Alle inzendingen over entropie

KODAK ---------------------------------- uit: 'Hartswedervaren', 2000. ------------------------------------------------------------------ *) Entropie: een maat van wanorde, of de afname van bruikbare energie. De entropie neemt toe tot een maximum.…

zij kwam binnengeschreden een godin, hautain op torenhoge hakken, in vuurrood avondkleed met bijpassende accessoires: hangers aan de oren parels om de hals en een peperduur merktasje dat ze demonstratief op de toog plaatste ze was verblindend blond en mooi en elegant maar ongenaakbaar arrogant installeerde ze zich aan de bar,…

ooit kon ik je strelen met woorden die ik teder mocht fluisteren in je oor nu laat je ze in kilte van je afglijden, uiteenvallen tot dode letters die oplossen in verdriet waar geen woorden voor zijn…

naast calamiteit trekt onkunde de gevaarlijkste troef en speelt entropie glansrijk in de kaart nog galmt een koopje na als het naar de vuilnis gaat…

Zacht zingt het vacuüm Atonaal in resonantie Deze klank verstoort De etherische substantie Ondergang in onzekerheid Voorbij de gangbare limieten De entropie is onomkeerbaar In dit kosmisch bloedvergieten Waar eens ik liep Langs paden van chaos Fluctuaties op een zee van tijd Komt nu het ledige tot orde…

geesten zien ontwaken na een halve evolutie slapen in ontluikende potentie op zoek naar bloemen met de mooiste kleurfrequentie zij dachten in de hemel te zijn verlost van dodelijke ziektes en zware pijn maar de aarde was nu anders gekleed na een volledige ontluistering van de schoonheid der schepping restte de zielloosheid en entropie…

Het hondje mist een oogje verloren in het bos Het hondje mist een oogje er zat een steekje los 't is naar de knoppen draaien helpt nie meer 't is naar de knoppen 't is kapot meneer Krik krak, krik krak deurke gaat op slot Krik krak, krik krak alles is kapot 't kachelke is uit de kaarskes opgebrand alles is gekuist 't huiske is aan…

ik zag hoe jij zeeën kuste met de harde hand van graniet en basalten rots hoe jij in warm tropisch blauw op witte stranden rustte in naakte trots jij wond winden om je vinger in het oog van de orkaan waar jij je ongeremd liet gaan toch heb ik ook je tranen gezien over het verlies van synchronie door de natuur in de entropie…

seconden tikten weg ik volgde en opende stapte drempelloos een universum in met mij als nieuw begin in omzien zag ik heden tot verleden tuimelen structuur in entropie herinnering vertraagde tot totale empathie geen adem om geluid te dragen, geen vragen want het weten is er al vergezicht mist afstand in mijn hand is het heelal…

aanwezigheid voor even de fantasiewereld losgelaten en zich kenbaar gemaakt aan deelgenoot mens van de aarde eerdere contacten bleven steken op de arrogantie van de mens en eindigden in totale bestaansontkenning de mens heeft van het paradijs een onleefbare hel gemaakt onbekende leef genoten meegesleept in totale chaos en entropie…

zwart spiegelden gebroken ruiten hun onbewoonde staat in een straat waar je de entropie van uitgewoonde huizen indringend rook waar vroeger jeugd in luidruchtig vertier hun plezier zocht in onschuldig kattenkwaad hadden verval en verloop van bewoners de chaos versneld migrant en achterstand op alle gebied schiepen geen positieve…

ik heb de wereld af zien glijden in zijn race tegen de klok met als blok aan het been de agonale genen die het beste in ons boven zouden halen als wij ons leven door hen lieten bepalen in de maatschappij woekert de entropie van steeds het beste willen zijn de snelste ook rijker en succesvol in de toevoeg vaan het eigen genenmateriaal…

van oude bomen als de wind is gaan liggen en takken vrij kunnen dromen toch is in de jaren het donker verdiept omdat onbereikbaar bezit heeft genomen van ruimte ten koste van licht waar vroeger het bos zich transparant opende met oplichtende plekken en spiegelende vennen dreigt de woeker van groei het recht van de sterkste in entropie…

Groei door binding organisatie tot complexiteit onderweg een Goddelijke vonk en: leven! …voor even want het hapert al opeenstapeling van missers er vallen steken het stuk glijdt van de naald rafelt en valt uiteen in oorspronkelijke delen als voeding voor leven dat groeit door binding……

overdraagbaarheid regenererende cellen waren ineens hun drivers kwijt niet op lokaal niveau maar globaliserend strekte de pandemie zich uit code overleven werd gegeven maar er was geen beginnen aan binnen 48 uur was het gedaan nog draaien diensten op de automatische piloot maar de menselijke ziel is dood en het verval overwoekert door entropie…

vlagen van buiten uit een gefruit stukje lente vers van het mes uit pluizen en grassen zomaar een optie om de natuur in te gaan en daar te kijken hoeveel tijd er nog is te gaan een opwelling of keurig geregeld of worden de tweede of derde macht daarvan verdacht sinds de mens de landbouw heeft losgelaten voor de commercie is de entropie…

De entropie van poëzie, het woord verkwijnt, mijn verzen vloeien over in verstilde droom. Ik vulde de kronieken met mijn emperie, mijn veer gedipt in Lethe, schreef het groot gedicht. Ik geef me over aan een lange lethargie, om te ontwaken in een later tijdsgewricht.…

stil deint de bloemenzee onder de zachte hand van de wind alleen de kleuren spreken met de oranje kant uit het harmonisch palet van door zon gebakken pigmenten komt de olie uit zaden van halfhoge struiken in de persen van horizon tot aan de andere trillende einder slaan de golven om in fel oranje rood als bloedige fibrillen…