Alle inzendingen over gaf

Je wilde het niet proberen er viel niet meer te praten het dreunde in mijn hoofd toen ik je huilend heb verlaten Waarom heb je niets gezegd en liet je mij in liefde geloven in jou zag ik echt een toekomst een vlam die nooit zou doven Zomaar helemaal uit het niets deelde jij me in alle koelte mee dat het over en uit is tussen ons en ik…

Wat de natuur eens gaf lijkt zo lang geleden. Een vluchtige blos in bloesem lijkt inmiddels overleden. Wat overbleef is een optreden tussen nieuwe lijnen, die zich met het leven verbinden in een vals verschijnen. Het verschijnt en treedt nog op met de onnatuurlijke middelen van het bestaan.…

Ik heb nog nooit zoveel weggegeven. Ik had nooit zoveel leven in mij, wat iedereen in de wereld zal ontroeren, beroeren in geheel het beleven. Ik was nog nooit zó mezelf, om te staan met wat resteert. Ik ben zij, die Al het leven waardeert en eert. Ik wist en weet nu pas, wat ik altijd had geweten en wat niemand ooit zal vergeten.…

Wat je gaf.…

Ooit heb jij mij een ring gegeven met de inscriptie: ik heb je altijd lief die belofte heb je nu gebroken vindt nu bij een ander je gerief. Heeft het ooit iets voor jou betekend heb je mij wel echt lief gehad of was het één van jouw kreten als je zei: jij bent de allerliefste schat. Ik heb altijd in je woorden geloofd en alles aan…

Gij zijt het midden maar van dit gedicht: Een zelfvolmaakt, goddelijk gaaf fragment, Maar in de tijd zonder begin of end Met al wat al-schoon door dit donker licht: Diep uit verledens sproke vreemd-bekend, Rijmend naar U, rijst mens- na mensgezicht; Vanwaar der toekomst meer luideloos ligt, Deint Uw echo met ver-eeuwig accent.…

Jij blijft mij bij ook al zie ik je niet. Want in mij klinkt nog steeds jouw lied.…

jij was het gezicht in de wolken gaaf gemodelleerd door de wind van volwassen tot kind hij speelde met jou kende je ups en downs wist welke ruimte jij nodig had om te groeien zonder te verdwalen in het strakblauwe bloeien ik proefde jou toen het donkere van de bui mij kuste en je vriend het nat van de regen van mijn…

Zie daar de gaaf der Poëzie! Gevoel, dat plotseling ontwaakt Bij ieder indruk uit de hoge, Zich uitbreidt, meedeelt, brandt en blaakt Met telkens aangegroeid vermogen! En ieder zenuw trillen doet Door fijner dan lichaamlijk prikkelen, En hemelwellust weet te ontwikkelen Uit ieder druppel van ons bloed!…

God gaf het ons, God nam het ons, Gods name zij geprezen; ‘t was wel bij ons, ‘t ging weg van ons, ‘t was beter in de Hemel; daar blijft het ons, daar wacht het ons, daar zien wij ‘t eenmaal weder!…

God, Hij gaf ons het gezichtsvermogen Om te mogen zien wat Hij geschapen heeft Het is een groot wonder in onze ogen Om te zien wat de natuur ons allemaal geeft. God de Heer, Hij gaf ons onze oren Om te luisteren wat Hij ons te zeggen heeft Dat wij van Zijn trouw en liefde mogen horen Dat Hij ons in het leven steun en sterkte geeft.…

achter in een hoekje van de kast hangt jouw vest en hangt jouw jas op juist die stille momenten dat ik het niet meer trek laat ik me verwarmen en omarmen nog steeds dragen ze jouw geur alsof je weer even heel dicht bij me bent zoals het vroeger was…

Ze heeft de brui eraan gegeven, stopte domweg met wat ze deed ’t was niet zo dat ze zat te zweven, maar de auto waarin ze reed, gleed de plomp in zo pardoes alsof het gewoon zo wezen moest, nu ligt het daar met het dak boven water zal nooit zeggen tussen nu en later, dat niet meegeven ook een verhaal op zich is.…

Toen ik door ‘t eenzaam ging dacht ik almaar vaker aan jou Hoe je mij bij ’t oud vuil hing zonder een spoor van berouw Alles brengt nog herinnering ook die trein die ver weg fluit Ooit scheen jij een naïeveling Deze naïeveling maakte ’t uit Zachte zinnen op mijn lippen die geen mens beluisteren zou Onze liefde, ras op de klippen bracht…

ik liep op glas wist niet meer wat boven of beneden was met wanden vol doorzichtigheid zo dat buiten binnen kwam ramen in verleden tijd botste niet meer met mijn spiegelbeeld dat was gekleed in transparantie gaf alles bloot zag eindelijk mijn ziel ontluiken bloeien in de moederschoot…

