Alle inzendingen over klein voelen

Maar soms voel ik dat er verontwaardiging begint te kolken, als er misbruik wordt gemaakt van macht Door eigen verrijking manipulatie, geweld of oneerlijkheid. Ten koste van andermans pijn eigen zakken vullen. In het groot, als ook in het klein.…

merkwaardig klein voel ik me nu vertrappeld door verwarde paardepoten terwijl de mooie diernaam hazelworm plots uit het donker opduikt en mijn hoofd gekraakt wordt als een okkernoot tussen de deurscharnieren. ------------------------------------------------- Uit: 'Landschap met roze hoed', 1981.…

Wat zijn wij mensen toch kwetsbaar Hoewel we ons soms trots en sterk voelen En alles kunnen, niets valt ons te zwaar Maar ook kunnen we ons klein voelen. Als we ziek zijn en in zorg verkeren Als we soms geen uitkomst meer zien Als we ons niet meer kunnen verweren En het niet meer zien zitten, misschien.…

reiken je klein voelen als een muis…

Ik ken je onvolmaaktheden en jij kent ook de mijne We accepteren eigenaardigheden zowel de grote als de kleine Voelen ons verbonden met elkaar slechts te scheiden door de dood Nooit was mijn liefde voor iemand zo compleet en ook zo groot Ik hoop dat het zo mag blijven geniet intens van jou mijn lief Wil alles met je delen voortaan lief…

Ik, die mij somtijds klein voel in dit grote Leven dier duizend zonnen, boven dees mijn doodgaand hoofd, en moedloos dwaal omdat ik hier als mens moet leven en mij geen hoger doel van wezen schijnt beloofd....…

op mijn paard voel ik me groot, op straat voel ik me klein, op school voel ik me klein, thuis voel ik me klein, op vakantie voel ik me klein, in de klas voel ik me klein, bij vrienden voel ik me klein, bij familie voel ik me klein, bij kennissen voel ik me klein, maar op mijn paard wil ik altijd zijn!…

Hervonden na tien jaren tijds de plek waar geen sterveling komt. Waar het stil is als in een crypt. Waar zij zijn in blauw-zwarte lei. Twee adelaarsvarens, manshoog, vereeuwigd fossiel in steen. Ik adem, ik heb het bereikt. Er komt mistige kou van de wand waar hun werend domein is, waar zij ongenaakbaar, met zwijgend gezag, mij doen weten…

Ik wacht op je al wacht ik voor niks; dan weet ik, dat ik niet voor niks op je heb gewacht!…

Een beeld of een mooi geluid Het raakt me, daagt me uit Een mooie zangstem, een ernstig ziek kind Een oude vrouw die nóg door de hare wordt bemind Waar ooit een betonnen muur was geplaveid is nu ruimte voor treurigheid. Ik huil, ik jank, tranen van liefde, tranen van emotie, ook ongewisse tranen Zalig is het om zoveel niet te snappen Heerlijk…

Ik voel je, de warmte is explosief, waarom vind ik je zo lief. Ik voel je, je lippen beroeren die van mijn, heerlijk het is zo fijn. Ik voel je, die handen laat ze maar gaan ik kan het echt niet meer aan. Ik voel je, het smaakt naar meer, ik wil je keer op keer. Ik voel je, eens komt de dag, dat het echt mag.…

staketsel floept eruit in weerwil van het schrijven en pruttelt in mij nog nazien zonder dat stom te horen voelen zonder zin adem ik met rente gangloos in bewegen bedenk ik amper grip…

Denk ik dat zij voorvoelde ondanks die dromen van toen het voorbij gaan van het bedoelde dat zich vastgreep aan bomen in breedte en hoogte groeide en zicht toe liet aan haar lot haar hoop en treurig verleden ontrok zich uit haar wildernis spuwde illusie ver voor uit in al haar voelen en bewegen.…

Voel dan Voel hoe het voelt Ga het maar aan De tijd heeft stilgestaan Of is het anders Kan ik het keren Kan ik leren Werkelijk te voelen Zonder te verdoven In mezelf geloven en te voelen waar het eigenlijk om gaat…

wat ik wil zeggen is niet zo veel wat ik wil uitleggen is maar een deel ik wil je zeggen wat ik voor je voel en uitleggen wat ik daarmee bedoel laat me het zeggen zeg niet hou op laat me uitleggen waarom ik niet stop in het grote geheel ben ik maar een deel hoef niets te zeggen niet uit te leggen wat ik bedoel als ik voel…

