Alle inzendingen over dwangmatig

Ik ben dwangmatig geweest Dat Zit nog helder in mijn geest Hoe ik dat Nu wil beseffen Dat Kan ik niet verleggen Dat kan ik nu wel beschrijven Soms blijft dat nog wel kleven Maar Dat is ook leven…

Onbegonnen Tijd Waar ik dwangmatig naar schrijd Blijft uit Leven strijd…

is de reden dat ik schrijf dezelfde waarom ik de liefde bedrijf een dwangmatige verrichting met een zucht van verlichting…

ik heb je gevonden maar had eigenlijk geen besef… je was al die tijd in en rond mij maar… na de roes volgt ontnuchtering onzichtbaar voor ogen van anderen voel ik perfect aan dat dwangmatig denken, en extreem houden van dagdagelijkse dingen of mensen, wel best eens gevaarlijk zou kunnen zijn want obsessies bepalen...…

Een sidderaal te Siddeburen Moest van zijn kwaal dwangmatig gluren Verscholen achter alg en wier Bespiedde hij voor zijn vertier Een slak die naakt was van nature…

Dwangmatig haalt hij uit, zelfs nu hij stopt, Opdat wij zijn geschop maar niet vergeten... Onnodig eindigt onze Mark in stijl Met een vlijmscherp geslepen botte bijl.…

dwangmatig handelend werk ik seconden weg plan ik 90 minuten in een uur mijn coconerende ideeën zoeken worstelend een uitweg om vervolgens in één slag te verliegen nu deint mijn uitgeholde geest op zeeën van tijd…

Dwangmatig bijna Check ik mezelf Soms voel ik Afschuw soms Ben ik berustend soms wat Vertwijfeld maar vaker zoek ik hoopvol gestemd bevestiging op de volgende vraag Misschien valt het wel mee vandaag?…

Mijn tand zat los, ondanks dwangmatig gefriemel met mijn tong, bleef hij mooi zitten waar hij zat. Nog net aan het laatste velletje flubbert hij vaster, hij wil niet weg, is aan mij gehecht. Toen een elleboog, niet expres, van zusterlief, tand in wasbak en in mijn mond een gapend gat.…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag eenzaamheid lijkt dwangmatig herhaalt zich in het handelen zoals bij eb en vloed de zee ik ben een land zonder vader in een man zonder minnaars waar jouw boom begint te groeien jij geeft mij de woorden terug.…

ik zoek zomaar naar een reden om te leven niet te nemen maar te geven een moment van stilte en liefde om me heen het ik hou van jou zeggen maar wel als ik het echt meen het dwangmatige te vergeten en gewoon te genieten een arm en niemand die me neer wil schieten gewoon een goed gesprek zonder later iets uit te leggen gewoon warmte zonder een…

Hij houdt het been stijf en andere diverse pluimagerijen Zijn woonst is een bakhuis van opslagverzamelplaatsen het dakgebinte zweeft boven zijn pompsteen daar stoot hij zich af en toe bij het afkoken van zijn maïskolven Hij houdt er een bijverdienste op na afgezien van het pijpen rollen snuift hij iedere dag een beetje uit de urne van…

De jeugd lijdt zwaar aan 'socialbesitas' Je komt ze dag en nacht Whatsappend tegen In Facebook of op Twitter, steeds maar vegen Op straat, aan tafel tot zelfs in de klas Ik moet dus een vermanend slot verzinnen Maar ik krijg net wat SMS-jes binnen.…

Vingertoppen gegoten in levend dons vertragend zichtbaar slow motion in gewicht die met gevoel verplaatsen rillingen zonder koorts een huivering die loopt over treden van de ruggengraat dansend in het licht lopen via meridianen naar het diepste van de bron odyssee door de geest, verleiding tokkelt op de snaren van dwangmatige…

hij staat daar met zijn tong die scherp is geslepen door de pijn, in de aanslag alle strikken likkebaarden reeds in stilte als onze vormen langzaam het scherm betreden als een aan het raam gevroren gier zijn nek onder het dwangmatig zitten gebogen en de ogen elk beeld uit de lucht rovend met behulp van hun glazen netten -wat verdorven is…

