Alle inzendingen over herschikking

groene kralen krioelen op mijn bord kronkelen door de gaten van mijn ogen in een even van onachtzaamheid vervloeien ze tot soepig viscoos groen wentelend en kerend in langgerekte wervels wringt zich een bruisend kolken binnen worden elementen weer atomen gisten elektronen hun kansen schoon onafgebroken trillend zoeken naar nieuwe…

binnen slaapt het licht van glas alles naar binnen gericht onbegrepen als ruimte eenzaam is een planeet zonder maan zo behoren de meeste dagen aan niemand toe zoals het hoort een voorgekookt afscheid treedt binnen niemand vraagt naar namen aanwezigheid dringt zich op tot een antwoord ver van bomen valt een tafel, een stoel, een beetje…

Heel even haal ik de letters uit het alfabet schik en herschik pressie zit er niet achter geen klank hoeft te klinken taal is universeel niet te min versta jij het niet…

Stroop zijn de dagen, uren, minuten, seconden, zij glijden moeizaam In mijn lichaam Zij is weg Kon ik maar het Suikergoed oppakken En zo het verleden herschikken Zij is weg Ik hamer met gedachten De tijd in elkaar, maar Zij is weg…

zonder dat het boekdelen schreef een korte paragraaf misschien wel dicht aan het hart het lichaam nabij, koesterend gedurende de tijd die er lag tussen momenten en voortzetting herschikkend om uiteindelijk weer afstand te nemen…

op de koers van de wind ligt de zee de regen is zoutig en grijs gerommel schrikt de hemel tot in het slijk zandtapijten herschikken zich traag maar gestadig ze wandelt hier om te ontsnappen aan de rondjes in haar hoofd maar haar dromen stranden telkens weer in de schuimende vraagtekens en de wind die blijft op de koers van de…

ik heb mijn handen gewassen met licht zon straalde overvloed in winden waaiden zachte energiestromen hun vitaliserende gloed het was geen schepping maar eerder herschikking van wat al eeuwigheid had materie in deeltjes gebonden door warmte en creatief geestelijke kracht ik lach in mijn droom om de onschuld van bestaan welke realiteit…

ik schik en herschik wat ik schrijven moet op een stuk papier woorden karig als een schraperig geschilderd veld met stramme hand en stroeve pen binnen weerbarstige lijnen bangelijke woorden die rondjes draaien binnen perkjes van papier onrustig wacht ik op de taal die uit me zwermen zal en het luchtruim vindt…

al veel eerder maar ook later hadden wij de illusie laten varen we gingen de tijd stoppen, alle rivieren verleggen, de zee bevloeien onze gedachten herschikken de schrijver leren brood bakken het bleef bij machteloos rommelen bij morrelen aan de machine de eeuwigheid of het niets maar wel de moeite waard…

Het kan niet ver weg zijn Ergens tussen stapels In chaotisch klemmende lades Tussen bedorven nachtmaaltijden De brieven herpakken, herschikken Ik moet er nog aan beginnen, ooit In een afgesloten kamer Waar het licht van buiten nog broeit Aanwezigheid nog nagloeit Gefilterd, met schuchtere beetjes Met kabbelende golfjes Waarmee de…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de loop van mijn fossiele natuur herschikken de scherven in het spiegelbeeld in mozaïek van…

Erosie van de ironie herschikking van de toonsoort ordenen illusies.…

je was hier binnen totaalmuren ter herschikking van aankomsttijden we hebben bestaan, schroeiplekken achter ons gelaten, laten gaan, van bed gewisseld in een ontboste kamer geurend naar roest en olie gedoofd brood en schemerplanten, vaag wegens verlaten van stemmen, avondschimmel onder de radar achter de horizon we hebben…

is er een goed moment voor zintuiglijk vergeten pijnloos liefhebben of lijfelijk herschikken zit er vertraging in elk ogenblik zoals mos op de bast naarmate dagen verkorten als er geen vragen meer zijn kunnen we verder, we waren al laat we versliepen ons in eindeloos tijdsbestek dronken zielsveel van ons hemelwater deelden ooit één…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de caleidoscoop van een fossiele oer-natuur herschikken de scherven in het zielebeeld van mozaïek…

De tijd van slapen is voorbij Naar dromen over averij Een tijd van het nieuwe genieten Afsluiten van alle bloed vergieten De wereld speelt zich naar de lente Het herschikken van levensprecedenten Een leven vol met harmonie Ochtendzon met nachtegalenremedie De wereld is mooier als je samen waardeert Stoppen met datgene wat bezeert Harmonie…

Ik kijk toe, doe een greep uit de feiten, herschik de buit tot lichaamseigen en de wereld constructies van fragmenten werkelijkheid en mijzelf, de waarheid van mijn bestaan, mijn wie ik ben: turbulente wolken in mijn slaap en roekeloze piloten van medicinale stofjes die met mij spelen me heen en weer gooien door de hel die ze kneden…