3-12-2012 Soms ben ik losbandig Soms ben ik onhandig Maar zo voel ik mij dan wel Ik speel géén spel Nu ben ik op zoek naar een vrouw Misschien wel naar jou Die mij wil laten voelen Dat ze mijn liefde kan laten bloeien En er zo iets tussen ons kan groeien Ik wil je dit laten weten Dat je het nooit meer zal vergeten Mijn grote liefde hoop…

Toen probeerde ik te voelen dat ik ongelukkig was trok mijn buik in, tormenteerde ingewanden, dacht aan Neushoorns in de Congo, bloedend, liggend in het gras en aan kinderen met Aids in warme landen Wat is dát? Er dreunt een Tank voorbij, 't lawaai is oorverdovend en mijn hart staat even stil: ik ben geschokt, da's veelbelovend!…

In de kern ben en blijf ik oprecht liefdevol. Meer vaak, dan de ego, de geest én het lichaam aan zouden kunnen! Het is wat ik Petra Hermans de wereld zeker niet zal misgunnen. Ik werd en was ermee geboren, in al mijn kunnen. Om de volledige vergevingsgezinde liefde aan ieder maar dan ook ieder mens geheel te gunnen!…

Ik voel liefde, en die maakt ons mooi, die maakt mooi wat we doen, twijfel niet .....Voel wat ik voel .....dan voel ik wat jij voelt…

ik wat het lijkt behalve een buttplug die kan je voelen met je ziel…

Flarden mist Heiige weilanden Een stille wereld Vroeg in de morgen Langzaam verschijnt een lichtpunt Kleurt de hemel In een zacht oranje gloed Verlicht de stille wereld De wereld ontwaakt Gaapt en rekt zich uit Kijkt nog slaperig om zich heen De stilte wordt langzaam verbroken…

Ik kijk wel maar ik zie niets De wereld is donker De lichten gedoofd Ik luister wel maar hoor niets De wereld is stil Geluiden verstomd Ik tast wel maar ik voel niets De tastzin verkild Vingers verdoofd Alleen het hart klopt nog De geest maalt Het bloed stroomt…

Oh ik had zo’n mooie droom Ik was de beauty van het feest Lieflijk, blond, bijzonder knap En met een oh zo slanke leest Ik was geliefd door elke man Men bleef maar naar mij staren Ik lachte blij en danste voort Al zwierend met mijn haren De prins, die ook aanwezig was Omringd door mooie vrouwen Hij had alleen maar oog voor mij Hij wilde…

En ineens zijn ze dan zo groot Dat ze je niet meer nodig hebben Hun eigen leven gaan leiden Niet meer thuis met het eten Niet meer zitten op de bank Vertellen van de schooldag Niet meer mopperen op broers Die er óók niets aan konden doen Want ineens zijn ze dan zo groot Dat ze zelf hun potje koken Hun wasje draaien Hun kamer stoffen en zuigen…

Na lange tijd begint dan weer de kraan Zachtjes te lopen En voor dat ik er erg in heb staat hij Weer heel ver open Een kopje vol, een emmer dan Een voetenbad vol woorden Met letterzeep en zinnenschuim Vormen zij weer akkoorden. Wat heerlijk is dit, eindelijk weer Gedachten te kunnen schrijven Die zomaar, in mijn letterbad Weer boven komen…

waar we samen krasten in oude notulen van voorbije nachten en vergeten passie nogmaals de dubbele oxer namen foutloos zwegen…

te laten bestaan Met alle veiligheid hebben we het gedaan En blijkt toch een kindje te zijn ontstaan Daar zit je dan met je goede gedrag Je gedachten bij de geboortedag Maar je bent pas 14 jaar Zo'n kindje is voor jou niet betaalbaar Straks moet je een abortus laten plegen Zelf ben je daar hevig tegen Helaas zit er niks anders op Het kleine…

Ik dacht vroeger dat ik al volwassen was, al was ik toen nog zo klein, groeide net uit de kleuterklas, en wilde zo graag zelfstandig zijn. Men denkt nu dat ik groot geworden ben, al is dat alleen maar schijn, 't verschil is dat ik mezelf nu ken, maar ik blijf nog altijd even klein..…

Kleiner dan klein Minuscuul behept Met simpele woorden Spring ik over horden Mag, neen, moet ik er zijn Want de groten der aarde Zijn helemaal niets Zonder mij En u, mijn waarde…

Als je het kleine niet ziet ontdek je nooit het grote geheel…