Netgedichten

netgedicht (nr. 56.826):

Joz

Bij onstuimig weer
schuift Joz aan zee
spreidt zijn bolle ogen
uit zijn gerimpelde leden

Achter het wolkengebergte
loert de vlammende zon
trekt de mensen in het zand
berooft Joz van zijn
vredige jacht

Doch
langs het zilverstrand
sjokt hij verwoed
met berekende pas
en kronkelige stok
omarmt wat hij vindt
linnen lakens besmeurd
met wier en zout
boeken die zijn
verhaal kennen
flessenpost
met storm voor zijn muur

Ooit toen de wind
uit zee ontstond
liep zij nog aan zijn zij
de eeuwig aanvullende
golven samen ontwijkend

Joz zucht en tuurt de verte in

de zee geeft en neemt