Alle inzendingen over inktzwart

Een inktzwarte hemel, vormt mijn perspectief. Ik kijk naar de einder en zie de troosteloosheid van ons bestaan. Als ik met mijn ogen de duisternis doorklief, is er bijna niets wat ik zie. Zware wolken drijven voorbij, zie ze gaan ‘under a dark black sky’. Leven in een waan.…

In de sloot dag in dag uit een dode zwaan. Gister een kraai. Zwart op wit.…

De zonovergoten dag, loopt langzaam ten einde het avondrood toont zich in al haar rode glorie de dag ging snel, zoals elke dag de avond is korter, maar dat ie tie altijd. De zon aan de ene, de maan aan de and're kant ze knipogen naar elkander zodra de zon met haar mooie rood is verdwenen zien we een heldere lucht, waar sterren verschenen.…

inktzwarte dagen schrijven deze lente tot een griezelverhaal…

Een inktzwarte stip aan de horizon kleurde de avond bloedrood...…

Gekrijs van meeuwen Een droom van een blauwe zee Inktzwarte tranen…

inktzwarte wolken zwanger van mooie letters gieten woorden tot prachtige gedichten…

een blauwe veder dobbert op ruggen van inktzwarte golven, en bloedkoraal onder woeste baren bedolven.…

Inktzwart weegt hij zelf het zwaarst.…

Geen Gids op zijn pad verhinderde dat hij inktzwarte voetjes ging halen.…

Een ster aan het inktzwarte firmament laat je beseffen hoe nietig je bent. Zo'n stip in een eindeloze oceaan maakt je bewust van je sterfelijk bestaan.…

de nacht sluipt over lichtresten er valt geen sterrenstof uit deze inktzwarte poel rauwe keelklanken voeren de speld richting pijn laat de poppen dansen…

je kijkt met donkere wolken je mond is zwanger van de zware letters donderend stort je inktzwarte woorden druipend dweil ik je verhaal en wring je al wurgend uit…

alles was grijs hij heeft gewacht heeft iemand hem gezien hij is verdwenen zonder bagage niemand heeft hem gezien de zon wendde zich af van de inktzwarte aarde van wie was het koffer op het perron niemand keek achterom…

Loop in deze inktzwarte Nacht door de doolhof Die hoofd heet Langs afgestorven cellen En uitgestorven hoeken De persoon te zoeken Die er ooit in woonde, Maar die ik zoetjesaan Zonder het op te merken Uit het oog verloor…

Ze zijn ooit rozerood geweest zoals die van mij, eens ze werden zwarter dan zwart, inktzwart toen ik getuige was en je mij ten afscheid "schat" noemde…

in schemerlevens hebben de bergen ogen alles is gehoord een liefde vergaat tot een hoopje stoffig as alles is geweest de inktzwarte klap het bulderende zwijgen alles is gezien de rivier vraagt niets in een nachtelijke stroom alles is eindig…

Ik wil alles ontzettend graag vergeten, fluisterde zij tegen de inktzwarte nacht Dat hij aan mijn lichaam heeft gezeten dat hij mij vervolgens heeft verkracht Ik voel altijd nog die smerige handen, schreide zij in haar grote eenzaamheid Hij dreigde me nòg eens aan te randen als ik iets losliet over zijn smerigheid Ik zou mij dagenlang kunnen…

Traag voortbewegend opgaand in de duisternis, als beelden bevroren in de tijd De inktzwarte nacht biedt onderdak aan hen die de onlevenden genoemd worden Grillig is hun bestaan zoekend naar zielsverwanten moeten zij eeuwig voortgaan…

de wereld krijst voorbij in afwezige gedachten niet wetend wat mijn opdracht is ben ik op pad gestuurd nergens wegwijzers of aanknopingspunten ik zeil door een onverschillig heelal een inktzwarte ruimte waarin ik kofferdrager ben in de stilte van een onleesbare wereld…

Voorbij de gedachte Aan de gediggelde toekomst Spiegelt mijn hoofd Zich Aan het verleden Voorbij de chantage Van een inktzwart scenario Verbeidt mijn zijn Zich Vergane delen Voorbij de beleving Van een gekenschetste glorie Prikkelt mijn zin Zich Naar jouw verlangen…

Overal de twijfel De wanhoop spreekt door lege woorden Meeuwen krijsen onder de wolken De inktzwarte golven Zij gaat niet meer over haar grenzen voor al wat langzaam uitdooft Maar hurk neer in de stilte van haar huis opgetild door de lichtgevende ster…

er is daar de traag wurgende omhelzing van de slang de ijzeren klauw uit het gapende ravijn het zinken in de giftige grond van het walmende moeras de inktzwarte duisternis die het bevende licht verslindt er is daar de verlammende stilte in de angstdromen van de nacht…

(Voor Lidi) Voorbij de gedachte Aan de gediggelde toekomst Spiegelt mijn hoofd Zich Aan het verleden Voorbij de chantage Van een inktzwart scenario Verbeidt mijn zijn Zich Vergane delen Voorbij de beleving van een gekenschetste glorie Prikkelt mijn zin Zich Naar jouw verlangen…

bloemrijke woorden in harmonie met schurende feiten levendige taal een krachtig kleurrijk mozaïek brisant leed in duizend inktzwarte fragmenten uiteen gespat de scherven met zachte handen opgeraapt zorgvuldig opgeschreven…

Die op de Onmogelijkste Plekjes leven, Zich tussen Tegels zelfs Vermaken als waren Ze in hun eigen huis, De aardkorst doorboren Om lucht te geven Aan groei en bloei - ' k Wilde dat ze Mijn inktzwarte Nacht doorboorden Zodat ik met mijn Leven verder kon gaan…

breek mij niet gelijk een wervelwind door inktzwarte duisternis omgeven welt er geen traan meer achter de ogen veranderde mijn ziel in vuur alleen de zalvende wind zingt het lied van een stralende zon in de warmte van mensen komt zij ons tegemoet…

Waar de dood verwoestend Heeft toegeslagen, Lichamen onherkenbaar verspreid Over een te groot oppervlak, Voortijdig begraven tussen Eigendommen die van henzelf Of van anderen kunnen zijn - Groeit uit het midden van Deze doodsakker een zonnebloem, Sprakeloos tot bloei gekomen In het diepst van deze Inktzwarte nacht…

de nacht hult zich in inktzwarte duisternis het schip mindert zeil in het zicht van de haven de nacht is in uren geteld in de vroege ochtend zet de zon alle zonnezeilen bij het schip, huis zonder plafond, draait mee met het wonderlijke licht…

bij het licht van de maan en de sterren kromt en buigt de zwaan haar hals vallen granaten door gescheurde daken aan de afgrond van altijd dezelfde pijn roerloos op de boezem van de nacht het klaaglied van het mensenhart doorzeefd en langzaam zinkend een inktzwart ontwaken niet meer worden wat je wilde…