Alle inzendingen over onmachtig de bloem

Wanneer het laatste blad zijn plicht opzegt, sterft het wonder langzaam in zijn laatste licht; onmachtig de bloem die eens schitterde in het licht tussen andere groten.…

het deelt de onmacht op in zweverige tonen, en zie: in de hete olie van de noten danst het lijf, de handen hemelen de aarde op tot het bloemen wolkt en water maakt. ’t wil het niet begrijpen, ’t wil het in zich laten doen wat het verlangt.…

Zij droeg een krans van paarse bloemen met namen die smartelijk te noemen waarom had men haar die zware last gegeven werd zij door een gang van duisternis gedreven. Paarse bloemen die zonder zonlicht bloeien maar in onmacht en verdriet gaan groeien paarse bloemen zijn wanhoop en geen zegen ze groeien alleen langs passiewegen.…

Zij droeg een krans van paarse bloemen met namen die smartelijk te noemen waarom had men haar die zware last gegeven en werd zij door een gang van duisternis gedreven. Paarse bloemen die zonder zonlicht bloeien maar in onmacht en verdriet gaan groeien paarse bloemen zijn wanhoop en geen zegen ze groeien alleen langs passiewegen.…

de amandelen van amaretto di saronni nog steeds niet geknipt gegroet oh schone pauw wat nieuws uit asia pardon, ik heet kalkoen kom uit amerika leef weggedoken voor alle smeulwinden open in honing roken eerste tranenvlaag en stemmen worden vaag muzikaal geklaag riolering lek - het boerderijtje drijft weg op grijs water…

het kind neemt de vader oud en onmachtig bij de hand niet verdwalen nu in het hoge gras het schuifelen in de schemer naar de tuin het geloof in de dingen die ze kenden bij de ommuring blijven ze staan de nacht verzegelt de bloemen het kind kan niet binnengaan het laat de vader gaan de wind wiegt de bladeren de reis is volbracht…

weer een dag voorbij de dagen duren lang je bent weer een dag dichter bij mij dat maakt me blij maar ook bang bang dat je me teleur gaat stellen me in de steek zult laten bang dat je niet meer zult bellen het zit diep, had 't niet in de gaten en zo tel ik de uren met dagen in het verschiet vind het moeilijk mijn gedachten te sturen als…

ik wou dat ik je kon bellen naar je stem kon luisteren gewoon over mijn dag kon vertellen lieve dingen tegen je kon fluisteren wij samen, jij en ik maakt mij heel alleen soms lijkt het of ik stik kan met mijn gevoel nergens heen wat is het dat mij niet loslaat wat is jouw kracht alsjeblieft, ik moet het weten want jij hebt mij in je macht…

je wilde mijn vader niet zijn was niet eens een vriend scheepte me op met schuldgevoelens je deed me veel pijn ik had jouw liefde niet verdiend jarenlang liet jij mij dit geloven uiteindelijk kon ik het niet meer aan jij zal mij nooit meer kwetsen ging ik mezelf beloven ik zal zonder vader verder gaan nu jij dit zelf ook bent gaan zien…

jouw vesting wil ik zijn jouw toevlucht een huis voor al je vreugde en pijn waar je altijd jezelf kunt zijn jouw vriendinnetje je steun en toeverlaat degene die van je mag houden waar je met al je 'gedachten' heengaat ik wil niets missen alle momenten wil ik met jou delen heb vertrouwen jij zult mij nooit gaan vervelen sluit mij…

ik dacht dat ik er immuun voor was maar niets is wat het lijkt ben meteen voor je gevallen vind het leuk als je naar me kijkt ik voel je ogen mijn lijf reageert op jouw aanwezigheid in gedachten kus ik je lippen en ben dan heel even de weg kwijt jij maakt iets in mij los ik kan het niet beschrijven misschien ooit zijn wij alleen met…

Zie je niet dat ik verlang naar leven zonder pijn? Zie je niet dat ik verlang naar emoties, diep van binnen? Wie zal me vertellen dat ik leef, zo leeg, zo dor. Wie zal me vertellen dat ik leef, in schijn. Laat los, ga door, het leven is te mooi. Laat los, ga door, het leven wacht niet lang. Te lang heb ik gehoopt op tranen die niet kwamen…

verwoed zochten ze naar de wolken. niet wetend dat als ze eenmaal zo hoog waren, zo vreselijk hoog, de lucht niet blauw meer was, en de wolken alleen maar gevangen water.…

beschadigd ben ik getekend voor het leven ontzettend teleurgesteld is mijn hart zal ik ooit weer oprecht kunnen geven geven doe ik al heel mijn leven blijf het gelukkig ook steeds weer doen maar oh, hoe graag zou ik het weer willen doen met het vertrouwen van toen durven nemen daar zit 'm het probleem ik kan met mijn wantrouwen die…

