Er is geen dood zonder herleven, geen hunkering die enkel wacht; want alles is met al verweven: het voorjaar met de winternacht.…

Zon, warm mijn hart Zon, vul mijn leven Zon, geef mij licht dat ik dóór kan geven. Wind, streel mijn geest Wind, laat mij zweven Wind, geef mij kracht Die ik dóór kan geven. Zee, spoel mijn ziel Zee, wees mijn steven Zee, geef mij hoop Die ik dóór kan geven.…

't Is dor en doods en het valt bitter tegen. Ze hangt slap in de vensterbank in het zonlicht. Ik weet dat ze haar blaadjes niet meer opricht. Met slechts een blaadje, verbleekt, verdord, dan weet ik zeker dat het nooit meer wat wordt.…

– het belooft een droog en dor seizoen. de aarde transformeert in zand ik hoor bloemen en planten kreunen en zie vele konijnen achteroverleunen, alles kleurt reeds lichtjes aangebrand. de wind, ja de wind, die doet ook extra zijn best om alles te verplaatsen of te laten vallen zijn mensen nu onbewust de natuur aan 't vergallen?…

Daar, waar dor en duister nog écht dor en duister zijn, happen wilde ezels als jakhalzen naar adem.…

Uit dor heideland rijzen jeneverbessen als groene zuilen.…

Kijk daar een dor blad dat over het voetpad trekt daar dwarrel ik dan…

Herfstwind in haar hoofd Dor vallen de gedachten Als bladeren neer…

In het gras een veer een dor blad verlaat de tak ik verlies mijn haar…

Dor loof wegvegen: die kleine kriebeldiertjes verliezen hun burcht.…

Dor en droog van geest praat bisschop over liefde "naasten" vergetend…

Ons afdoen als dor hout Is wel héél erg fout. Wij zijn wel oud, Maar nog niet koud. Wij lijken soms wat dor Maar willen nog wel door. Als is het nog maar even, Wij willen blijven leven. En wij zijn uiteraard nog wél een prikkie waard. Niet Drion zijn dooienpillen Maar vaccijn is wat we willen!…

Als een dor herfstblad in het hart van de zomer voel ik me misplaatst © C. Estmoi…

de regels maak je zelf doe nou niet alsof je neus niet groeit laat dat maar over aan het gras zo dor en zonder mooi gewas het is er niet kijk maar…

(tanka) In groen struikgewas schuilt een eenzaam wit kroontje, dor en verfrommeld. Die oude bosanemoon heeft haar geslacht overleefd.…

Een dor plataanblad wervelt boven het trottoir als paraglider stijgend op thermiek dansende personificatie van de ziel verbeelding van wat eens vol adem was verleden tijd figuurlijk door de geest omhoog gestuwd…

laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt hij nu met de dood bekleed door honger naar de hemel die constant aan ’t geweten knaagt omdat hij niet op liefde waagt maar op een dor…

In de herfst vallen de dorre zomerblaren in een massagraf.…

soms lijkt de aarde onvruchtbaar het leven dor en zinloos kijk dan even dieper een bloem wacht op de blos van kleurrijk bloeien…

dor ritselt dood blad beukenhaag verjongt zich groen winter vergeten een merel bouwt aan zijn nest jonkies zullen gauw komen…

De kou heeft hem verschroeid, maar hij, ontplooid, bleef aan de zomer trouw, open en strak, een eikje dat zijn blad behield, bruin en verdord, maar eetbaar bruin en leefbaar dor. --------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Zong Giulia van Dooren…

'Dor hout' noemt zij een oudemensenlijf. Zelf bloeit ze nog volop als takkenwijf.…

Er was donder en bliksem Er waren hagelstenen zo groot als knikkers Die door rukwinden tegen ramen geslagen werden De deuren hielden het water niet meer tegen Het huis bood geen veiligheid meer Dor hout dacht ik nog en vluchtte Naar binnen…

Eindigen, daar waar lekenmensen, zinvol dóór zouden willen gaan. Wanneer ikzelf zo dóór zou gaan, zal ik nooit een prijs gaan winnen. Wat blijft is onbegrijpelijke angst, dat gewone mensen me begrijpen. Wat blijft is een diepe twijfel. Niet aan de zin van mijn leven. Wel aan mijn dichterlijk bestaan.…

avondzon streelt de bomen en enkel mos zwerft over de grond blaadjes dwarrelen verbergen het rood van de herfst sommige zijn wat kil en dor slenteren maar wat door de wind verspreiden het begin van een fijne lente…

Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren - mijn stem is schor, mijn ogen dor.…

Wie gaat er dóór, na de auditieronde? Kijk morgen weer, vlak na het avondmaal, Want dan is er opnieuw een Pausjournaal.…

Grote Wonderlijke Dienaar, ik wil je helpen voortbestaan, door je eenvoudigweg te dienen, en daarmee dankbaar dóór te gaan.…