inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 65.216):

Vroege vogels

Over de weidse
Oostvaardersplassen
hangt in de kilte
der morgenstond
de wazige damp
van een manshoge nevel,
schuilplaats voor duizenden gasten

Onder de brede
vleugels van Jara
wacht ik, onzichtbaar
voor andere vogels,
in slinkend duister
aan drempels van licht,
op de rossige gloed van Aurora

Door galerijen
verspreidt zich gefluister
en golven geruchten
langs gevederde ruggen;
hun nachtelijk waken
komt langzaam ten einde
als 't grauw van hun vacht gaat verbleken

Vlak vóór ons een roerloze
spiegel van water,
door ijle dampen
onttrokken aan 't zicht
en nog voor de dans
van Helios' paarden
wijken ragfijne nevelkristallen over verblekende ganzen

Dan klinkt hun gakken
uit gortdroge kelen,
maar geen wil zich roeren,
geen kiest het luchtruim,
geen moedergans wil buiten treden

Het dons van de mist
houdt eendrachtig gevangen,
maar instinct is wat hen samenbindt:
hun nimmer voltooide gezangen

Onder hun parelmoer-
kleurige deken
klinken geluiden
gesmoord in het dons;
schrille crescendo's
stijgen ten hemel
oeroude klanken
in een nieuwe wereld

Hun koorzang houdt aan
tot het glanzende spoor
van de maan helemaal is gewist;
pas als de dageraad
haar vleugels spreidt
verwatert hun gakken
in diminuendo
over de Oostvaardersplassen

Schrijver: Max de Lussanet
Inzender: Max de Lussanet, 27 februari 2018


Geplaatst in de categorie: natuur

3.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 138

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)