Alle inzendingen over hop

Achter mijn gesloten ogen maakt de duisternis geen geluid. Ik ben er bijna niet. Van binnen raast mijn hart en angst dat elke slag de laatste is.…

Mannen in jurken tezamen, een handjevol zij delegeerden bij gebrek aan tijd Ze hadden nog zo’n klein rond dingetje over vier vingers, nee vijf! Hersenen schonken ze, een gift sommigen beschadigd anderen besmet met nacht of ijspegels, de vrieskou De creatiefste verzon guitige diersoorten slurven, wat geestig! vliespoten, natuurlijk…

Ooit heb ik iemand gekend uit een verafgelegen vroeger ik kan hem slechts nog in oogwenken herinneren Zo weet ik nog - als ik heel diep graaf - dat hij voor mij een immense ballon aandikte die me meevoerde naar veiligzalige oevers En op een propere avond, het moet in de zomer zijn geweest, bakte hij broden voor iedereen van ingrediënten…

Bij onstuimig weer schuift Joz aan zee spreidt zijn bolle ogen uit zijn gerimpelde leden Achter het wolkengebergte loert de vlammende zon trekt de mensen in het zand berooft Joz van zijn vredige jacht Doch langs het zilverstrand sjokt hij verwoed met berekende pas en kronkelige stok omarmt wat hij vindt linnen lakens besmeurd met…

Wat een naam heeft, bestaat ook als zij dood is of weg naar een vreemd land. Of helemaal niet weg maar onzichtbaar in een gesloten ruimte.…

Tot leven komen bewerken en monteren een wereld van het begin hard en mistig veel later een oude beschaving monumenten niet als herinnering maar als buiging naar een tijd zelf de onmeetbare tijd niet gericht zoeken maar dwalen om de rivieren planten bergen dieren heen draaien vliegen wandelen halt houden op een plek landschap laten woekeren…

Stil leven is niet dood de vruchten blijven altijd kleuren en gloeien in het licht druiven willen steeds geplukt appels vragen om een beet citroenen om een mes maar de schedels om contemplatie we zetten de tijd niet stil het brood wordt gegeten we zien de perzik bederven of uitgezogen worden door een wesp de dode wijfjesvink ligt op haar…

Ben ik hier om licht te zien of het duister, bij de kolom die opzij staat, in de stad waar uit op ijzeren wegen. Ben ik hier om gedachten mee te geven, woorden? Woorden voor terreinen en gruis? Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten…

Leven op aarde was niet het doel we beklimmen bijvoorbeeld de Obergabelhorn langs de zuidkant de kale rotsen stijgijzers aan in de sneeuw boven pikhouweel kruipen touwen er is geen recht weg over de scherpe kant de richel er is geen doel we zijn opgenomen in de beweging afgestemd op het heelal landschap waarin we niet thuis zijn tussen overdadige…

Alle mensen die hebben bestaan zijn vergeten op enkele na. Ik vraag me af waarom ze hebben geleefd en of het van belang was voor henzelf dat ze hebben geleefd maar dan toch om het leven zelf voort te duwen tot meer bewustzijn. Er zijn plaatsen op de wereld waar de namen van de gestorvenen zijn gegraveerd, in steen gehakt om ze te kunnen…

Ik ben in een echt bloedmoment rood is altijd in het middelpunt geweest hoewel ik veel treurige dingen heb gedaan toch was er rood en vreugdevol rood is lichamelijk, maar het gaat naar zwart diep naar binnen rood is een afdaling naar de hel de onbekende eeuwige herhaling rood gaat ook naar geel waar het licht is, het leven rood gaat…

Searching for a life of perfection, was there any hope? Searching for a solution, how was it to cope? Then the trees just started talking. The gutter cried out loud. Needed understanding, how to find out. What was wrong, where did it go? What was the solution? How was it to cope? The path was turning darker.…

Ga nooit de hoop opgeven geef de hoop niet op Er is een beter leven, je komt er bovenop! Verlies jezelf niet in verdriet Maar trek je schouders op en geef jezelf, want ja dat mag, een flinke schouderklop... Hoop doet leven dat zegt het spreekwoord toch? Zonder hoop is er geen leven... Je weet het wel, maar 'k zeg het je alsnog...…

