Alle inzendingen over loslippig

De ‘Hartenkreten’ het klankbord der intieme loslippigheden…

eigen loslippigheid deed haar de das om hij kijkt er niet van op gewoonweg reuze stom te veel verteld aan even zo veel - vrinden - uiteindelijk konden ze het blijkbaar toch niet zo goed met elkaar vinden . samen niet door een zelfde deur eigen loslippigheid ja, ja daarvan heeft ze nu meer dan spijt…

Zoals in tulpen de lente loslippig wordt, zo zomer jij mijn lenden vol.…

ik hou van je loslippigheid als je mij je droom vertelt ik laat je dan met woorden fladderen om mij heen ooit pop nu vlinder als ik je maar vangen kan…

U die zoveel traantjes weg moet pinken ik weet hoe laag u kunt zinken. jammer dat u mij nooit heeft kunnen doen zwijgen U bent het kwaad en het is te lezen in troebele ogen U grijpt ziektes aan, verzint ter plekke verhalen die ons hier bekend zijn en toch heel anders zijn verlopen ik weet dat u vloekt om eigen loslippigheid ja ja, daarvan…

Regenziel, schuilverwant van krabbenscheer en cataract; ondiepte, genadig voor huiver, uitgesproken in loslippig boezemwater.…

het huis danst op tektonische platen de voegen kraken op de maat wees gerust het praat niet over liefde sterfbedscènes of bungelende benen in het trapgat hooguit een loslippig raampje dat roddelt met de wind of het pad dat knarsetandend grint…

huilen naar de volle maan als wolven in het bos het gemoed raakt in de war door haar zachte glans tel tot tien als je wat zegt maan maakt vreemd loslippig stap niet in een heksenkring zij zal je ontvoeren sprookjes worden waar in een volle maannacht .…

wanneer ik voor je viel weet ik niet meer de blauwe plekken op mijn knieën zijn al geblondeerd maar ik denk dat het was toen jij mijn lach uitdaagde jouw lippen te veroveren in die warme lange nacht die geen mondjesmaat verdroeg toen we samen het leven lieten voor wat het was en de hemel raakten zonder te sterven ~…

loslippig bladeren de bomen hun oogstgebed zacht spelt de wind hun woorden als zij de aarde met hen dekt in dank voor seizoenen waarin de takken tot de hemel zijn gestrekt vaten zijn gesloten woord en kleurenstroom zijn onderbroken tot een nieuwe lente bladeren wekt…

als je bloemen plant is het windstil in je oor de lucht trilt maar je ziet het niet of toch als ik door het venster je gadesla smaak ik de aarde in je hand je maakt me loslippig zonder woorden ik wil je zoenen maar waar kom ik naar buiten of jij naar binnen kus me gauw morgen ligt er op de bloemen dauw.…

trippende ego vergrijzende onmacht loze beloften verpakt in een leus te veel van hetzelfde te weinig herkenbaar schreeuwt om de aandacht neemt bij de neus levend in leegte en zwijgende massa respectloos loslippig in roddelcircuit vertrouwen beschamend de hand in de kassa geeuwt zich verkiesbaar mijn stem krijgt hij niet…

waar is het rood waarop ik ooit mijn koper blies de waar aanprees waarmee ik jou mijn jeugd aanbiedt groen uitgeslagen door te snel en veel willen behagen loslippig werden tonen nog donkert nu voor even de trombone de spirit is eruit mijn riet vibreert slechts kleurloos het geluid…

mistwaaiers ademen takken vol beweging zodat ik niet op mijn tenen hoef te staan om met mijn hoofd in de wolken te lopen vlindervisjes lokken me naar het strand waar de ochtend geduldig staat te verzanden loslippig zonlicht struikelt over loslopende wolken waterspelend spoelen golven droog op het zand rust meert aan…

het is niet alleen loslippigheid, maar het meest nog ergernis over al die onverschilligheid dat ik iemand vaak verwijt. wat hiervan het ergste is tot verandering ben ik niet bereid.…

Ik die de nasmaak van loslippigheid geproefd heb, en zij is te jong en praat mijn mond voorbij en bijt als peper op mijn tong; ik die de vreemde kriebel van het woord gevoeld heb als het witte blad en zit te schrijven als vermoord ik het, al dat wit zat; ik die de ren van kippen zonder kop gezien heb, en hoe oud was ik die de…

