Netgedichten

netgedicht (nr. 82.895):

Uit het leven van toen

wij zijn aan
het graven
zoeken naar
nieuwe bodems
die ons leven
en bestaan
kunnen dragen

de fundamenten
voldoen niet meer
zijn sleet geworden
erop leven
wringt steeds
meer en doet
behoorlijk zeer

wij zijn ze
ontgroeid omdat
wij te lang zijn
blijven bloeien
zijn blind en
te gemakzuchtig
om ze te snoeien

wij zijn lang
gebonden geweest
aan allerhande
structuren die het
gemak van de mens
hebben gediend terwijl
alle innovatie verdween

oude normen en
waarden uitgebuit
en ego’s dronken
hun eigen decadentie
ongebreideld zijn
wij verschrikkelijk
op ons bek gegaan

onherstelbaar is wat
wij de aarde hebben
aangedaan de laatste
mensen in reservaten
proberen nu om resten
uit het leven van toen
te conserveren