Alle inzendingen over gakken

Wonderlijk hoe dat gekke woord in een dichtje opduikt. Het valt uit de lucht met een vlucht van ganzen, op weg naar groene verten, naar de vallei. Burlen, wat bronstige herten doen, lijkt evenzo onwerkelijk. Lang getwijfeld aan de juistheid van dat woord. En het bekt niet, burlen. Of je moet een hert zijn. Zit ik nog met een haan die kraait…

Op het Malieveld zwijgen de brandganzen - hees van het gakken?…

het is herfst geluiden klinken anders een verre hond blaft kaler naar het schijnt onder een grijswitte lucht lijkt de oude graanmolen zwarter en zwaarder dan gisteren ik luister hoe het -gak,gak,gak- van een ganzen-V aanzwelt en laag over de wieken wegglijdt de warme witte adem van de huizen kruipt traag omhoog in de stille herfstlucht…

Hoog uit het wolkendek klinkt nog lang gak gegek.…

In het donker na het avondmaal nog voor het vallen van de lange nacht onzichtbaar onderling in gak-vocaal verband, gedurig vals en atonaal, kakofonie in ijle hemelzaal waar akoestiek de echo van de wind mijn hart doet juichen, 'k voel me weer een kind…

Wat heeft de boer een hekel aan dat gakken! Steeds hoort hij scherp die akelige roep En aan zijn zolen zit alwéér die groene poep Zo zacht gevlijd, wat kunnen ze vies kakken! Ook ’s nachts ziet hij de grauwe ganzen schranzen Vergassen, knallen? Ach, de boer, hij kán ze...…

telefoon bezet op een gegeven moment krijg je genoeg - terugrekenen negentien dagen terug blijkt onmogelijk zonsondergang naar de spiegel van het meer gakken de ganzen je kracht in het vuur terug naar de elementen je gewicht in water de vraag doet gelijk volschieten met koolmonoxide en zout water -…

was er eens, zo lees ik vaak -ik blader graag in boeken- een koningkeizerbonestaak die zich een lief ging zoeken hij keek eens hier hij keek eens daar hij keek zelfs onder keien oh wonderwel, zo trof hij haar en ook haar bakkeleien van je dit niet goed en je dat niet goed van je zus en zie za zootje totdat hij dacht: “als het zo moet… gaak…

Mijn zoon ligt naast me we luisteren samen naar het gakken van een trekkende gans, de vrieskou beamend. Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

En de schilder boetseert oneindig en gebroken de zonnebloemen die zich wenden naar het licht Koortsdromen spoken door aaneengeregen dagen niemand hoort de klop van zijn hart hij weet het komt nooit meer goed Het is voorbij boven hem gakken de ganzen zij weten waar ze gaan een cirkelende buizerd de voorafspiegeling van de dood…

Mijn passen vertragen, ver de bocht voorbij hoor ik nog steeds het gakken en het gulzig rukken aan de grassen.…

Deze stille schoonheid; die ik niet bevat maar ik geniet ervan… Plots hoor ik het gakken van een zwerm ganzen en kijk ik omhoog, naar de blauwe lucht. Ze vormen samen een prachtige V; de ganzen roepen tijdens hun vlucht: “Dit is de V van Vrede”. Toch iets wat ik wél snap.…

gebroken of bladeren afgerukt en meegevoerd naar plaatsen waar zij luwte zoekend kleur verliezen en versterven het is de wind die vlagend aandacht vraagt voor de wisseling van seizoen het zomers groen dat rijpt van geel naar rood mist zon en licht gaat langzaam dood kaal steken stam en takken af tegen de herfstlucht ganzen gakken…

Een woerd poogt wild een eend te paaien doch deze gak-gakt er vandoor en noopt, met een spoor van bladeren onthoopt, de amant ontgoocheld af te taaien. Zij kijkt hem proestend aan met ogen licht bevocht, er kleurt iets op haar wangen. Leest hij daar niet een onbewust verlangen naar wat eendlief niet wou gedogen?…

Er lopen ganzen op mijn pad, ze bijten noch ze gakken. Ze duiken spoorslags in het nat. Ik blijf gespaard van ongemakken Ik wandel van het pad af, mijn enkels in de bladen. Wat is het toch weldadig, zo in de herfst te baden.…

meer bevroren: ze horen heel wat kelen een vogelwijsje kwelen ik voel het aan mijn armen de zon staat ze te warmen: het is al te bespeuren hun huid begint te kleuren ik voel het aan mijn ogen ze kijken opgetogen: ze zien het groen weer groeien het jonge grut weer stoeien ik voel mijn hart weer bonzen van gakken…

Mijn grootvader zijn tijd vooruit brak in Maarheeze met gevoel een lans voor de bij de pomp dansende gans die bleef gakken bij vals gefluit Mijn vader pinkte steeds een traan bij het idee dat men gevleugelden slacht met kerst werd het van hemzelf verwacht moeder wilde een vette haan Op weg toen naar het hoenderhok halste hij al bij het…

een roerloze spiegel van water door ijle dampen onttrokken aan 't zicht wijken ragfijne nevelkristallen over verblekende ganzen Het dons van de mist houdt hen eendrachtig gevangen instinct is wat hen samenbindt: hun nog te voltooien gezangen Gesmoord in het dons stijgen schrille crescendo's in wilde klanken ten hemel Hun gakken…

en golven geruchten langs gevederde ruggen; hun nachtelijk waken komt langzaam ten einde als 't grauw van hun vacht gaat verbleken Vlak vóór ons een roerloze spiegel van water, door ijle dampen onttrokken aan 't zicht en nog voor de dans van Helios' paarden wijken ragfijne nevelkristallen over verblekende ganzen Dan klinkt hun gakken…

Drie maanden nu Wakkere oogjes, zoeklichten aan Ieder wil in het schijnsel staan Je armpjes rekken Je beentjes strekken Jij kleine trekpop Jij hartensmelter Kom op m'n arm vast en warm tegen m'n lijf oud en stijf Ik schut je hoofdje dat draait en zwaait kijkt en kraait naar wuivende takken naar ganzen die gakken naar wolkenluchten…

paren blijven hun leven bij elkaar door eigen drang en plichtsgevoel niet om uiterlijk zoals de mens onze uit en ingewanden worden door de mens misbruikt daar willen wij niet bij stilstaan wij zijn van goede wil en geven geen tegengas hoewel het slaan met de vleugels doet vergaan men heeft ons een naam opgeplakt als domme gans en dan gakken…

Waar lichtenharpen spelen Tussen de schimmen van het bos De eeuwige tijden bleven En dauwdruppels blinken tussen zacht groenig mos Waar in stilte spechten op bomen hakken Tussen de bosbessen sluipt een vos En onzichtbaar in de lucht ganzen gakken De natuur schenkt jou de ware belevingsethos Waar verkleurende bladeren wiegen in de wind Geurende…

Wilde ganzen gakken het afscheid de vlucht van kraaien voor het licht. Het wenden van de zonnebloem haar bloei door lucht en vogels verteerd. Aan de andere kant van een muur alleen de contouren iemand die hier was en verdwenen is. Voetafdrukken in jouw landschap even bang voor vader als voor een andere god.…

Fasten your seatbelts please daar komen wilde ganzen aan een vlucht uit oostsiberië vol oorverdovend gakken maar wacht u voor de roofzucht van de losgeslagen pegasus gevleugeld paard dat aangevlogen komt gedragen door de wind na zes jaar hechtenis in een heropvoedingskliniek in de buik van jumbojet 4-8-6 kgz brengt hij lieftallige…