Alle inzendingen over onbedekt

aanvaard mij in het lijden aanvaard mij in het gaan want zachtjes, heel zachtjes vreest hoop mijn eigen naam raak mij in de schemer of langs een late weg het stille zal steeds luider slaan in’ t zwarte weefsel van de waan zie het trage op mijn ogen de woorden die ik achterlaat de dood zal jouw rivieren breken in de bedding van ‘t blauwgebleekte…

Stralend onbedekt ademen poriën vrij in een pirouette.…

Hoe voelt het om de hemeling te zijn onbedekt en voor een roofdier geworpen? Hoe voelt het om jou, de verstotene, te zijn ?…

Af en toe kijkt er iemand Dan speel ik een rol in zijn hoofd, als het meisje van de overkant, het meisje met te lange haren om haar borsten goed te zien In de schaduwmaanden blijven de woonblokken grauw Dan sluit ik de gordijnen en dwaal ik door het patroon in deze zelfde zachte stoel waarin ik helemaal vrij ben en van buiten naar…

Jan prees altijd zichzelv', en, wat een ander kon, Jan zei steeds onbedekt, dat hij 't nog verre won. Maar Piet zei: ,,Hoor, o , grote Jan! Ik weet slechts éne zaak te noemen, Die jij kunt, maar geen ander kan: Jou roemen."…

Maart zucht haar wangen zo onbedekt in een gespiegeld gelaat. Sterrenogen staren en mijn woorden dwarrelen tot een sneeuwwit vers.…

schilfert verf van het uitzicht op gisteren vloeren kraken je de toekomst tegemoet nog nooit heb je de sloten horen vallen de klik is nieuw de deur sluit alles uit je woonde zomaar ergens je trok de muren aan een jas die altijd paste waarheen je ook kon gaan die jas is nu kapot de kou dringt door de gaten je voelt je bloot en onbedekt…

De nacht leg ik weer veel te laat in handen die mij onbedekt laten. Ik adem haar afwezigheid in slapeloze zeeën. Mijn ongeduld zwemt machteloos in verloren blauw. In de stilte van mijn verlaten fort droom ik een verrassingsaanval. Zinnen die overwinnen.…

vreemde ogen spreken waarheid dwingen woordloos haar respect niets gelogen geven klaarheid worden niet boos onbedekt vreemde handen vormen zinnen dempen krachtig haar verdriet vragen branden diep van binnen ... maar de vreemde antwoordt niet…

De dag, onaangeroerd en zeker van onbedekte ogen richt zich op en strandt dan aan mijn oever. Ik breek het open, ontelbaar licht een droom tot leven gedicht.…

in stilte achter schuiltakken rust ik uit maar de bladeren zijn gevallen langs mijn huid onbedekt trotseer ik alle blikken weer doet het zeer dat vragend prikken ben nog niet klaar om het heden open tegemoet te treden hardnekkig spookt de pijn uit mijn verleden…

Gris me spies me vast op de doornen van je liefde pluk mijn pluizen van vertwijfeling en blaas ze in het windpad kloof mijn bast naar bloot hout en pel mij uit mijn dop rol mijn naaktheid in je handen ik capituleer staak verzet bied me geheel aan u onbedekt een willoos bloot.…

Vanuit sterrenogen flitsen uit een ander leven, zicht op onbedekte spiegelingen.…

Combineer het maar met je deeltijdbaan Want die man wordt nu nog steeds aanbeden Na tien uur mortuarium, onbedekt Begint de jongen de dag nu opgewekt …In India is een 17-jarige jongen ontwaakt in een mortuarium. Hij was 10 uur eerder dood verklaard...…

zonder jas loop je in de regen onbedekt, zoals je bent ik kijk naar je vanachter glas net als altijd, van een afstand geen pas neem je teveel en woorden zeggen je niets maar als onze blikken kruisen versta ik je eenzaamheid je bliksem bezocht mijn ruimte die deelbaar werd door twee mijn jas hangt aan je lippen stilzwijgend vrijblijvend…

Op de omslag van het magazine een meisje van een jaar of zes misschien oogverblindend wit jurkje blote schone voetjes handjes zonder zwarte nagel- randjes een idylle Stevig in de zandbak staan twee onbedekte beentjes teentjes die bewegen modde- rige vingertjes vol leven echt een plaatje…

vandaag het eerste licht dat danst dit jaar warmte opent verborgen dimensies in luchtige frequenties schalks bloeien ogen gekleurde bogen aan contact onbedekte benen flaneren in onzeker wit langs wat zij hebben gemist zonnen is puur feest wij zijn een winter lang niet in het echte levenslicht geweest…

zonder verweer is de mantel afgeworpen het boek tot papier aangevreten de verf tot olie verteerd aarde afgegraven tot het skelet van een schim zwarter dan, verlaten van door aangetast ontwijken ontdaan in onbedekte termen zonder weerwoord hoor ik mijn woorden zeggen luister naar stil zwijgen en blijven onbewandelde wegen onaangeroerd…

