Alle inzendingen over ongedwongen

In de vlucht van je gedachten trek ik door tot aan de lijn mijn taal geef ik je aan de conclusies zijn voor jou, maak ervan wat jij erbij denkt schrik niet, oordeel voor jezelf het leven van een ander stuurt makkelijker dan van jezelf. Ik zie gedachten in jouw hoofd ze komen er niet uit onvoorspelbaar, het gedrag van mij, tekenend trek…

De grote hersens, ons brein, Die daar verantwoordelijk voor zijn, Ongedwongenheid. Spontaan, Dan is er geen houden aan.…

de schaduw achtervolgt mij als zij een oogje op me heeft ik loop daarom het liefst in duisternis mijn hersenschim en ik rusten dan, ongedwongen, in de avondgeest…

de lente al zo vaak bezongen - er staat niets nieuws, in dit voorjaarslied - toch moet ik loven, ongedwongen: verbloem ik lente... dan bloei ik niet…

De darmen zomaar ongedwongen en vrijuit leeg laten lopen: de eerste en laatste werken van een lang mensenleven.…

Ongedwongen en zonder woorden Werden blikken geworpen En losgelaten Op het zicht Mooi werd gezien Tot onbevlekte schoonheid Verdween Door bedekking…

Smachtend en afgewezen In openstaande klanken en vrijheid zoals levendig en ernstig kunnen samenbrengen puur en ongedwongen de laatste noot uitgewrongen…

breek je muren af en kom naar buiten samen naar het park de geur van pas gesneden gras heb je weleens nagedacht ongeacht over het land van wijnen en olijven waar mensen in de open lucht de liefde bedrijven geef je over aan je vrije leven kijk eens naar je medemens een blijk van ongedwongen leefbaarheid heb je weleens nagedacht ongeacht…

Ik vang de zon om te kunnen schijnen val op sterren om alles te mogen wensen en op klavertjes maar wel die van vier Leer van de maan hoe op tijd te verdwijnen van de regen in een malle bui het wellustig plenzen in het moment zijn van ieder willekeurig dier De druif proeft me al haar wijnen van mensen leren kennen ken ik mensen het leven…

sterker nog, weldra is nabij vertel mij datgene wat er schort als ik nu al in het heden glij zie mij, kus mij mateloos en ongedwongen kom…

Ik wil zijn die ik ben, Vrij, ongedwongen, Ontvankelijk. Ik wil zijn waar ik ben, Hier, daar Overal. Ik wil zijn als ik ben Vandaag, morgen Altijd. Ik wil zijn wat ik ben, Man, vader zoon. Maar ik wil vooral mezelf zijn met jou.…

in haar slaap ruist de wind de donker vastgebonden dromen gemaakt in dode dagen over zodat ze vanonder een kleurrijk deken in open ongedwongen verhaal zou kunnen opstaan…

Haar ongedwongen moment losjes gevangen in rode kimono deed hem versteld staan.. omgeven door een wazig kleurbeeld wordt haar verlangen zichtbaar zacht gedragen door het licht.…

De fotoman lachte hem uit Om zijn ongedwongenheid. Maar de man lachte zo luid En beging zelf een stommiteit Om te denken dat die ander Niets meer was dan een gek. Dus vraag eens aan elkander: “Wie heeft hier een gebrek?”…

Als de tijd daar lijkt gekomen voor een afscheid dat ongedwongenheid totaal ontbeert dan zal de glimlach die mij zo heeft verwarmd zijn ereplaats voorgoed behouden samen met handen die vlinderachtig en passievol liefde en tederheid uitstraalden…

dit groeiend groen vijvertje heeft armen die de zon omhelzen ogen die verblindend schijnen en de rondingen van een gulle moederborst het is gevuld met fris, blij, kindergelach met de vrijheid van ongedwongen samenzijn…

Niet te euforisch en vrolijk maar tastend in de realiteit naar ongedwongen feiten die een lach, maar ook tranen kunnen maken.…

in het stille woord ligt een waardevolle kracht alles omvattend wat je van een ander verwacht je merkt in kleine dingen dat anderen je intentie ontvingen subtiel en ongedwongen is een druppel geluk naar binnen gedrongen…

we liggen daar naakt en je kijkt naar mij ik vraag me af wie ben jij zo'n mooie jongen zo zacht en ongedwongen een nacht samen zijn dat was fijn samensmeltend hand in hand feest na feest het is een mooie tijd geweest…

ademloos lijkt ze kijkt ze in het kaarslicht doet haar ogen dicht adem in, adem uit om kijkt ze niet vertrouwt de toekomst ongedwongen ze zucht, vult haar longen vol met lucht en blaast het kaarsje hartgrondig onderuit adem in, adem uit….…

Een ongedwongen schreeuw maar toch oneindig stil goedlachs aan de buitenkant vanbinnen volledig kil Niemand hoort het ze willen het niet verstaan En ik wil niet meer geloven dat ik ooit met jou zal verdergaan Het greintje hoop dat ik nog had verloren in de kou alles eindigt hetzelfde ik ben verloren zonder jou…

De weg is lang tussen de afstand Van leven in liefde naar de schaduwkant De weg is lang naar niet meer Vrij ongedwongen geen hartpijn meer De weg is lang eindeloos moeizaam Naar.. zonder jou een ander bestaan De weg is lang van het vergeten Om verder te kunnen verbreek ik het keten…

Een ongedwongen sfeer maakt weelderig, laat alles op zijn plek vallen in het onbekende dat zijn weg vindt in vervagende overpeinzingen, de wereld snippert vandaag laat zich delen in het Wester Paviljoen.…

Je kleine lijfje vlijt zich tegen het mijne, ongedwongen en welwillend. Je laat je koesteren in mijn warme armen, totdat je gevoel zegt dat het genoeg is en ik geef je terug aan je moeder.…

Bij een ieder ver voorbij de jeugd met een vertrokken grijns van vergane glorie de kille mondhoeken moeizaam opgetrokken tegen de zwaartekracht moet staan een dapper dollend zonnetje dat zijn omgeving kan verwarmen dat spelend en ongedwongen met heel zijn lijf en leden naar jou schaterlacht…

gesluierd is mijn taal verstrikt in woordgewaden worstel ik totdat ik bijna stik in- ademend verplichte stof mijn ogen zijn niet neergeslagen als ik breek tradities loos in schrift van warm naar koud het boeit mij niet of u van mij of mijn gedichten houdt vrij wil ik zijn en naakt in stromingen van ongedwongen stijl…

Nu een ongedwongen reis naar het zonnige oord als het inademen van frisse lucht. Tijdens mijn afwezigheid stopte jouw verwardheid door uit te ademen in een zucht.…

als stilte is ingenesteld of ongedwongen blind blijft ingemetseld is de voortduwende beweging op dood spoor gekomen zijn wissels bevroren en is stroom alleen nog gewikkeld in verleden dromen de stoppen blijken weer uit steen gebakken doch wat mij, teneinde, meer zorgen baart is, dat naar het schijnt de verbinding niet meer…

Nodig om verder te leven, Ongedwongen.…

Ik kocht mij een baseballkapje 'k zet me af en toe eens lekker in de zon 'k lees mij bekruipen woorden lukraak landt een hemels beestje op mijn handrug op mijn vingers naarstig ogenschijnlijk nietig bondig een klein wonder aarzelt even ongedwongen vliegt dan op lekker lekker in de zon…