Alweer een jaar Ben jij in mijn leven Terugspoelen, opnieuw afspelen Daarvoor zou ik alles willen geven Jou opnieuw Het leven mogen schenken Iets mooiers Kan ik gewoon niet bedenken De eerste keer dat we elkaar aankeken Ik jou eindelijk kon aanraken Waarom mag ik dat moment Niet nog 1 keertje meemaken Het zijn herinneringen geworden…

Ogen, Zij tekenen jou Zij geven een beeld van wie jij ben Zij geven de emotie Brengen de emotie over op een ander Zij verleiden, Geven liefde Zij tranen als je hart overloopt. Zij zijn er in het donkerste van de nacht, Op het diepste plekje van de aarde Zij liegen nooit. Zij zijn de spiegels van je ziel...…

Ik zie een pandemie de straten legen, angst en onmacht beheersen het land, het R-getal stijgt, krant na krant; ik kan er niet meer tegen. Er staan nauwelijks nog files op de wegen, die wandelen nu langs de waterkant; ik spreek slechts collega’s die, vierkant omrand, over het beeld van ‘zoom’ bewegen.…

Onmacht is graag willen, maar helaas niet kunnen. Onmacht is wel kunnen, maar echt niet willen. Onmachtig zijn die mensen, die de vrede willen dienen. Die voor hun eigen gelijk, echt niet vechten willen. Hun eigenwijze ongelijk, moedig durven zien.…

Ik herinner mij de Koningin Moeder, de glimlach om haar vriendelijke woorden dat tronen wankelen door hun eigen groei er komen treden bij om met oudere knieën af te dalen naar de bloemen en de bijen het ploeteren van de mensen hun onmacht en betere weten en de raven overal…

Onder golven bedolven in het kolkende water in onmacht getracht niet te denken aan later steeds buigend en zuigend en eindeloos diep afschrikkend verstikkend en doof toen ik riep.…

onmacht in de strijd het gevecht met jezelf verwoest wordt een leven verscheurt door pijn waar angst sluipt in nachtelijk dwalen het zoeken naar waarom de vraag, nog hoelang en jij luistert naar stilte het snikken gesmoord angstvallig wakend dat niemand het hoort…

Ik zoek niet meer, naar het zin van het leven, maar naar waarden, die het draaglijk maken en mij kunnen verzoenen met mijn onmacht.…

De boodschap was zo verteld en zo verklaard Het werd gebracht kalm, rustig en bedaard Een schouderklop en een hand Daar stopte het medische verstand. Een half jaar! Wanhoop, verbijstering en tranen Emoties zonder banen berusting, ongeloof en opstand Allemaal kregen ze de overhand Een half jaar! Denken, doen en praten Dit wil ik doen en…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

Als ogen waken spreekt de taal en veegt tranen uit het zicht jouw gevecht verlaat de tweebaansweg finaal verloren wanneer stappen niet verder lopen en ook jij de muur niet meer ontwijkt zal ik steen voor steen onze taal opbouwen welke ooit geschreven is…

Zo murw geslagen maar zonder stok of wapen alleen maar duldend.…

de gretige eter van angst en twijfel smullend van onmacht zit zich na een kort dieet vraatzuchtig vol te proppen…

ik lig te ver van bomen af om het roerloze spreken te bezitten het heeft ook geen zin om eerder dan woorden de wind te bevelen of de blauwe plekken in de lucht die langzaam wegtrekken als halsgesnoerde lichtjes wat uit kruinen valt zijn jaren, samen gewaaid rondom een mond; dichtgestopt met schedels en afgestorven bloesems…

ik voel het, maar jij, zo passief, je wijkt opnieuw ik zou jou uit willen schelden, ja goddeloos vervloeken, ik zou je huid willen schuren, je willen slaan, omdat je zo stil, zo passief, zonder mening of heftig protest dit verborgen ontluisterend, geluidloos leven leeft ik haat je, om jouw onmacht, ik heb je lief, om je onmacht, ik pijnig…

Hels is zelfs het helste als er treden rijzen uit de diepte maar de metselaar knecht blijkt te zijn van duivelshanden die poreuze stenen bakten en de trap omhoog toch na is…