Dan kom jij me tegemoet, onbedekt, in een oranje-paars licht. Tot die tijd - terwijl mijn wangen gloeien - blijf ik hier. De droom nog altijd mooi.…

Een beroofde kinderhand, Eindeloos wreed, Het kijken doet zo zeer Een inwendig gezicht, In de nacht verborgen, Mijn hart gaat onbedekt dicht Een knagend visioen, Achterwaarts lopend, Mijn slaap wordt wild gesnoeid Het blijft maar regenen Op mijn eigen huid Vreemde tranen, Een doods geluid Vluchten kan niet meer, In mijn dromen…

zij flaneerde springerig haar een speelse wind in zondoorschoten lokken de zonnebril op een drukke boulevard ter grootte van een modegril voor ongewenste blikken taxerend spraken handen lange vingers dansten het eeuwig spel van komen en zich laten gaan ik groette zij bleef staan zag in onbedekte ogen golven schuimend overslaan…

vroeger, achter ons, of later in de verte, een spoor in kalk vingers op beslagen ruiten ergens in de massa, op zeker moment in een eindeloze tijd nog dieper in het binnenste van het blauwste van de zee de monding van de rivier of een wollen streep in kille vlucht grondkleur in onbedekte termen een smalle samenhang waar onze wegen zich…

in een schrale ochtendzon druipt de ijsbloem langzaam van de ruit maar buiten strakt de kou in een felle oostenwind glanst sneeuw het hel kristallen wit in onbedekte ogen vaag luiden klokken het ter kerke gaan de hoogmis vangt om tienen aan niet belopen ligt de wereld voor ons open een witte kerst de natuur weer op zijn best…

ik ga slapen wanneer de nieuwe dag begint met rechte wijzers naar de hemel gericht de stilte buigt niet en schuift de onbedekte maan dichter naar vogelvluchten ook al heb ik geen weet van hun late bestemming ik denk mij geeuwend op hun vleugels, lichter, blauwer, hoger en hoger vlieg zo lang ik kan en groei in het lied dat de wind…

je trekt de wereld aan kleed het naakt naar zijn geboden, ondeugend in de laatste mode maar je lach is bloot in onbedekt plezier ogen spotten in verbazing over al die regels hier lopen zonder voeten mensen zetten naar je hand winden duwen zonder moeten tijd verwijlt in zonnestand je draait je om ziet het licht verdwijnen de hemel…

is het dat wat ik hoor de honger in mij om je aan te raken of is het nog de onschuld van september wanneer bomen spelen met de lichte geur van regen en niet vermoeden dat de winter hun kleren zal optillen en dan weer loslaten stormscheurend in de navel onbedekt onder de grijze regenboog van mijn handen en jouw buik…

Hoe oud in nieuw de bar collecteert in heuse kuise kousen, het hemd de rok nog nader komt tussen beschonken navels, waar eender, maar dan onbedekt, het staren is begonnen Hoe oud in nieuw het kruis vertaalt in bellen per mobieltje, gemixte tijd een hoedje draagt langs krukken Replay-heupen, waar lol of lust geen fooien schroomt voor rammelende…

Ik kom in de verleiding mij niet te bedekken, onbedekte koelte verlangt naar mijn huid. Het is zaak in de bezwangerde lucht het koren aan de molen te onttrekken vóór de vliedende vogel opnieuw vlucht. Het kan een omstandige kwestie worden indien er zonder uitzicht op goed fatsoen geen verlichting komt voor deze lastige horde.…

Maria Lichtmis, de dag van Maria, de ideale vrouw en moeder, een teken voor wie dan trouwen en hun geluk vieren Dan wordt het avond en morgen, een dag samen onbedekt, zonder schaamte en zonder offer dat hun gevoel groot te zijn klein maakt en dan worden de avonden en morgens een leven samen de kinderen worden groot en markeren in het…

Zwaar vergrendeld door het oog verduisterd kent de opening uitgang noch ingang de breuk gegipst ongenezen geheeld scheurt bloedrood nerven in tweëen op een kiertje net groot genoeg voor een zachte zucht laat liefde lopen onbedekt hapert het roestige beslag zelfs de sleutel, ooit soepel lopend, past niet meer aankomen mag…