Alle inzendingen over gil

en als hij dan weer wakker werd en ik hem vroeg vanwaar die gil zo hard zo ijzingwekkend schel dan keek hij weg - beslagen ogen star als glas alsof zijn droom te waar voor woorden was…

Weer schijnt het Jesus Gil y Gil te lukken Dat hij in Spanje aan de cel ontsnapt, Want van de schurk, arglistig en doortrapt, Verdwenen plotsklaps alle rechtbankstukken. En toch is die verdwijning niet bijzonder: In Jesus' naam gebeurt zo vaak een wonder.…

Ze veegt de scherven op en ze herkent ze niet: scherven van een man.…

het luchtruim is ontdooid, de wind werd zichtbaar aan de wand, waterzucht en spataderen ontsieren de oevers van verlaten wensen, de onderhandelingen waren afgesprongen en de vlaggen gestreken tot grondniveau, de fanfare speelde met lijf en leden haar stuk 'Gratis Toegang tot Kasteel en Park' daar hoorde ik voor het eerst de gil van de boterbloemen…

een auto, een gil, niets...…

Zandtijgers zoeken stilte genieten en schrikken van hun eigen geile gil.…

Met hart en ziel gil ik...... Ik wil het niet! En toch..... Is beter zo...... Laat maar los.......…

Hoe klein zijn viool wel lijkt of hoe groots Gil Shaham ook speelt Brahms in zijn binnenste beeft…

Elk pijnlijk afscheid, steeds weer een bittere pil Lief, oneindig dank, het weerzien wordt een luide gil!…

Van buiten mijn heelal klinkt plots een gil, ik ben van slag...en twee minuten stil.…

Woedend trap ik tegen stoelen ook de kasten gaan eraan Krijs de dingen van de muren En gil wanhopig neem me mee Trap de muren aan gort voel een ongekende kracht Stamp de bank tot een tapijt en gil wanhopig neem me mee De woorden vliegen uit mijn keel een gebaar van verdrtiet en pijn Bid wanhopig tot het geen wat ik geloof Voel me verloren…

Mijn laatste gil, verstomd. Het blijft, ...stil...…

nooit stop ik met dit het snelle zilver de bar aan de oevers de wil hij hoort mijn gil de wind die zingt de engel wint bemint vindt…

Misschien een grijpbare met een kans Werkend aan de toekomst, kwam deze langs Een begrijpbare tekst voor ieder die het wil Als je het niet snapt geef dan a.u.b. een gil…

Dan kijk ik weer naar de lucht en slaak maar weer een diepe zucht Ik ben het middelpunt van zo wijd mijn blik mij gunt Het is leeg en stil, een ingehouden gil...…

Ik schreeuw Ik gil Ik huil Paniek Niemand die het ziet Vertrouwen weg en zoveel van binnen Onzichtbare tranen achter dichtgeslagen ramen…

Ik ben zo in m’n noppie Ik ben zo reuzeblij en gil: “De Jordaan dat is mijn moppie” Maar niet alleen op 1 april Maar alle dagen van het jaar (h)echt alle dagen van mijn leven!…

Duizenden mensen om me heen Iedereen die me ziet, niemand die naar me kijkt Ik gil, ik schreeuw Iedereen die me hoort, niemand die naar me kijkt Duizenden mensen om me heen, en toch voel ik me zo alleen…

De nacht en de mist vertrouwen elkaar met de stilte als een wens die ik mag verbergen in de schaduwen die mij weerloos volgen wanneer ik niets meer achterlaat dan de gil die ik altijd hoor als ik mezelf weer met nachtmerries vermoord…

Die moeilijke woorden ze lagen op mijn lippen maar geen mens die ze hoorde Kon ik ze maar zeggen had ik maar het lef om alles uit te leggen Maar ik blijf stil hou mijn mond goed dicht hoewel ik van binnen gil Ik kon het nog niet maar eens zal je weten waarom ik hem verliet…

Ik schreeuwde in Ahoy' eerst nog voor Esther In Thialf juichte ik voor Wennemars En had mijn gil voor Jim al iets bizars Mijn oerkreet voor Jamai was nog funester Dus provinciale bobo's: tot mijn spijt Ben ik mijn stem vandaag dus even kwijt…

Dan kun je lurkend aan je pijpje pils En geurend als een god in je Van Gils Je tafelpartner eindelijk 'ns zien Die wet zal er betekenis aan geven Dat 'long' in 'longen' staat voor langer leven…

recht naar beneden geen zijwaartse gril de beweging blijft meer of minder, wil alleen maar kwijt begint eerst stil wordt snel talrijk in de verte een gil wordt dan minder stoppen, ik wil genieten van zon was regen, nu stil…

als een ijle gil boven tragisch water zonder echo de stilte mij doordrenkt op een grijs geboren dag verder dan de dood ken je me nog als je zoon je warmte die was krimpt boven mistland tot een glimp rest je bent er nog…

Het is doodstil, dan ineens een gil. Een gil uit mijn mond. De lucht is grijs en grauw, toen ik dacht was ik maar bij jou. Avondkilte, doodse stilte. Zo alleen, niemand om me heen. Regen stroomt van het dak. Een traan over mijn wang, duister in de gang. De lucht is grijs, niet blauw, en ik dacht, was ik maar bij jou.…

Door hier te blijven zitten Miezerig voor het raam Mis ik zo veel van het leven Een gil, een lach, een traan Door hier maar wat te staren Ogen zonder glans Kan ik niet verder zweven In sferen en in dans Door hier maar wat te suffen In denken zonder doen Kan ik toch nooit iets geven En krijg ik nooit een zoen…

Als ze kijkt, geeft ze 'n gil. Als-ie roept: 'Eén april: met papa!', zegt ze 'Leuk, maar niet écht.'…

Als een monster Stil Geen geluid Niks beweegt Kil Geen liefde Vol van verdriet Verbitterd Bang Een geluid Een gil Angstig Niet durven te kijken Te ontkomen Stilte Een traan over je wang Als een monster Boos Maar bang..…

Elk jaar op deze dag Sta ik even stil Bij iedere glimlach En iedere gil Denk even na Over alles om me heen Dat ik nog besta En dat niet alleen Ik voel me dan blij Maar heb ook verdriet Een jaartje komt er weer bij Alleen, Jij bent er niet.…

hij viel draaide spiraalde voeten gespreid verwachtte de klap maar die bleef nog uit zag etages passeren fragmenten van leven steeds sneller langs glas de gil uit het gras er bloeien nu bloemen in de kuil waar hij lag…