Gáát-ie weer!! Vaste prik! Middelbaar! Veel te dik! Weer wordt de man flink te kakken gezet. Ik stap vandaag uit dit cholesterolpatroon voortaan geef ik dus mijn vrouwtje haar vet!…

ben nooit aan jou voorbij gegaan zag je altijd staan hand in groetgebaar een blik die van herkennen sprak de knik die warmte gaf maar tot een echt contact is het nooit meer gekomen er was iets tussen ons geknakt…

Als je zoveel om iemand gaf dat je alles wat je had je huis en je hele boel daarvoor zou willen geven dan werd je alleen maar veracht. Toch is het een gevoel dat inslaat als een flits een brand vlamt door je heen en er is geen rivier geen water in de wereld dat zulke vlammen blust.…

je klaproosde op slanke wat lichtgroene stelen het kleine blad gaf lilapaars subtiel haar boventoon ik heb je niet bewoond maar wel je zwarte hart bewonderd als in een droom hebben onze kleuren elkaar altijd weer gevonden…

er knapt dood hout en glijdt langs takken die bewegen nog zwiept de wind een laatste keer en valt wat over is gebleven niet volgroeid in vele lentes magertjes gebloeid na zomeren in schaduw en nu aan aarde terug gegeven toch zijn de wortels gaaf de stam is fijn vertakt zij wordt nog niet gekapt…

heb mijn hand weer gelegd op je hart de foto's leg ik apart zag je wonen en dromen inpakken van wat is geweest je knipte de linten er af verzamelde waar je om gaf maar de doos van beleefd is gelukkig nog open spoken uit een verleden gaan echt niet meer mee je laat ze alleen in de heerlijke troep om je heen er scheiden geen…

God gaf ons onze ogen Om naar onze naaste om te zien Wel het belangrijkste misschien. God gaf ons onze oren Om te horen en elkaar te verstaan En goed met elkaar om zouden gaan. God gaf ons onze stem Om Hem te loven en te prijzen Hem alle eer en hulde te bewijzen.…

ik zag je kleuren in koraal langs metershoge riffen groen ging over in topaal dat donkerde in kliffen ik dook en voelde kartels langs de rots je gaf niets bloot in stof vond ik je trots een school van meer dan duizend vissen die dansten op muziek alleen wij het publiek ik joeg ze achterna en dook de afgrond in voelde hoe je me…

we ontmoetten elkaar in een ogen blik ik gaf je gezicht en handen vol leven je woonde in woorden wat anders geschikt hebt teksten gepikt om je ziel uit te geven door jaren gekneusd in relaties gestikt was je enige keus de tijd uit te zweven je vloog verder weg in kleuren verstrikt tot m'n schrik heb je mij in je dromen verweven…

het is eindeloos gaaf om even in jouw licht te mogen twinkelen te glanzen als de bekende sterren in de eyesline van succes als de knipperende lichten van het grote heelal hun bundels richten en de stralen ons bereiken met hun warmende energie groots is het dat te voelen en te weten dat dat in alle rust en balans het ervaren…

Als een briesje Je bent als een briesje gekomen stil, rustig, soms een wild gevoel dat wat ik bij jou heb vernomen gaf mijn leven weer een doel Jij bent gekomen maar ook weer gegaan iets zien wil nog niet dat zeggen kilometers ben je dan bij me vandaan alleen die gedachte kan ik niet aan wennen…

(voor Alexei Navalny) Wie staat op na jou met dezelfde moed van onverschrokken leeuwen onuitwisbaar de glimlach om je mond en ogen die keken dwars doorheen verdorven zielen? wie heeft jou zo gevreesd dat zelfs je dode lichaam hem nog meer angst aanjaagt dan zijn eigen schaduw waarin hij onophoudelijk het dreunen van jouw voetstappen hoorde…

Natuur gaf aan mijn Chloris Haar allerschoonste gaven. Zij gaf haar schone leden, Zij gaf haar tintelende oogjes, En blosjes op de wangen, Zij gaf haar, trots der mannen, Een vlug vernuft, en oordeel. In ’t kort, zij gaf haar alles, Wat maagden kan versieren. Maar jammer is ‘t – zij weet het!…

Men was en bleef die nam en gaf. Die bad en at. Bezat. Bedreef. Men las. Men schreef. Men nam en ging. Vernam. Vergat. Je kwam en ging. Je was en bleef die nam wie nam. Die gaf wie gaf. Het was te geef. Ik las. Ik schreef. Je ging. Je gaf. Gaaf en onaf. ------------------------------------------ uit: 'In een mum van taal', 2002.…

Ze duiden en duidden op de verkeerde woorden. Zij hoorden niet hetgeen wat ik dacht; ik werd verwacht. De correct juiste boodschap: een van zuivere hoop! Verzacht, verstoord en vooral ongehoord: nieuw gedrag in mijn persoon... zó schoon als ik nooit meer had gedacht. Zo begon en eindig ik. Met iedere wanhoop haalde ik adem in hoop!…