------------------------------------------------ uit: 'Loslippige liederen en ander jeugdwerk', opgenomen in Tirade, 1985.…

Mondig moet men heden wel wezen; en zonder een vleugje brutaliteit, spannen de kuitspieren voor een moedige oratie, zwikken de enkels voor een te grote loslippigheid. Over schoenen hoort men mensen graag praten; en hakken klikken of zetten zich schrap, als men terugdeinst voor Italiaanse formaten, en zich beperkt tot de Hollandse stap.…

Je krijgt een taart in uw gezicht de spot druipt er aan alle kanten af Jouw tere omgang met mijn herdersstaf komt nu in een heel ander licht Meer als om narigheid vragen schat want met 'dag burgemeester' boven je brief moet mijn gezag er aan geloven Ik ben niet om om te zagen Zo'n aanhef lijkt leuk bedoeld Wie er echter door heen voelt…

In het land van Babbelaar waar hoogste woorden voeren delen zwetsers achterklap dijenkletsers ginnegap en staan de lamme leuteraars verveeld bij ouwe hoeren In het land van Babbelaar waar kletsnekken flaneren worden bomen opgezet door kommaneukers opgelet en staat een boze Babbelaar loslippig te oreren In het land van Babbelaar waar…

ik ga de gouden blaren leef het loslippig loof zie de doden staren vanaf hun stenen alkoof zullen we vandaag de vaders vinden tussen tinten van de tijd die herfst heet, tussen linden en platanen, langs lanen eeuwigheid en moeders die we minden broze briesjes blazen of woeste waaiewinden lijk droeve oude dwazen ik stap het stille sterven…

De heer Marc Rutte zal altijd 'n groentje blijven en bevestigt dat met zijn Groenland-strategie Marcie, het kereltje, de maagd van Holland speelt de generaal op oorlogspad maar dient het liefst als secretaris-soldaatje die machtige meneer Donald Trump Soms stoer doet ie wat loslippigs: "no, no, no" maar volgt toch volgzaam als het loopjongetje…

Laat lippen spreken over de oneindigheid wapens vergeten in de onzekerheid nooit meer spreken met loslippigheid. De angst regeert als geen ander maar wel het bloed der neander nieuw en zeker anders. Gisteren schreef ik een gedicht zakte doormidden door het gewicht.…

De meningen-mitrailleur staat bij velen op scherp Doelgericht schieten smoelgericht kapot maken en heel veel losse flodders of te wel impulsief schieten op datgene wat in de basis nog niet eens in stelling is gebracht wordt verkracht met het schreeuwerig loslippige ondoordacht beantwoorden door maar te schieten, schieten en nog eens schieten…

achter buiten zacht-te veren het ganse feest zal langs je hene migreren zonder ooit te zijn beschoten Werp dan niet plots een zwanenzang op of een eender naar ’t zwevend gesnater het blinde laaien maakt de jager kippig Stop met vogelen, schiet met scherp haan de duivelse vluchten terug in ‘t water meester het kraaien maar snib niet loslippig…

Is het de smeltende ijskap in ‘t Noorden De zwijgzaamheid van Ella Vogelaar Of toch het ‘Yes, we can’ als mooiste woorden Is ‘t het Wilhelmus en die gouden plak Die razende orkaan, de hongersnood Het hossend lint in fel oranje pak Of de loslippigheid van Van der Sloot Is het Georgië, de Gazastrook De boer (hij zocht zijn vrouw maar ploetert…

geleerd het heden zit als een harnas rond het lijf en hier en daar nog ingegroeid om daarvan los te komen moest ik gaan dromen en het corrigeren alles weer opnieuw proberen maar nu zonder stress en bijwerkingen het aardse heeft veel levensbindingen van mindere kwaliteit die een makkelijke entree voor een paar centen hebben zoals loslippigheid…

er zijn loslippige tongen die beweren dat men op Flakkee minder (g)Christelijk is en vlakke psalmen worden gezongen dan in het aangebonden Goeree ten oosten ligt het Roomse Brabant komt het verval wellicht van gene kant?…

licht valt door wat marmeren triten lijken, met een nervatuur van verkoolde bliksemschichten, van eeuwen terug geronnen levenslopen, van vloedlijnen, opgestuwd en onderaards nagolvend bloed dat in gebergten strandde, zich daar begroef - iemand brengt een grafstuk, vol overdadig groen en aronskelken, naar de zijkapel, waar hardop, iets te loslippig…