Netgedichten

netgedicht (nr. 78.115):

Schrille crescendo'S

In slinkend duister
aan drempels van licht,
de rossige gloed van Aurora

In een roerloze
spiegel van water
door ijle dampen
onttrokken aan 't zicht

wijken ragfijne
nevelkristallen
over verblekende ganzen

Het dons van de mist
houdt hen eendrachtig gevangen
instinct is wat hen samenbindt:
hun nog te voltooien gezangen

Gesmoord in het dons
stijgen schrille crescendo's
in wilde klanken ten hemel

Hun gakken verwatert
als de dageraad
haar vleugels spreidt
tot het spoor
van de maan is gewist

... Oplettende lezers die een metafoor niet schuwen zullen het signaal waarschijnlijk wel hebben opgepikt.

Het is niet alles goud wat er blinkt in de morgenstond, want wat ik wil zeggen is niet vrijblijvend.
Het is niet zozeer een crisis waarin we verkeren - zoals overal elders in ons land en de rest van de wereld, dingen die hier dagelijks de revue passeren - maar wel een slinkende aandacht voor en waardering van elkaars werk.

In dit verband sluit ik mij graag aan bij de woorden van Joseline Bakx.
Zie haar commentaar bij haar vers "Tanka 2 en3" ...

Schrijver: Max
Inzender: Max de Lussanet, 28 september 2022