Alle inzendingen over ken

Ik ken je niet, jij mij evenmin en toch is het of er een band is. Ik ken je niet heb je nooit gezien en toch is het of we verbonden zijn. Ik ken je niet maar wie kent elkaar wel want zeg eens eerlijk bent je ook zo snel om de deur uit te lopen.…

ik ken een huisje met nog ranke wilgen voor de deur ik ken een boerderijtje met jonge stieren in de wei ik ken een boom die onder appelen bezwijkt ik ken een akker een zee van vlas gelijk ik ken een kerk met potloodtoren ik ken een poort met blauwe regen in de zomer ik ken zoveel maar zeg mij ken ik jou…

tijd geschreven daarom is 't ook een hartenkreet niet meer dan een oerkreet zoals dit leven tijdelijk ouder worden woorden luid en duidelijk vastgoed verven letters die wij erven dat is mooi het kriebelt dat hooi zomer zo zoet en zacht wat zouden wij doen zonder de kracht in de verbeelding, een zoen ren ren ren zover je ken…

echt daar valt met mij serieus niet over te bellen geen verbinding mogelijk achter letters woorden regels en de ruimtes daartussenin ga mij hiermee alsjeblieft niet kwellen zij die ik ken (vrinden?)…

Maar nu ik zie hoe jij werkelijke bent, Ben ik blij, dat ik je niet meer ken. Ongelooflijk hoe jij kan flemen. Om iemand daarna alles af te nemen. Zo laat je zien hoe je bent, Ben ik blij dat ik je niet ken. Nu beloof je iemand je eeuwige trouw, Een mooie belofte gedompeld in rouw.…

probeer wat voor jou te schrijven dat valt niet mee aangezien ik jou niet ken verschil tussen kennen en kunnen kan hier niet maar even terug naar jou mmmm dat kan ik wel beloven eeuwige trouw zal met je dansen zoenen praten lachen huilen zweven door dit eeuwige leven maar voor eeuwig is erg lang maar alleen zo bang het voelt een beetje…

Ken je iemand die zijn liefde voor jou NOOIT zou opgeven? Ken jij iemand die dit voor jou gedaan heeft zodat jij voor je zonden kan worden vergeven? Ken jij iemand die zich onschuldig voor jou zou laten ophangen aan een kruis? Ken jij iemand bij wie je altijd veilig bent, buiten en in huis?…

Gelukkig voor Ken zorgen de artsen dat plastieke chirurgie hem redt…

Ken jij ons nog van die keer, de branding werd sterker, verdoofde de tegenstem in m’n leeg hoofd. Ken je mij nog, van mijn tranen, onomkeerbare eerste keer?…

ja en nee gevoel geen afscheid willen nemen van het geel en vermiljoen de boterbloem de koperzon en lente jong de zomer met haar bronzen huid en zalig rollebollen op het platgewalste groenegrasmatras diepe zuchten langs het lichte korenbloemenblauw zalig zachte warme lippen lieflijk overvloedig kussend op die lustige van jou onder…

je woorden komen zo vreemd voor ben je niet een deel van mij? ik kan niet geloven wat ik hoor weet je nou wel wat je zei ? je zo te zien doet me verdriet ik troost me: één zo’n mensenleven opgeofferd. Dat is ook een streven maar je kennen? Nee, dat niet…

Ik ken ze niet, de wegen in dit labyrinth van het verlangen, maar 'k weet alleen dat ik wil luisteren naar de zangen die altijd en overal om alle dingen hangen...…

Zie jij wanneer een man gelukkig is? tevreden, bevredigd en voldaan? zonder geklaag, geween en bemoeienis, blindeling met z'n lot begaan? Weet jij wanneer een man verdrietig is? benauwd, gebroken en verward ervaart hij 't leven zonder betekenis niet beseffend dat z'n hart verstard? Hoor jij wanneer een man te zwijgzaam…

je kent ze vast wel, die momenten dat het vel je even niet meer past dat je weg wilt lopen bij jezelf maar zelfs geen weg vindt op de tast van die dagen dat de regen zich van zijn natste kant laat voelen jou onder je huid nog raakt en je het liefste weg zou spoelen dan druip ik af zonder een woord droog mijn draad met de intentie wat…

