Alle inzendingen over overgeven

ik neem me voor maar buig onder het juk van zware adem -nog even niet- zegt mijn ziel en rust in de gedachte van jouw zaligheid verblijft mijn tijd een poos ademloos frequent ben ik gekust door lieve lentedingen…

Want het leven Is vaak overgeven.…

hangend tussen de schouders dient haar hoofd als uithangbord om iets te verkopen of asgrauwe bleekscheten te vertonen? het blijkt een belse ongesteldheid te zijn vol van schielijke darmdemonen zo een na trappist of zure wijn een die de vorige dag verlengt tot aan de kots nog voor het toilet en de realiteit hardhandig neerzet…

Ik wil het beste wat ik heb en ben overgeven aan het leven Ik weet niet op welke manier dit kan zijn maar: Ik wil me laten leiden door de grotere intelligentie en wijsheid diep in mij Ik wil het leven zelf laten uitmaken op welke wijze de uitwisseling tussen ons: het leven en mij kan plaatsvinden Want wat ik ook geef…

Te moe om nog door te gaan Te moe om nog op te staan Is overgeven dan opgeven Of is het alleen overleven En is er dan ook nog leven daarna…

Het verlangen naar een arm om je heen Samen in bed en niet alleen Het verlangen naar jouw lichaam Strakjes tegen de mijne Om een warm gevoel samen te krijgen En de hele nacht de liefde te bedrijven Om twee personen tot één te krijgen Door samen wilde seks te bedrijven Ongeremd niet te temmen Zo dat het beest de overhand neemt En je je aan…

Twee armpjes omklemmen haar, over haar heen golft een warme brij, het kind, opgelucht, leeft de dood voorbij, voor het eerst in zijn peuterleven nam hij kennis van overgeven.…

ik kende de betekenis van alle woorden maar kon me niet aan de zinnen overgeven die in ijle lucht boven de boomgrens zweefden ik kon daar niet ademen…

ik kende de betekenis van alle woorden maar kon me niet aan de zinnen overgeven die in ijle lucht boven de boomgrens zweefden ik kon daar niet ademen…

Ik heb nooit begrepen hoe makkelijk het is om een müslireepje te gaan consumeren en dan even later te gaan overgeven door het ongegeneerd op het net te kwakken…

Deze universiteit heet "leven" Zo moet ik alles leren overgeven. Loslaten, om met volle handen weer te staan en blijmoedig verder te gaan.…

Langzaam zal hij verwelken zich overgevend aan de herfst.…

zag kennelijk het goede hart dat ik in me had, dat nogal eens ruw kon kloppen en ik moest me wel overgeven en gaf me dan ook volop aan jou.…

En komt dan het einde van je leven Dan kun je het rustig overgeven.…

Als ik maar weet in dit leven Dat God voor mij zal zorgen Altijd tot aan de grote morgen Ik mag mij aan Hem overgeven.…

Hoe kan iets tegelijkertijd zo ontzettend mooi maar toch zo afstotend zijn Hoe kan je je tegelijkertijd zo aan iets willen overgeven maar toch zo'n muur voelen Ijskoude angst Diepe, warme liefde Het is toch raar wat een man met je doet…

Gekwelde bloemen die nog even in kwalijk water overgeven; verwarde kip wier lege tenen in de lucht van toen verstenen... vreselijk is het woord 'stilleven'. ------------------------------- uit: 'Manke vliegen'…

wanneer de langgerekte reeds herfstig uitziende velden zich plots in een laatste bloei zo mooi ontplooien kan ik niet anders dan me overgeven aan het gele dat me zo intens omgeeft ik me warm weet gestreeld…

Onlangs zag ik je En panikeerde Begon te kokhalzen Moest overgeven Alles kwam uit Mijn lichaam En begon ik Al schokkend Te wenen Alles was ontregeld De herinneringen Onderdrukkend Toen je op het voetpad Onze wagen passeerde…

Als ik weg ga uit dit leven, liefste dan leg ik mijn hand in die van jou Je moet nu weten dat ik alleen dan me kan overgeven aan het onvoorspelbare Op weg naar de eeuwigheid zal ik zo zeker weten dat wij van elkaar geleerd hebben met overgave lief te hebben…

Moegestreden verlaat het verleden de hunkering naar erkenning van het zijn in het heden beloofd en verwacht weggegooid en veracht kan ik niet meer zijn die ik was, verloren in de val naar de onwaarschijnlijke werkelijkheid gekneusd en gewond wil ik mij overgeven aan het eindige opnieuw verloren in het weten ......…

Een avontuur in Hansje Brinker-taal Je kunt er elke ramp mee overleven De Maya’s zullen zich zelfs overgeven Wanneer je dit kleeft aan je kathedraal Wat jammer dat het vroeger niet bestond Voor asbestvlekken op de plattegrond…

“Bedankt, dit was het mensen, ik moet gaan, Ik moet alweer het stokje overgeven, Een stuwraket als ik, heeft geen lang leven, Onzichtbaar plons ik in de oceaan.” Het is de Queen die weer historie schrijft, En vraagt waar toch die nieuwe Churchill blijft.…

Je vraagt me heb je pijn Maar wat zegt het jou Als ik uitleg wat ik beleef Je kunt met me meeleven Maar mijn pijn niet beleven Soms zou ik het willen overgeven Gewoon, maar voor even Zodat je voelt wat ik voel En begrijpt wat ik bedoel Als ik je vraag bevestig met ja…

Vannacht ben ik op jouw eiland gestrand te laat en na veel slapeloze nachten moet ik me overgeven of overgéven wat waren het moeilijke jaren het ach en wee was niet van de lucht soms dacht ik, ik sta er alleen voor maar jij liet een wonder gebeuren door de glans van jouw lieve ogen werd ik die bijzondere postzegel, die jij aan jouw…

De vlag van vrede heeft een witte kleur van overgeven en tot elkaar komen, met een geur die opent ogen als er niet meer wordt gelogen en opent ook harten, smarten zijn sterker dan pijn in het leven, om uiteindelijk niet alleen te dromen, maar in vrede elkaar verstaan.…

in blauwe nachten wil ik mij overgeven aan de slapenden zoals ik mij overlever aan hen die mij lezen met wijd open ogen poëzie opslokken in draden van begrippen buigzaam vlechtend in het weefwerk van tijd verbeelding in het licht van de zoete maan…

gevoelig ben ik in mijn stilte mijn geest in het universum op oneindig denken zonder gedachtes overgeven aan eindeloze gevoelens op die plaatsen waar ik het nooit meer kwijt raak de zon schijnt en ik denk aan vandaag en gisteren in het centrum van gewone dingen…

Ontspannen lag ik even in bocht 7 Dat duurde circa drieëntwintig uur De pilsjes dronk ik als ontwenningskuur en soms moest ik al plassend overgeven ’t Gebeurde collectief bij al die bomen Het schijnt dat Mollema is langsgekomen…

Ik wilde graag de Rothko-kijker zien die door het rood naar binnen wordt gezogen en voor mijn ogen, schijnbaar onbewogen zag ik hem staan… in stilte… sedertdien was Rothko nooit zo diep intiem, zo rood Niet Rothko zelf, de kijker maakt hem groot…