Alle inzendingen over ondermaans

Ik ben nog jong. Een ijsbaan is het leven. De benen zweven en de zinnen zweven. Vioolmuziek klinkt uit een megafoon. De sneeuw maakt van de wereld een stilleven. Ik tintel en ik draag een koningskroon. Door eigen krachten word ik aangedreven En vrienden zeilen schaterend voorbij. Het is in hartje winter volop mei. We schaatsen op een vloer…

In de slapende zee was een golf te zien Een golf maar vlak voordat het zo genoemd of voor een bruinvis die de kop opstak kon worden aangezien was het niet meer de golf Het was ondergedoken aldus de man in de veerboot die in een kromme lijn van het land op het eiland aan schommelde Het was dag en de man in de boot zag de maan als de glimp…

de avondzon kleurt bloedrood ik zie al glimpen verlokkend bloot bij schikgodinnen in het donker aardse diep van binnen maken kobolden en kabouters zich klaar voor het feest van het jaar elven feeën en wat heksen op een rij bezemen hun straten in vrij entree voor magiërs en tovenaars in rood scharlaken ridders rovers en bandieten…

Uiterst depressief bestormden wilde plassers het ondermaanse. Geen weergod beboet voor verdachte formaties, bliksemse schichten.…

In dit verlaten ondermaanse oord, Is wederom een zanger overleden, Zo wordt het almaar stiller hier beneden En is het dringen bij de hemelpoort. ‘Ik kom zo bij je, Henny’, zo sprak God, Eerst wil ik nog wat zingen met Jan Rot.…

met mij de wachtenden alle slapelozen woelend in hun bed linkerzij, rechterzij het hoofd komt niet tot rust wat doen wij in die uren als vergetelheid niet komt ik staar naar stille sterren stel opnieuw de vraag: "wie ben ik op dit ondermaanse" ? .…

Als de nacht Meester is in Mij, de dag Het gevecht Om het licht Verloren heeft - Het donker Mijn gedachten Knecht, en ook De slaap zich Overgeeft aan Het onderbewuste, Het ondermaanse Van mijn eigen ik, Zie ik dat Ik wezenlijk verander, Dat ik mezelf Niet meer ben, Hooguit nog iemand Van eeuwenlang geleden…

mijn schoen bleef leeg, geen kruid- of pepernoot zou een verkleumd en zwaar gemoed verblijden nog erger werd mijn ondermaanse lijden toen ook met kerst geen kruimel overschoot ik haat ze diep, die vrekkige bejaarden met luizige en valse witte baarden…

Gods afgezant besloot zijn tijd op aarde Zijn ondermaans bestaan is uitgewist Dus maakt men snel een kiekje bij zijn kist Voor veel gelovigen van grote waarde Kijk nou, wie staat daarbij de hemelpoort t' Is Petrus die met hem een selfie scoort…

in hoge vlucht zweef ik ontbloot van zwaartekracht overzie de grauwe grond van het ondermaanse in blauwe baatzucht waar klauwen gierig worden gepoot op de dood der dingen heb ik het erf gelaten voor wat het is en mijn laatste kaap gerond om te hemelvaren in een tijdloze ruimteslaap…

Jagen doen we Zodra de dag Wakker wordt Op alles wat In dit ondermaanse Onbereikbaar is - Althans lijkt te Zijn - rust komt Pas als we beseffen Dat we voor vrede Alleen maar in Onszelf hoeven zijn Waar de eeuwige jachtvelden Voor altijd velden van vrede Zullen zijn…

gelijk aan mij geraakt de aarde in alle sferen zo bezwangerd uit ondermaanse maagdelijkheid geraakt stof bevrucht in de levende moeder vaak is dit een moment als alle jaren waar we intens naar uitstaren nog zuchtend in de barenswee mag ik, de mens, opnieuw en vertederd de verduistering uitvaren…

ik kan ze niet traceren de zangers van de rei tonen kringelen omhoog geurig in wierook maar niet voor mij heb geen aflaat en verdiensten heilig niet de middelen zoals zij doelen zijn beschreven het ondermaanse is enkel geven dan pas komt de hemel naderbij waar onfeilbaarheid heerst heeft de mens nog niets geleerd van alle tekens…

krab maar aan de hemel stapel vallend puin het is geen eeuwige schoonheid die daarboven blinkt je zult eerst moeten sterven voordat je daar begint de weg omhoog was gepekeld met zonden de poort is nu gevonden je bent lang genoeg door het ondermaanse drek gegaan verlaat maar snel dit tijdelijk bestaan…

je lach klaterde in zonnebloemgeel de heuvel af tot groen hem stopte in het blauw en kou van de rivier die ondermaans zacht schurend de lage oevers ondermijnden met de zomerse restanten van wat ooit een gletsjer was geweest het landschap sprak frans met de couleur locale van eigen producten waarbij het harmonieus zangerige…

laten nog droom ik alles dicht in mijn chaotisch leven vol gaten dwaal in de realiteit zoek naar hemelse zaken op een aarde waar onkruid gedijt kan de vleugels van engelen raken maar het klapperen is geen paradijs als zij ontvouwen kijk ik vol vertrouwen naar hun gracieuze vlucht zonder lucht ja ik wil mee maar zucht in dit ondermaanse…

