Alle inzendingen over notenbalk

notenbalken in partituren van melodieus verdriet worden doorgaans platgewalst door huilebalken…

goed kijken lalde hij en zijn stem zwalkte langs een denkbeeldige notenbalk blijf kijken en je zal zien hoe het verandert wat dan wilde ik vragen maar ik zag het en dacht verrek wat wordt ie wit…

Wist je dat mensen in een notenbalk leven want voor je hier was, was je iets als dood Die do kun je de naam van aanvang geven; na achttien jaar ben je toch eindelijk groot De ré komt, dat is jouw tweede balk noot; die ré staat voor het beginnend redeneren Hij is die eerste stap, op weg naar de dood maar zulks moet je echter veel later leren…

oren loom en traag de dag stond stil mijn dorst naar muziek heb ik teruggegeven naar melodieën begin en einde verdwenen klanken stromen in dagen die niet bleven zelfs de notenbalk hangt leeg op het behang leven oneindig onbespeelbaar…

heb het opgeschreven de stipjes op de notenbalk van het leven componeerde vaak een fraaie melodie die gevoelig raakte maar het groot publiek koos altijd naar eigen smaak er waren dissonanten waarop niet iedereen kon dansen zonder tussenpas nog is het niet af ik ben benieuwd wanneer het levenslied ook mij zal komen halen…

Op eenmaal, Blauwgrijze muur, staat de zee vertikaal (De wolkbank zet hem voort) niet ver van me af; En even diep onder de rand van kalk Als hoog boven de voet, ginds, spannen straf De telefoondraden hun notenbalk.…

los van jou lees ik als een uitgescheurde bladzijde vol ononderbroken zinnen over vrijheid van leven geïllustreerd met foto’s, wolkenluchten boven zee al weet ik zeker dat ik dat ben, je weigert mij te kennen dichtbij jou zong ik notenbalken vol eenzaamheid toonladders van wanhoop met hoge tonen liefdevol de partituren op de vloer - bewijzen…

Hij zingt een liefdes melodie maar er is geen adres hoort in zijn eigen stem woorden die vals klinken op een kromme notenbalk eenzame tranen glinsteren met de zuiverheid van diamanten maar te ruw om mooi te zijn er moet geslepen worden gepolijst gepoetst dan kan ik je helder zien jij je geheimen voor altijd prijsgeven door te leren…

Zachte tonen raken mijn verdoofde hart snaarigheid langs een prinsessenhals noten die verdwalen in een melodie zoekend naar een apotheosisch eind ritmisch gebonden aan muzikale wetten de basis basgeluiden gedwongen door de snaredrum te volgen naar het eind snikkend de geblazen C-harmonica als een wispelturig kind eigenwijzig huppelend over de notenbalk…

Een dik gordijn van mist omsloot geheel de wereld In de verte echter klonk een mooi lied Haar stem streelt mijn oren met die van jullie erbij Een enorm genot door de trilling van trommelvliezen Met liefde worden noten aaneengeregen Vanuit het hart, rechtstreeks is wat kunst hier biedt Muzikale tonen beheersen oprecht de zaal De notenbalk…

een vrolijk nootje botste tegen een verdrietig deuntje kon niet begrijpen hoe het kon gebeuren zo'n triestig melodietje was niets voor hem wat kon hij doen om het deuntje op te fleuren wie weet misschien een Weense wals hij nam het deuntje bij haar noten samen walsen op de notenbalk niet te vlug wist ze te vertellen dat draaien is…

De punt comma´s dansen raken de einders op de notenbalk geen mens zal weten hoe diep of hoog haar dalen haar ziel geraakt... Alleen nog beelden geuren Kleuren die ze in elkander goot zwijgend voelt ze leeg stilte in haar staart... Ze lacht Ze huilt Ze schuilt tussen haar tranen....!…

Het notenbalken moest beslist veel beter, maar stemcorrectie lukte voor geen meter, waaraan de dirigent terecht niet wende. Helaas betrof het hier een échte ezel die onnadenkend was in elke vezel. Z'n stem ging onverwijld naar Balkenende.…

Geplooid in zacht satijn met muziek die in de avond valt op houten notenbalken toonaarden trillen de slaap waar jij bent vertellen snaren het lied dat de piano altijd zong componisten wekken de droom tot leven in de speeltuin van gevleugelde herinneringen melodieën fluisteren je naam die druipt van een kaars in de wind drijvend…

ik liefkoos vanaf vandaag echter wel gedurende een overzichtelijke termijn de karos uit het oosten het blik verliest zijn geboortelijnen strepen als notenbalken lijken van voor naar achter op blauw en grijs voort te deinen glooiende flanken ogen als het waren naar binnen gezogen mijn dadendrang heeft zich…

'T is of de vijf telegraafdraden zijn Een notenbalk; de sleutel - ginds, die berk; De noten zwaluwen, zwart op 't rode zwerk; De vlaggetjes hun staarten, lang en fijn.…

zingen en afvragen waarom ik dat doe zonder reden door kille tempo's van lange haakse maar ook afgeronde lange gangen oftewel juist daarom saaiheid te willen doorbreken van en door eentonige tempo’s op eigen onbewust ritme waar ik later pas achter kom mijn gezang is juist niet eentonig omdat ik de hele notenbalk gebruik eerst de gang…

Nu rusten de uitgesloofde lakeien als zwarte stipjes op een overvolle notenbalk. Nog één keer tonen ze hun rosse strikjes en steken dan trots hun V-staart omhoog, klaar voor de start naar het verre Zuiden. Hun laatste tweet aan de toog met 'twit- twit-twiet-geluiden'.…

Neergestreken meeuwen op een veld gegroefde aarde, springende stippen van lijn naar lijn, als muzieknoten die afhankelijk van een notenbalk zijn en het azuren hemelblauw als klankbord aanvaarden.…

Hoe een ongekende zachtheid mijn zintuigen prikkelt waarbij allerlei vogelgeluiden als een variërende achtergrondmuziek het pad kruisen van waar kleurrijke muzieknoten golven en meestromen met een notenbalk van waar einde nog niet is geschreven.…

mist zijn vitrage over de velden ganzen strekken de poten in de vloeibare lucht, witte gedachten blijven achter,dwarrelde veren als ze zijn vertrokken, in een houten lijst gevat, geëtst in een terzine, de gekromde tijd verschuift, de wereld wankelt in z’n sporen tot een late zonnestraal hem vindt, blinkend op het hoogste punt, langs de notenbalken…