Ik ken dat niet, de hete adem van wie liefheeft ik rook teveel en schik me langer dan de dieren in het ouder worden - ik neem een sigaret, alles lijkt geregeld: de politie waakt, de hoeren zwijgen vreedzaam ik kom de weken door met kijken naar het saldo van mijn hypotheek, het verschuiven van de stilte.…

vanachter ieder masker bovendien jij, ik in sterven mijn wee ons de tijd die nooit te moe rust in de kronen ongeteld is nog uren die in armen slapen wat ik ook doe toch nimmer faalt wie ik ook ben in het geluidloze van toon die jij je steelt vanuit mijn mond en ik ga stil zo stil als ‘k kan verblijf in jou tot ik je ken…

als ik ben, gelijk de doorsnee mens en dat ben ik wijk ik niet af van uw goed en kwaad of lief en leed in luiheid en verboden daad als ik mens ben gelijk allen ken ik u en speel ook toneel met geopend doek kijk dan de zaal in gevuld met uw zielen maar door de belichting blijkt dat een schimmige look oh zeker, ook ik…

ze drinkt woorden in met volle teugen geniet van heel veel op papier gezet boeken streelt ze met warmte in haar handen ook zij heeft haar fluister toevertrouwd en neergeschreven ze doet het met heel haar hart…

dat jij mij zult weten dat jij mij zult horen dat jij mij zult zien in ononderbroken ruisen van regen en wind in de groene sporen tussen het grind in golvende lijnen van een satijnen lint maar bovenal mijn liefste mijn dat jij mij zult ruiken in de purperwitte bloesem van magnoliastruiken…

je bent een mozaiek van zoveel kleuren je bent een parfum van zoveel geuren je bent het wat mij iedere ochtend wakker maakt ik dank je je hebt mijn harde hart geraakt.…

Ken jij mij, ken ik jou, of blijft er altijd iets geheim?…

ik ken het spuiten van de etter uit een steenpuist op het spiegelglas ik ken het knarsen van haar tanden en de geur van sperma in het zomergras ik ken het knielen op vermolmde banken en de zinloosheid van mijn bestaan ik ken het schreien van de boreling en de scherpe pijn van ’t nabestaan ik ken de gloed van de verovering en het trillen…

ken je mij wie ken je dan zij die glimlacht niet om te maskeren maar om een draai te geven aan 't leven dat zoveel drieten kent waar zij zich niet door laat lijden noch verleiden tot het absorberen van, verkiest zij het licht dat zij met beide armen omhelst het zo haar eigen maakt vraagt zij zich af ken je mij…

Ken je dat? Je vriendinnen worden verliefd, hebben geen tijd meer voor jou, je voelt je niet geliefd, terwijl je toch iets anders wou. Ken je dat? Een jonge waar je veel om geeft, maar dan wel als een vriend, hoop je dat hij jou vergeeft, omdat jij zei dat hij beter verdient? Vind je je vriendenkring te klein?…

Zo maar kom ik je tegen Op een plek die geen van Ons beiden had kunnen voorzien - Ik ken je niet, En toch heb ik je lief, Omdat je mens bent, Net als ik, en jij mij Ziet staan zoals ik jou Zie staan, en hebben wij, Zonder dat wij al te veel Woorden hebben vergoten, Elkaar als mensenkind In ons hart gesloten…

je kleedt je aan stift je lippen befietst straten legt de wereld vast ook hen die niets vermoeden of toch de kou kruipt dichter tot de batterij overlijdt de tocht huiswaarts aanvangt bij thuiskomst zie je hoe je mascara rondom je oog is uitgelopen en het rood op mijn tanden kleeft en mijn t-shirt binnenstebuiten aan heb zo'n dag…

en vervreemd het lijkt of ze de eigen weg is gegaan ken jij dat ook ja, dan voel ik me pas echt ontheemd…

Ken u zelf.... Dat leerden de oude Grieken ons wijs. Laten we die les opnieuw gaan leren, voordat we ziende blind worden, of gewoon te oud, en veel te grijs.…

ken ik u, dichter daar waar u huist wat hebben wij gemeen welk emotie maakt u zwaarder of lichter zeggen wij iets tegen elkaar of spreek ik met gesloten mond over u heen zijn uw ogen en oren wel gezond? leest u mij wel echt, immers veel prikkels leiden toch af?…

'Welnee,' zegt Annie, 'kun, dat ken toch nie? En trouwens, ken het wezen da'k u kan? O ja, en mind you, noem me nou geen Anny Ik ken d'r niks an doen, zeg dan maar Can!'…