Wij zijn gevangen in de tijd De ruimte is aan ons gegeven En zodoende het beleven Van de hang naar eeuwigheid Door sterf’lijkheid die ligt besloten In ons ondermaanse lot Creëerde iedereen zijn god Om de kansen te vergroten In de eeuwigheid te komen Zodat dit leven waarde heeft Met een doel om naar te streven Maar eeuwigheid kent dat…

In het nachtlicht koestert zich selène ze zucht maakt zwijgend zachte slaapgeluiden Een nachtuil waakt en houdt zich op de vlakte zijn alziend oog en orenpaar gericht op wat zich afspeelt in het diep verborgen nauw waarneembaar ondermaanse zicht Nu zij in morpheus' warme armen ligt trekt zij haar moerbeizijden vacht omhoog haar…

Later op dag duiken er curieuze gaten op bejaard daglicht waagt er zich zonder enige rimpeling te water een troebel theezeefje schept zilvergruis uit de reflectie verdwijnt als kruimeldief in de kruipruimte van het ondermaanse als een groene draak zwermt geboomte langs kartelranden eindeloos bladspuwend in dode wind uit de stilte rijst…

nog ben ik een jonge god kan veel genade geven maar kleine stukjes breken me al op in het ondermaanse leven laat schone maagden warm mijn voeten wassen drogen met hun lange haren helaas het paren in de hemel is geweest nog dondersteen ik op vergane glorie laat haantje steeds victorie kraaien in mijn laagaardse herinnering nu sta…

Voorwaar, Aemilius Aquarel Uw ode aan de niet te dragen Vlinderlichtheid van 't bestaan In 't onderzon- en ondermaanse Waar de lentelissen laaien In groene zeeën van bazuinen Licht laveloos haar voile op Als loflied en ligt ademloos In ozonlaag der zonnewagen Waar tomeloos en ongeremd Icarus zijn paarden ment En lichte luchten atmosferisch…

hebben het zonlicht omgebracht het oog reikt niet ver het zicht is lang geleden met de zwaluwen vertrokken ergens waaien als duistere banieren ruwe manen in de poolwind vlokkerig buitelt de nacht over de vlakte alles valt stil in onontgonnen werelden dan raken de muren behaard traag bewegen ze zonder te scheuren naar de geheimen van het ondermaanse…

In 't ondermaans hemelrijk Wijds firmament Splijten goden naar goeddunken Stenen, tot niemand Hun vorm meer herkent…

Gedenk te sterven, nee niet gij, dagenplukkers van ontluikende geluiden der nieuwe tijd vaag weg uw herinneringen in de schaduw van posttraumatisch wegterend hellevegenvuur doch aan u, dovemansoren der rechtvaardigen kruisvaarders schuttersputgravers dodenmarslopers aan de keerzijde van het ondermaanse alwaar zarathustra het…

zwartgesleepte sluier, soezende zomer tuimelt lichtvoetig als een vilten stemvork over ons glinsterdak, ondermaans bestaan krioelt van noten, zingt van opschudding, klinkt lentelijk, tot winterstof helderhoog zweeft, licht wordt als groeiend gras haar bloemen ten hemel richt alsof God spreekt, zij vergeten dat bangtrillende kou anders is dan…

het ondermaanse is al ingeloot…

zon brandt openingen in de tijd zie profeten het volk laten weten dat de schepping eindig is ze spiegelen een eeuwigheid die verder reikt dan ondermaans bestaan slechts doden pleiten hun gelijk geloven is de boodschap die geschreven staat in steen hopen op hiernamaals want waar moeten mensen anders heen bezit en macht nemen zij…

joost, je gein wanneer ik mij tezelfdertijd weer verwonder over jullie extatische woordenbrij weet ik alleen niet hoe ik telkenmale bij het ogensperren naar zon maan en sterren mijn wolkewietwoorden moet zien af te remmen wie helpt mij in mijn schier bovennatuurlijke paranormale ervaring van het surrealistische boven- en ondermaanse…

Ik ben moe weet u Zeven miljard telt de teller reeds Allen wachten ze op mij Verwachten mildheid zonder pijn Verlossing van dit ondermaanse Maar laat ik u niet verder belasten Vertel mij, hoe vergaat het u?…

Vlottend op verwisselingen, Drijven de ondermaanse dingen Langs de snelle tijdstroom af. Niets heeft vastheid, niets wil duren: Op de vlucht der jagende uren Stuift ons lot daarheen als kaf. Wat is voorspoed? wat zijn rampen? Niets dan lichaamloze dampen, Ras gerezen, ras verdeeld.…