Alle inzendingen over luikjes

Vandaag word ik Maar moeizaam wakker En kom niet verder Dan matig bewustzijn Op een ondergrond Die stevig en rustig is Wacht ik op het moment Dat mijn luikjes opengaan Waarin zorgzaam zijn Opgeborgen de woorden Van rust en vree, Van geluk en verdriet, En van overpeinzing Van hoe ik in mijn Donkerste duister Bijna het leven…

Als de luikjes Die jaren lang Hermetisch afgesloten Zijn geweest langzamerhand Weer open gaan Spreekt voor het eerst Het gevoel weer aan Dat al die tijd was Opgesloten in de mens Die eraan gewend was Om levend dood te zijn…

scheef staan de houten luikjes, waaien heen en weer met de wil van de wind scharnieren piepen hoorbaar schor haast in koor met het druppen van decemberregen op de dakpannen waar een vervallen nest onbewoond nat op een zwangere lente wacht, meer te kunnen zijn dan een hoopje takken…

Voor Jeannet Elleboog in elleboog Word ik vanmorgen Met jou wakker Adem die haast Onhoorbaar mijn Gezicht beroert Zo zacht dat ik Twijfelen kon of Je er nog wel bent Rust zoals alleen Totale rust kan zijn Ogen die nog worden Toegedekt door luikjes Die weldra opengaan En wij die in allesomvattend Vertrouwen met ons…

Wimpers als schaduwen op je wang Neergeslagen ogen halen weg 't licht Verlegen knipperend soms uitdagend glurende ogen ontnemen 't zicht Knipogend tegen zon Knipperend bij verdriet Beschermend tegen wind storm en regen Wimpers gesloten als luikjes bij 't beluisteren van muziek Wimpers, doen ogen écht leven ...…

Alle luikjes opengezet voelen wat er gaande is in de schemering in mij niet fantaseren voelen wat er gaande is daar buiten een afscheid hun armen om elkaar en heel de laan lang zijn mijn benen moe van de trimmer die lacht naar de gelukkige…

onkruid dat de buitenmuren ziet als beloning de hal doet ze het liefste aan het begin want daar liggen de meeste problemen niet alles wat er is kan ze wegnemen alleen een paar klappen en slechte zin haar leven moet weer zoals vroeger zijn toen ze zonder vrees de wereld bekeek en nog niet vast zat aan innerlijke last ze opent langzaam de luikjes…

voordat de wekker de stilte verstoort drukt hij het off-knopje naar beneden slaat de dekens terug voeten betreden de kille vloer het ochtendlicht gloort nog niet wintertijd hult in schemerduister wat tastbaar is op weg naar het toilet met lege blaas trap af luikjes opengezet ter opfrissing even hoort hij gefluister van wind en dakgoot smeert…

over zoveel wervelwind ziet het onbezorgde leven de luikjes sluitend lichtpuntjes in de maan die naar de dag van morgen het verlangen wakkert waarvan de jeugd droomt…

Onrecht gaat gebukt rechtop draagt in nare oude wandelgangen nauwe schoenen de hele dag tekent onzichtbare pyjamas door het wijdopenstaande venster van afbladderende louvre luikjes speelt dag en nacht muziek in stilte lacht onrecht van hoge felle muren zonder het ongemakkelijke gevoel onrecht synoniem alleen platgedrukt staren…

Soms denk ik wel eens bij me eigen, met open ogen, of luikjes dicht, zou iedereen zijn portie krijgen, of is dit puur en gericht, alleen op mij? Soms denk ik wel eens bij mezelf, met ogen die in ’t donker turen, zelfs geen zicht op de donkere muren, waarom doen ze ’t niet voor de helft?…