Alle inzendingen over gebaar / haar / streling

Een teder gebaar. Een streling door je haar. Een vreemde die vriendelijk groet. Een verfrissende wandeling doet zo goed. Een slapeloze nacht. De dageraad die op je wacht. Een nieuwe dag beginnen. Samen een liefdesliedje zingen. Een glimlach op een lief gezicht. Het lezen van een mooi gedicht. Een blik, heel liefdevol...…

voor mij is een streling altijd een gebaar van huid op haar...…

voor mij is een streling altijd een gebaar van huid op haar...…

Ik voel je niet Aan mijn zij Ik voel je behoefte Aan mij Aan een warme blik Een lief gebaar Troostende woorden Een streling Zomaar Maar ik mis je Aan mijn zij Ik mis samen Zij aan zij…

door de rimpelingen van tijd schuimt nostalgie in golven van passage het verleden zwelgt in geuren van kindertijd beelden ooit in tastbaarheid gepresenteerd ingekrast in tijd van geheugen grove sporen van onuitwisbaarheid in strelingen van zwoegen doorzeefd van nostalgische gebaren…

woorden hard als staal verbrijzelden haar liefde splinters in haar hart beelden zwart en wit verdoezelden haar leven maakten haar verward streling zacht als wol begrijpende gebaren geven haar nu rust stemmen als fluweel verhelderende woorden tranen weg gekust…

laat de veters springen van het ijzeren corset dat je insnoert in je ogen zie ik vonkjes die wachten op ontbranding liefde raakt je aan voel de vederlichte streling van een pauwenveer die je huid tot leven wekt…

Zo zacht die streling De lichtste aanraking onuitgesproken teder en ik vlij me neder Ik heb je nooit maar steeds meer lief…

in een lange teug grijpt de adem bij de keel, het slikken van honger lijkt tot gewoonte te strekken en zelfs het avondlicht schuift bij de gedachte aan nacht en zoet als wederkeren tot zij aan zij geef vingertoppen nog een kans in zachte streling gedompeld schuimt met stille golven langs draden onder stroom het tij…

Zo teder de gebaren van het Afscheid, de strelingen ervoor. Toen wind het boord Scheerde, de golven voorwaarts braken en het zicht vernauwde. ---------------------------------- uit: 'Omdat alles vergaat', 1991.…

waar warme wolken met gouden vingers het duinland strelen leidt langzaam het licht met liefde mijn hand langs jouw lekker lichaam…

Strelingen die mij raakten op mijn gezicht ogen die zoveel vroegen warmte die straalde in al mijn vertrouwen vertrok ik overmoedig in de kou. Loslaten is een kunst ook het beste soms nu voel ik slechts de warmte het bloed dat stroomt nachten die dromen maar wat ik mis de strelingen die mij raken.…

Gaatjes in een wit kiezeltje, bespikkeld met bruine vlekjes. Vluchtig als lucht, licht als dons. Ze kleven als spiderman aan de muur, plakken tussen je vingers, Smaken naar suiker als je likt, kraken als knieën, strelen je tong. Kiezel met dromen, verlang naar het donker, gezeten op pluche, rood pluche Dicht naast haar, warmte van haar hand…

aangeraakt door een hand zo zacht en zo liefdevol geraakt in het hart ze brengt je hoofdje op hol ze laat je draaien ze laat je spinnen nooit gedacht dat liefde en het gevoel nog zou overwinnen een streling een aanraking, een gevoel elk verliefd zieltje begrijpt wat ik ermee bedoel…

Zachte streling van de zon zo heerlijk op mijn huid Koele bries langs mij heen als ik mijn ogen sluit Denk aan jou, je warme blik liggend in het gras Strelende handen voelen alsof ik bij jou was Voel me licht, gestreeld en blij, De gelukkige reden: Dat ben jij!…

De eenzaamheid staat in zijn ogen te lezen als hij ziet dat ik hem betrap, sluit hij zijn ogen. Ik sluit niet die van mij, zet me naast hem en zeg: vindt je het erg als ik je gezelschap kom houden? Alleen is maar alleen. Zijn gezicht licht op, alsof ineens de zon doorbreekt een klein lachje rimpelt zich om zijn mond. Zijn…

Hoe lust het vlees van de vrouw proeft in haar zwoele mystieke gebaren bij nacht, wanneer hunkering zich openbaart in openingen hoe het vlees ontvangt en in genieten rondslingert nog maagdelijk als pagina maar met het hele alfabet met mijn hospita in bed zij hunkert door mijn streling geen moment van verveling hoe de vrouw de lust van…

We ontkleden elkaar ongeduldig en ontdekken na aarzelende strelingen en overbodige gebaren dat we onstuimig willen vrijen. Daarna komt de heerlijke belevenis, Van het lome gevoel van bevrediging. Geen gevoel van schaamte, of intimiteit, enkel rest ons de herinnering, aan het genot.…

Ik stik in elk woord, in elk gebaar, verloren in het diepste van elkaar. Het ochtendlicht weerkaatst tegen onze zinnen aan. Onverwachts worden armen om me heen geslaan.…

In de wereld waarin wij leven met vaak slechts oog voor 't eigen streven Dit moment van herbeleven: Na een tijd van zwijgzaamheid raakt in een gebaar van tederheid jouw hand, zo zacht en stil, plots na al die jaren opnieuw mijn schouder aan.…

Een zachte blik, Een blij gelaat. Een vriendelijk woord, Een goede daad. Al lijkt het weinig wat je schenkt, Je geeft soms veel meer dan je denkt.…

Natuurlijk ga ik terug en met veel plezier Een klein gebaar zet harten op een kier. Het afscheid, bedankjes; dit is toch maar heel gewoon Mensen zijn er voor elkaar en dat is nu net zo schoon. Ik ben degene die mag bedanken, Mijn hart is duizend maal groter geworden.…

de lange stoet rijdt toeterend voorbij waar wij opzij zwaaiende deelnemers machtig verrast zijn over het tetterend gelijk de kinderen wuiven terug een mooie rondreis mijn dubbele gedachten over eendracht en massaliteit laten de weggedrukte tranen toe mijzelf ten spijt…

Een gebaar, zomaar een compliment een groet of een aardig woord het voelt als een zachte penseelstreek op het doek van het gemoed dat kleur geeft aan je "zijn".…

Toch nog onverwacht die bemoedigende steun voor de kabouter…

En als wij na de eenheid der voltooiing De leden lieten zinken uit elkaar, Dan was er niets van scheiding in 't gebaar, Dan was 't als van een vlinder de ontplooiing.…

Ik droom mijn dromen met de streling van jouw beeltenis op mijn netvlies.…

Gewoon een verlangen naar een gebaar, een zachte streling over mijn haar, een ontmoeten van twee begrijpende ogen, ooit heb ik mezelf in jou verloren. Mijn nachten sterven stilletjes in het licht, jouw armen dragen geen enkel gewicht, mijn lichaam legt zich moedeloos neer. Nee, voor mij geen dromen meer.…

Eenvoudig als een handkus mysterieus als een gebaar een brand van jaren tot peuk geworden sjekkie is ongezond daarmee gekweld alsof gezondheid terminaal nog telt een troosttrek in de schemering is hem ontraden met laatste krachten zuigen aan het leven dat ‘ongezond‘ is waar maar mag hij voor hij sterven gaat als klein gebaar…

Haar gebaren wankelen, keren zich tegen wat zij denkt. Spreken van oker, van jasmijn en fluisteren haar stil verlangen. Weifelend zoekend tussen denken en voelen tast zij naar haar eigen waarheid die verdwijnt en opduikt als de roos in haar watervallend haar.…