Woordeloos alleen
Nu ik uit jouw stilte ben gestapt
wil ik toch nog iets zeggen
over de wilgenwouden van mijn jeugd
de denkbeeldige wolven en tedere beren
een tatoeage op jouw linkerarm
en een verleden van dwangmatige moeder
moedertjes noem ik ze nerveus
terwijl het eiland eenzaam alleen wordt
zonder jouw berichten uit de Oeral
met de meren en de bergrivieren
dat grote gebouw waar je studeert
het eten dat je rondbrengt in de stad
maar de woorden blijven hangen in mijn keel
ik ben hier woordeloos alleen.
17 mei 2020
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid