Alle inzendingen over leven aarden

reikend naar het licht ranke vrouwelijkheid draagt voelbare zwaarte ik stijg op uit dit bestaan en laat mijn leven aarden…

uit de mislukking werden zij herboren zij zongen hun lied uit liefde uit verdriet er ging zoveel mis en toch nooit vergist in de keuzes die wij maken geesten lachen praten er hangt iets in de lucht het is eindeloos blauw dit leven waar ik van hou muziek op de planken gevangen in dromen en gedachtes in de lessen des leven aarde…

vanuit een zelfgesponnen buitenkant zweef ik als de jonge zomers en ik laat dit leven aarden, in de grond van mijn bestaan er vliegen vogels mee hun zachte vleugels zingen van de zwaluw in een ranke luchtbeschrijving lijkt hun dans de ondertoon van gaan ooit, als de seizoenen kruisen trekt mijn lijf haar sporen mee maar haar frêle…

aarden…

Elementalen, vervul mijn wens: maak mijn wezen geschikt om te leven, aards en verheven, als bezielende mens.…

Heelheid Helemaal hier te leven, aards en vol met glans, ontwrichting weinig beleden geeft scheuren in mijn hand. Gesloten is mijn wereld zo lang dat duurt, echter diep van binnen breekt een muur... Zichtbaarheid is niet de maat; liefde is een naam! Door ontwrichting heen schijnt een licht, warm en zacht.…

het leven heeft ijzeren knuisten de zon speelt en draait een koperen melodie over de aarde waar mens en dier vechten voor hun leven.…

Ziek lig je daar Klaar om afscheid te nemen Alleen Je vecht Vecht voor je leven Angst misschien Je kan niet meer praten Onmacht Lief mens Laat gaan Je mag gaan Je taak is volbracht Vecht niet meer Onmacht Kon ik je maar een beetje helpen Je onrust tot rust brengen Je mag gaan Vecht maar niet meer Alles is goed Kom tot rust Het is…

alleen de megagolven maken indruk op de overvoerde geest rampen worden groter als de media zijn langs geweest driedimensionaal en uitvergroot wordt ons de dood getoond grote woorden maskeren het persoonlijk leed de enkeling komt nooit in beeld laat de aarde leven te beginnen met de medemens in plaats van anoniem wat geld te…

aardse leven is voorbij voorgoed verboden terrein Jou hebben we leren kennen als een man met een hart van goud voor je vrouw, kinderen, familie en vrienden mensen waar je van houdt Ook wij houden veel van jou hebben respect hoe jij met je ziekte omgaat jou te moeten loslaten is het ergste wat bestaat Mooie herinneringen aan jou zullen…

heb jij het leven omarmd van kleine dieren en insecten hun plekken bekeken in leven en thuis het bijzondere wonen en daar als vriend te mogen komen…

Opgaand in de natuur, zijn resten overgeleverd aan moeder aarde. Energie voor het nieuwe leven van het komende jaar.…

zonlicht op een vroege sprankelende lenteochtend en daarna jou gedroogd met het subtiel geparfumeerde bloemenkleed dat zich opent voor jou alleen samen hebben we een zomerdag geplukt in een wereld vol mystiek met magisch betoverende vogelgeluiden tussen het gave gezoem van talloze insecten die met bestuiven en honing de aarde…

vertraging duwde ik me van de stroom verder weg zag een inham om even bij adem te komen begon de weg terug met licht en de opgekomen zon warm in de rug op halve kracht kan ik niet meer presteren maar wel leren om te genieten van wat in competitie nog nooit gezien is gaan worden stilte en schoonheid in verbinding met pure natuur van de aarde…

je lachte als ik naar je pakte tandjes in scherpte ontbloot nog zit jij steeds op mijn schoot zonder vel vacht of pootjes gewoon zomaar in je blootje driftig zwaai jij met je staart kijkt verbaasd als die zomaar ineens achter jou verdwijnt en voor je weer plotseling verschijnt jij bent mijn mysterie gemaakt met…