Herschikken, verder kom ik niet, meer vragen, zonder antwoorden. Verworpen in niet zijn, verbijsterd laat ik de stilte binnen. Geteisterd door verveling, het geschenk van de tijdsgeest.…

ik zag je beweging in de herschikking van je gewaad toen ik de zaal binnenkwam keek jij mij meteen aan gereserveerd met veel geschiedenis in je ogen een lichte blik met intens maatschappelijk vermogen en kracht stilte ademde spanning in deze kunstmatige pracht waar geschilderde emotie zich losmaakte uit vensters waarin…

Mijn huis heeft grote bedden waarin naakte mensen kreunen en meisjes verkracht worden door andermans eenzaamheid De gasten betalen voor het wassen van de gordijnen die ze na de nacht strelen met hun zachte handen Ze verwachten geen eelt van de dag, ze herschikken en ruiken, plukken de bloemen niet zelf, leven binnen waar ze zonder…

Ik zal sterven zonder het te weten anders had ik de tijd wel teruggezet, en de ijsbloemen voor het blinde raam gezet om de teruggang te kunnen meten, zou ik het eindig doel maar vergeten, wordt op de laatste adem – tocht de toon gezet om de ijsbloemen te herschikken in een veranderend boeket, vol ongeduld te wachten, rolt zich…

stengels gras waar het landschap op een kier staat ontbloot in wat aarde daar zaai ik de kiemen van wat nieuwe verzen schuchter verlangend zullen ze daar groeien gaaf en broos in ademloze uren in het zand van de tijd niet langer verstard door onzekerheden tot wat onverwacht en zacht is herinneringen van vergeefse dromen zullen zich herschikken…

hen voortdurend op de huid Hij blijft hardnekkig en standvastig tikken Zij trachten tevergeefs zich op te krikken Terwijl de informatie hen omsluit De trein vreet elke ochtend vele ikken Zij vinden niet de tijd zich te verkwikken Hij spuugt ze door de spuigaten weer uit De ziel moet luchten, weg van stadsgeluid Om zich te zuiveren en te herschikken…

Ik voel mij eiland op eiland vergeten beelden herschikken kinderlijke ogen opnieuw bouw ik kastelen van zand aan het water hoor gegiechel geschater meeuwengeschetter regengekletter plonsen en plenzen gekeuvel van mensen maar ik voel me eiland op eiland alleen met elementen herzie bewust mijn kinderogen naar huidige tijd in mijn volwassenheid…

Onderschat de diepte van de woordenschat op de lange duur als ik hierin ten onderga, een hopeloze strijd tegen taal en tijd, vertil me aan de bodemloze letterkast, waarin het doel wordt ondermijnd denk ik de waarheid te onderschrijven, zelf ik heb er zovelen, onmogelijk te noemen in getal, om die bij de Muzen in te lijven herschik…

sterft Het leeft niet lang genoeg en voorbij vliegt de tijd van honderd heerlijke keren spelen dood te gaan, de tijd van steeds weer vragen waarom zus en zo, dit of dat, en hoe dan nieuwsgierig kennis knippen en plakken, schreeuwen en boos wegsmijten uitgeput gaan liggen huilen, maar toch opnieuw beginnen de halve antwoorden herschikken…

die me vrij laat om te doen wat ik wil doen, mijn vak, mijn plannen ondanks alles, met de hulp die ik nodig heb en cadeau gekregen, natuurlijk wil ik dat vieren, mijn leven en het ongewisse verschiet met hart en ziel omhelzen de resultaten blijven tellen en steeds weer nieuwe mogelijkheden bedenken om de werkelijkheid te meten Ik herschik…

Hoe het onzichtbare pad zich openbaart aan de lichtende ogen van de sprekende pop, de zinnen zich herschikken naar het cadans van geluk. De zwerver zwaait met zijn dirigentstokje beroert de melodieën van morgen luistert naar de nachtegaal die klaprozen uit vingers tovert en zeesterren over de horizon laat vliegen.…

tegen taal en tijd, denk je dat je alles hebt gehad vertil me aan de last van de loden- en de bodemloze letterkast, waarin het doel en weg wordt ondermijnd, denk ik zin van onzin te kunnen scheiden, zonder schijn van zelfingenomenheid te onderschrijven, zelf kan ik als zovelen, onmogelijk het getal te noemen om te delen, herschik…

uitgenodigd de realiteit te beliegen, zich te laten wegen, menigmaal ten onrechte gedacht steeds te laat, te lang verwacht, ten leste maar gezwegen, waarin herstel niet werd verbeeld, wakker geschrokken, knieën knikken, gedachten vervliegen in je toegestane tijd te stikken, overleven de betekenis van zelf geloof om je littekens te herschikken…