Alle inzendingen over gebaar

De eenzaamheid staat in zijn ogen te lezen als hij ziet dat ik hem betrap, sluit hij zijn ogen. Ik sluit niet die van mij, zet me naast hem en zeg: vindt je het erg als ik je gezelschap kom houden? Alleen is maar alleen. Zijn gezicht licht op, alsof ineens de zon doorbreekt een klein lachje rimpelt zich om zijn mond. Zijn…

Ik stik in elk woord, in elk gebaar, verloren in het diepste van elkaar. Het ochtendlicht weerkaatst tegen onze zinnen aan. Onverwachts worden armen om me heen geslaan.…

In de wereld waarin wij leven met vaak slechts oog voor 't eigen streven Dit moment van herbeleven: Na een tijd van zwijgzaamheid raakt in een gebaar van tederheid jouw hand, zo zacht en stil, plots na al die jaren opnieuw mijn schouder aan.…

Een zachte blik, Een blij gelaat. Een vriendelijk woord, Een goede daad. Al lijkt het weinig wat je schenkt, Je geeft soms veel meer dan je denkt.…

Natuurlijk ga ik terug en met veel plezier Een klein gebaar zet harten op een kier. Het afscheid, bedankjes; dit is toch maar heel gewoon Mensen zijn er voor elkaar en dat is nu net zo schoon. Ik ben degene die mag bedanken, Mijn hart is duizend maal groter geworden.…

de lange stoet rijdt toeterend voorbij waar wij opzij zwaaiende deelnemers machtig verrast zijn over het tetterend gelijk de kinderen wuiven terug een mooie rondreis mijn dubbele gedachten over eendracht en massaliteit laten de weggedrukte tranen toe mijzelf ten spijt…

Een gebaar, zomaar een compliment een groet of een aardig woord het voelt als een zachte penseelstreek op het doek van het gemoed dat kleur geeft aan je "zijn".…

Toch nog onverwacht die bemoedigende steun voor de kabouter…

Eenvoudig als een handkus mysterieus als een gebaar een brand van jaren tot peuk geworden sjekkie is ongezond daarmee gekweld alsof gezondheid terminaal nog telt een troosttrek in de schemering is hem ontraden met laatste krachten zuigen aan het leven dat ‘ongezond‘ is waar maar mag hij voor hij sterven gaat als klein gebaar…

Tot ook al dit wereldwijde, tot vervelens toe herhaalde, geruisloos verdwijnt in het museum van Vergeten Gebaren. ----------------------------------- uit: 'Oog van de tijd', 1997…

Haar gebaren wankelen, keren zich tegen wat zij denkt. Spreken van oker, van jasmijn en fluisteren haar stil verlangen. Weifelend zoekend tussen denken en voelen tast zij naar haar eigen waarheid die verdwijnt en opduikt als de roos in haar watervallend haar.…

als woordenschat op golven een enkeling verward twijfelend aan eigen geest pakkend ook de zinnen over Advent en Het Feest anderen glijden af verliezen hun evenwicht ik proef het verdriet in ieder gevoelig gedicht herkenbaar de donkere dagen zeker in deze tijd van het jaar laat mij pogen ze te verlichten met een passend woord als gebaar…

een hand blijft hangen in de leegte nu het verleden spreekt en antwoord vraagt een licht gebaar dat tranen draagt door het land van mijn verlangen waaruit de vlinders zijn verjaagd terwijl de pijn die kruipt waar hij niet gaan kan de stilte van de stem die zolang zweeg verbreekt…

ik zag jou als totaal met hart en ziel hield van je liefelijke delen waarvoor ik viel of waren het de kleine dingen je haar en een gebaar die met mij aan de haal gingen in liefde en gevaar…

wie tilt nog zijn arm op in warme groet als zielen langs gaan naar het onbekende het gebaar is vaak teveel gevraagd omdat mededogen hen niet meer persoonlijk raakt een medemens verliezen snijdt in eigen vlees ook zonder het ontmoeten van hun geest…