Hoop is 't gevederd ding hoog in de ziel gezeten dat zingt een woordloos lied; 't wil van geen zwijgen weten, en in de storm gehoord ken 'k zoeter klanken niet.…

als wolken verschijnen voor een ondergaande zon je lijkt te verdrinken in een plas wat ooit als een druppel begon donkere wolken zich bijeen pakken zwarter dan je ooit vermoeden kon bedenk dan... dat de zon weer voor de wolken zal branden en de lucht wordt weer hemelsblauw de inmense regenplas zal verdampen en veranderen in morgendauw…

HOOP…

In de hoop op een leven zij aan zij, ik bij haar en zij bij mij. Nog nooit deed hoop zo leven, als voor de vrouw voor wie ik mijn leven zou geven.…

Flirtte jij ook met mij Stelt niet zoveel voor Ik weet het Maar ergens van binnen Bouwen ze ook een feestje Met een reden Jouw gezicht Jouw handen Jouw lach Later fiets je weg Met je vriendin Het donker in En ik Loop de andere kant op Dubbele gevoelens En met een vage glimlach Een koestering Van een moment En als altijd Die verdomde hoop…

Liefste lief, droog je tranen. Ik veeg de bladen van ons pad. Laat helen wat bindt, zodat de liefde ons hervindt.…

Tranen van verdriet Nu hij weg is van alles En toch ook van niets Hij is bij ons Gedachten Ze lossen niet Helpen hem te herinneren Tranen Tranen van hoop Ze komen in stukjes Tranen Ze helpen bij dit verdriet Tranen Ze gaan ons doen denken aan jou Dit is echt het allerlaatste dat je wou!…

Heel onverwacht heb ik jou toen ontmoet, en na wat overleg heb ik gedrukt. Ik wou naar vier en dat is mij gelukt, maar jij ging voort, de vijfde tegemoet. Dat zwart je beeldig staat, blijft buiten kijf. Wie weet kom jij naar vier of ik naar vijf!…

Sneeuwwitte vlaktes zandduinen als golven gestroomlijnd schelpen aangespoeld op een hagelwit strand het beeld overdondert gedachten dromen voort verbeelding draagt mij naar de horizon verstrooide as verdwijnt als sneeuw voor de zon stilte... ik verlies mijzelf in stil geluk.…

Stille tranen op mijn gezicht drogend in de wind brengt de zon licht nu ik mij in het donker bevind…

kracht die je me gaf Ik heb geloofd in de wijsheid waarmee je me groot heb gebracht Ik heb geloofd dat we nooit gescheiden zouden worden Ik heb het mezelf beloofd Toen ik geknield zat met gebogen hoofd Ik geloof dat we altijd bij elkaar zullen zijn Wat er ook gebeurt Hoe ver we ook van elkaar verwijderd zijn Ik geloof er is altijd hoop…

het blad verzamelt zich op stille plekken, vormt zich, blijft aaneen vermaakt zich met een buitenkant in het binnenste schuilt een egel slaapt er een nacht, neemt dan de hongerige luizen met zich mee…

Zonnestralen door de druppels, al snel ontstaat een regenboog, in verrukking gaat ze naar buiten, stralend kijkt ze naar omhoog. Druppels vallen op haar lippen, maar de zon schijnt in haar haar, even voelt ze zich compleet, valt alles weer in elkaar. Haar handen omhoog naar de regen, de zon streelt haar in het gezicht, door alle regenwolken…

In eenzame afwachting kijkt zij door ramen in duisternis en telt seconden in minuten steeds verder weg tot ogen nog enkel sterren zien oneindig hoog ongrijpbaar ver en zij wacht geduldig tot die ene schitterend krachtig zal vallen deze nacht…

In een wolk verscholen die duister is en dicht in den vreemde dolen zoekend naar het licht. Vertwijfeling in harten het speuren naar geluk verdwijnen alle smarten en niets gaat er meer stuk. De wolk zal eens verdwijnen de zon zal er weer zijn weg zijn verdriet en pijnen want dan is alles fijn.…

Kijk niet achterom, maar kijk naar de dag van morgen, Want in elke nieuwe dag, ligt nieuwe hoop verborgen. Al lijkt de toekomst zo onzeker, maakt het soms een beetje bang. Heb vertrouwen en blijf geloven, dan zal de zon weer schijnen, een leven lang.…

Ik sta op de plek van jou en mij maar ik ben nu alleen ondertussen rook ik mijn sigaret om daar mee maar samen te zijn Deze plek, het was van ons maar jij bent er niet, ik voel je niet ik blaas mijn rook uit die vervliegt met de wind Het had nooit gekund maar toch had ik de hoop dat ik je toch maar even zou zien de gedachten…