wat als de aarde invalide wordt rolstoelt zonder pad of planetaire baan zomaar de ruimte in zal gaan zonder vang- of internet zijn database op hol zal slaan gegevens naar de maan alles heeft een eigen schaal de menselijke als normaal maar ook in groot en klein zullen er extremen komen bizarder dan een invalide wereld ooit…

rood haar seizoenbaan trekt met ons planetenstelsel hijgend in de nek wie weet is zij de mooiste uit de interstellaire bloemenwei brekend in het zomerlicht dat in eeuwigheidswaarde zijn grootsheid heeft benoemd in het voeren van de passende titel zonnewind ik lach in relativeren tussen deze grootheden kan de mens niet anticiperen leven…

weer ruim voldoende zand voorhanden in deze posthistorische tijd geen mensen meer om avontuurlijk te landen en elkaar de schat te betwisten nog hangen sporen van strijd als tekens van haat en nijd in de opgeschoonde lucht zacht zucht het land in weldadige warmte zijn rust dolt natuur in eeuwige lente door een nucleaire vlaag is aarde…

de aarde is geweest het zelf gaan zien zonder meteen het banen van anderen te moeten ervaren ik wilde er zijn in eigen herinnering geweest het was mijn paradijselijk feest…

onmiskenbaar is de kracht en macht waarmee wij levenslang strijden die ons naar beneden trekken en op latere leeftijd vaak doen lijden wij denken te ontsnappen in bewegen het neerwaartse gaat snel omhoog gaan is veel geven toch groeien wij naar boven omdat de zon met al haar warmte en licht ons in een hemel doet geloven…

De wereld is dood in fractie van een seconde ze heeft de keuze van onvermijdelijkheid gemaakt de keuken laat een levenloos wezen achter in een polsslag reist ze een miljard lichtjaar en flitst weer tot leven Groen is blauw, geel is rood zwart is wit met grijze strepen bomen hangen ondersteboven huizen zijn glazen kubussen straten zijn…

De aarde die hij ooit schiep Is veranderd in een chaos Van Amerika, tot China En van Chili tot aan Laos Als eerste kunstenaar ooit bestaan Boetseerde hij mens, dier en natuur Maar bij alles wat zich op aarde afspeelt Staat hij niet meer aan het stuur En kijkend naar het aardse leven Dat in niveau zeer ver is gedaald Vraagt de oude man…

nog zag ik hen aards maar ik voelde al hoe meerdere dimensies hun geestelijk uitdijen zichtbaar maakten in vorm en omgeving een tintelend fluïdum gestalte bleek communicatie de snelheid en eenvoud van telepathische overbrenging machtig te zijn op menselijk en alle leefniveaus zoals de natuur en alle vormen van bestaan die de…

wij al getransformeerd naar een geladen vol van genade voelend heden niet meer gebaseerd op kracht maar op verbinding zodat er een verrassend geheel kan groeien naar een nieuwe aarde met futuristische toekomstwaarde…

wij zijn nooit het paradijs uitgejaagd maar hebben er in onze hoogmoed zelf om gevraagd dachten de top van de schepping te zijn maar in samen leven konden wij geen empathie aan het aardse geven beschouwden in onkunde alles lager en minder van soort van een organische eenheid begrepen wij geen woord in het streven naar goed beter…

om resten uit het leven van toen te conserveren…

van de tijd wij delen eeuwig leven allemaal…

ik heb geen armen afgehakt of benen afgekapt van al wat leeft ze nooit met dood bedreigd of stil gezwegen in negeren van hun tijdelijk bestaan ben met ze omgegaan als vriend in het verweven van ons leven tot geschiedenis de getuigenissen zullen nooit verloren gaan in zand en steen van aarde zullen onze merktekens blijven staan…

Je leent bij leven de aarde laat de schuld niet oplopen!…

bruggen zijn gebouwd tunnels gegraven bergen geslecht dalen gevuld in een leven vol dagen was het ravijn wel zo diep en het graniet onbegaanbaar bleef de rivier in al die tijd echt onbevaarbaar mogen wij wel de aarde trotseren of is leven van elkaar leren…