Een vriendelijk gebaar zegt vaak veel meer dan een groot boeket bloemen. Toch zou ik best, al was het maar één keer de rozen willen zoenen.…

Ook al ben ik maar klein, toch is het een gebaar.…

Als ik in alle huizen van de wereld welkom zou zijn, genoot ik niet van een groots gebaar maar van klein.…

mag ik de zon even zien in je ogen wolken versluieren je blik en in buien valt even jouw ik ja in dat gebaar van vingers die regelen is woordloos ook regenen toch blijven we droog het is slechts de wind die waait tot ik jou dan weer vind…

een hand blijft hangen in de leegte nu het verleden antwoord vraagt en spreekt een licht gebaar dat tranen draagt door het land van mijn verlangen waaruit de vlinders zijn verjaagd terwijl de pijn die kruipt waar hij niet gaan kan de stilte van de stem die zolang zweeg verbreekt…

Door slechts een simpel woord gaf jij mij weer vertrouwen in het leven en door een klein gebaar leerde jij mij weer liefde te geven. Ik was van de wereld afgesloten wilde van niemand iets weten maar door jouw woorden en gebaren wist ik dat niemand mij was vergeten.…

Een lieve blik Een klein gebaar Een kaartje op de post Dat is echt niet raar Het is niks groots Tijd kost het niet Moeilijk misschien wel Tot je de reactie ziet Met zo'n klein gebaar Kan je zoveel betekenen Als jij het misschien nodig hebt Wil je er ook op rekenen Het verdriet verdwijnt er niet van Je kan het wel iets beter aan…

Op één stelt keert zij zich Naar het verzonkene Haar evenwicht duurt Het zwaartepunt schuift traag Gedragen door broze scharnieren Zwenkend en zwaaiend naar nergens De long klapt dicht Wachtend op haar kronkeling Onder neonlicht Een sober, star gebaar…

soms bloeien gebaren in stilte open soms slorpt stilte gebaren op soms onderstrepen gebaren stilte soms doet stilte woorden op slot…

Zo in elkaar verstrengeld Nemen wij afscheid van elkaar Jij gaat een leven verder Dit zwijgende afscheid voelt zo onwaar Nog een laatste blik Met vele gedachten Mijn laatste gebaar Ik laat jou los Fluister bedankt En zeg heel dankbaar ‘Het ga jou goed mijn vrind, ik heb van je gehouden, en met mijn hart en ziel bemind’…

verborgen verdriet Als een zakelijk kort bericht Zonder enig relaas Zodat je maar niet hoeft te vertellen Hoe het werkelijk met je gaat Verstopt in de drukte van je baan Verstilt het bestaan, Laten wij onze emotie niet gaan Wil de ander niet zeggen hoe het is Maar weet als geen ander wat de werkelijkheid is Zoals je ziet Een gedicht, een klein gebaar…

Doe voor de liefde de grote en kleine gebaren die haar hand je laat doen voor elkaar, maak het waar.…

Al vanaf het begin de eerste glimp Niet na het eerste contact en ook zeker Niet na de eerste kus Echt mijn gevoel dat in de meeste gevallen een loopje neemt met de waarheid Raar zijn de waarden, naar haar normen gevormd Onzinnig 't verdriet Stompzinnig die liefde Eigenlijk genegenheid Verrassend aanwezig door Aangedaan verdriet in…

slapen in de maannacht als je bij me bent in dromen met vioolspel en toverkracht alsof het henzelf is overkomen en je laat nachtvlinders los uit het zolderraam om heen te gaan ze dwalen langs gevels over de brug naar de overkant waar geliefden wenen geduldig om wat komen gaat gelukkig om wat er voorbij is gegaan in tedere gebaren…

verbinding maakt die ons verder drijft de denker zijn gedachten als veerman doopt in de regenboog van hoop, het tij te keren, zijn de zwartste raven in de rui, zullen de lichtste wederkeren net als jij en ik, horend zichtbaar in de mensen met de blik naar voren al blijft wel wat improviseren, een eerste stap als voortschrijdend gebaar…