Beslotenheid muren en geblindeerde ramen Ik maak me klein, de kamer groot Groeiend Dwangmatigheid Deur, ergens in dit omhulsel Is de weg uit, want ik kwam toch ook Binnen Echoënd Geluiden in pulserend ritme Walsen vanuit mijn hart Circuleren Roepend Ontvang ik mijn eigen woorden, Mij omhelzend tot warme deken, Cocon Kamer…

langzaam schraap ik de roodbruine korsten van mijn bezeerde arm; het is peuteren met pijn negeer het lijfelijk alarm niet dat ik zomaar naar bloed zou dorsten het geeft een aanhoudende kick en dat is dwangmatig fijn voorzichtig gaat mijn nagel langs de rand van gestold vocht op zoek naar reeds blootgelegen huid maar bij de onverwijlde…

‘k Heb, hóe ik ook mijn best doe, van die buien dat ik dwangmatig tóch mijn gal moet spuien, ’t is iets dat ik gewoon niet laten kan.…

Nu ik uit jouw stilte ben gestapt wil ik toch nog iets zeggen over de wilgenwouden van mijn jeugd de denkbeeldige wolven en tedere beren een tatoeage op jouw linkerarm en een verleden van dwangmatige moeder moedertjes noem ik ze nerveus terwijl het eiland eenzaam alleen wordt zonder jouw berichten uit de Oeral met de meren en de bergrivieren…

ganzen die in gedachten zijn gezonken ontwaken door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend…

Tollend als een draaimolen op de kermis Verga ik in mijn gedachten Ik mis je, jou, jij, zo tegen die lange nachten Noem het obsessief, neurotisch, dwangmatig compulsief Noem hoe je het wilt noemen Maar, ik mis je... Ben ik anders in plaats van gek Ben ik niet meer, noch minder dan de rest Dan spijt het me echt Ik mis je...…

Al die slapeloze nachten weerspiegelen dwangmatige verkenning naar zingeving van dit bestaan. Verlenging van inzicht hoe nutteloos gedachten zijn, gezien in het licht van het einde dat zo duister is. Jouw kennis verlaat het koude lichaam dat ook snel vergaat.…

op beslagen ruiten verschijnen de wasem van beeltenissen van weleer, een goede beurt, de ruimte maakt zich vrij van stof en herinneringen en enig spoor waarin schaduwen gedwee verdween op hun de tocht door open vensters van de wereld, ging teloor in de donkerste nacht, ontsnapt op lemen voeten, ben benieuwd voor welke dwangmatigheid…

ik liet mijn donkere stappen gaan bleef zelf staan in onthutsend duister de tredmolens voorbij voelde vrij van dwangmatig koersen zonder roergangerszweep het eerste licht markeerde kanten die zicht gaven op een eindeloos verdwijnpunt ik ervaarde diepte in een voorheen draaiende wereld als een tollend plat vlak lichtloos heeft…

Dwangmatig bespeel je mijn gedachten, kunstzinnig en grenzenloos, zonder weemoed geen hapering alleen een soort van g..... e zucht! Het is als grasduinen in voorbij gegane liefdes, een labyrint van ingedompeld voelen. Ik verlang naar lentebloei en dooi rond mijn hart.…

De passie in zijn ogen broeit bij het zien van haar bevalligheid hij raakt het frêle beeld niet kwijt dat koppig op zijn netvlies gloeit Haar bloeiende bestaan vervloeit als ‘n scherp mes ruw in leven snijdt en hij - van dwangmatigheid bevrijd - zucht dat d’r schoonheid hem zo boeit Hij laat de arme dagen lijden tot zij vermoeid het hoofdje…

In een moment van innige stilte kreeg ik met Petrarca even contact mijn ontwerp werd niet direct omgehakt toch voelde ik wat ijzige kilte met zijn sonnetten valt niet te stoeien dwangmatig geschrijf is zijn uitgangspunt eigen werk is aan een ieder gegund ik heb geen zin op zinnen te broeien wilde graag weten wat hij van mij vond mijn suggestie…

Een verslaving confronteert het leven met die dwangmatige vraag om regelmaat. Waarin het de vraag is of dat leven de goede richting neemt of de verkeerde weg inslaat. Een verslaving kan zijn een levenskunst. Een gunst om te beminnen iedere morgen.…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag lieve dromen verdwijnen natuur krijgt veel te verduren eenzaamheid lijkt dwangmatig herhaalt zich in het handelen zoals bij eb en vloed de zee ik ben een land zonder vader in een man zonder minnaars waar jouw boom begint te groeien verdort de taal van onze woorden…

Dwangmatig, omdat de rivier niet mag verzanden en luchten zich niet in zwijgen mogen hullen. Geschreven woorden verdrinken krampachtig in bevlogen letters van de spiegelende kust. Golven van herinnering zijn geen zee te machtig, zij kennen geen paniek en bewaren alle rust.…