Alle inzendingen over moederken

Wie zal er ons kindeke douwen, En doet het zijn moederke niet? Wie zal er zijn dekentjes vouwen Dat 't schaars door een holleke ziet Kleine, kleine, Moederke alleen, Douw-douw-douwderideine; Kleine, kleine Moederke alleen Kan van uw wiegske niet scheên! Wie zal naar ons kindeke kijken, Die bleuzende, stoute kapoen?…

Broederke, broederke mijn, Laat mij uw moederke zijn. ---------------------- driegen: naaien…

Ochot moederke voor jouw speciale zorgen, altijd een effort mijn (t)huis bezij het uwe onschendbare mantelbrug © Gedicht & tekening van Guido De Pelsmaeker…

't En is van u hiernederwaart, geschilderd of geschreven, mij, moederke, geen beeltenis, geen beeld van u gebleven. Geen tekening, geen lichtdrukmaal, geen beitelwerk van stene, 't en zij dat beeld in mij, dat gij gelaten hebt, allene.…

ik heb in u gewoond zonder schoenen een huiske vol water en schokvrij warm, soms achterduims speelde ik in u hing aan de touwen trapte tegen glas moederke, mijn heimwee zij zeggen het niet uw handen op mij waren zachter dan gras…

Ach moederke..., was jij hier nog maar.…

je praat niet écht meer met me en kijkt verwonderd als ik je zeg dat ik in jouw buik nog heb gewoond dan word je als glas waar ik doorheen kan kijken het lijkt alsof de wind je jaren niet meer streelt alsof de regen tevergeefs je ziel wil aaien en je zegt nooit meer het komt wel goed mijn jongen morgen opnieuw de angst en misschien…

zij staat daar in een hoekske glundert wolken bruisende bloesem verstuift liefde aan haar bezoekers warm en ongekreukt staat gij in mijn schaduw, o uw handen knijpen verlangend een moederke staat gebukt in haar hofke tussen de akonieten zij knikt minzaam als de zeewind, als de kustlijn van hier tot ginder, waar gij zwaait naar…

Een moederken te spinnen zat - ommendomme ging het rad... 'k En weet niet wel hoe mijn gedachten mij op dat spinnend vrouwken brachten... Zij draait en zingt in mijne ziel - ommendomme gaat het wiel. De zoete dwaze spoelen brommen en 't garen loopt er ommendomme...…

'n Oud moederke komt strompelend langs, heeft een rozeke bij,tweede rangs, Haar smeekbede: "Of haar gezin moge leve in vrede." Ook een boerke komt aangelopen. Met heel z'n taalvermogen zeggende:"Er moet een koebeest kalven, of Maria het wil zalven." Is de meimaand aangebroken, en de bloemetjes ontluiken.…

Van ieder mokje en tartje, Krijgt moederken haar partje. En zo vergeet-je niet Dat Sinte Klaas ons ziet. ------------------------------------------ uit: Liedren voor 't volk (1903)…

Wat zou daar om uw koppeken, wat kàn daar anders zijn Dan woordjes van uw moederken En strikskens van satijn? Maar toch, 't en zegt geen windeken, hoe 't leven u zal gaan; Gij zijt zo'n klein bros droppelken Op rode roze-blaân. Ontluiken zal uw herteken En lieven, zoals ik; En lieven in een lachje, kind, en lieven in een snik. O!…

Mijn moederke, ik kan het niet verkroppen dat gij gekromd, verdroogd zijt en versleten, zoals een pop waarin een hart zou kloppen, door 't volk bij 't heengaan in een huis vergeten. Ik zie uw knoken door uw kaken steken en diep uw ogen in het hoofd gedrongen.…

Zijn moederken was oud en stram En moe van arbeid en van jaren; Ze leerde 't leed: in pijn te baren Kroost dat de dood weer spade ontnam. Dan zag ze 't hoofd van 't huisgezin Een morgen van de drempel dragen. Toen stapte een rei van donkre dagen, Vertwijfling, schaamte en armoede in.…

Lachende omringen uw zoom Kleurige, geurige bloemen Die gulle en rijke natuur Mild, ongeteld om u strooit; 't Dichte gebladert' beschut Zingende, minnende vogels; 't Zorgende moederken broeit, Rondom het nesteken heen Vliegt de ongeduldige vader Kozende en dartelende om.…

Tineke van Heule, ons maartje, staat hoog in de gunst van mijn vaartje, en als moederke haar prijst dat mijn zuster erom krijst, dan lach ik een beetje in mijn baardje. Liever dan een vis die in een goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tineke van Heule, Tineke ons maartje in zijn hemd.…

Maar zien ze in het deurgat hun moederke staan gauw schieten ze sokjes en blokjes weer aan. "Klikkerdeklakker"..., zo kloef'ren de rijen op blokskens voorbij langs de grauwe kasseien.…

En gij, gedoogzaamheid, in vlees en been geborgen, goedaardig moederke, gemakkelijke koe, die, ons uw borsten geeft, vol zuiverlijke zorgen, en ‘t schamel vonkske van uw leven nog daartoe... Wij, mensen, hebben u geheel en al: te zelden is 't, dat wij de ere aan God van al uw goedheid gelden!…