Alle inzendingen over pandemonium

Nog even en de mens zal zeggen ‘Het was me wat met dat virus, niet? En dat zovelen moesten sterven en Dat dromen aan scherven gingen Wat zijn we onvoorzichtig geweest Wat was het ieder voor zich, hoe ving De overheid bot; het lot hebben we Getart, apart dat dit gebeuren moest Om ons bewust te laten worden Wakker gepord, zullen we nu zuinig…

Heftig ritmisch dithyrambisch divagerend, zat je rechtop zwetend in ons bed. Gorgonische kreten als prodomale verschijnselen, ontnamen mij echter snel de pret. Met frenetieke somatische eigenschappen, ebaucheerde jij een subiet succumberen, Ontsproten uit het brein van een xantippe, deed het mij echter snel desensibiliseren. Het…

zelfs voor een geoefend oor bleek het onmogelijk in de wirwar van geluiden een leidend ritme te ontdekken chaos zegevierde tot akkoorden hun eigen pad met lieflijke tonen bedekten waar in harmonie melodie ontstond je lachte toen jij uit het pandemonium van herrie kwam de buit schitterde in je stem met hemels geluid hoge…

In 't pandemonium klinkt steeds een echo Een die zich uitput in reïteratie Van slogans voor zijn eigen imitatie En aldoor zingt 'komkom tuutuut hoho' Het is geen wouw die je hoort dongedingen Maar 'n wouwelaar, die enkel na kan zingen…

dulle griet Zij zag mij, vidit, in 't privé domein en kwam wel, venit, maar of zij ook won en vicit zei, blijft altijd een geheim een pandemonium ontaard in strijd een oordeel atonaal en polyfoon ik kwam en zag, maar vond niets meer gewoon aan haar, die dulle griet, een rare meid...…

jij barstte in de zon ging nova op heel eigen wijze ik warmde in pandemonium zag de manen steeds steiler rijzen in het licht van verre sterren kon ik je na lichtjaren eindelijk achterhalen jouw nova gaan hebben mijn manen en planeten altijd in het schrikkeljaar geweten ze waren tijdelijk maar in de nieuwe zon zullen alle…

Ook ík voel mij in de poëtica Soms een binaire alfabetica Ik trek wat scrabbleletters uit de la LHBT tweemaal QS en A Een pandemonium van minderheden... Zorg liever voor de bijkans uitgestorven Bengaalse tijger...was die uitgezworven, Zijn ijsbeer, witte neushoorn reeds verleden?…

gele vogels blauwe luchten vluchten in een pandemonium van geluid de hoogste tonen ijlen zo voorbij wij modderen in de middelmoot van leven en of dood waar as en graven in de diepste regionen klagen eindigt ook de goot ik paletteer en orkestreer de chaos in mijn kop daar vliegt de gele vogel zich ooit in het blauw kapot…

nog waaien de kleuren van stelen vlaagt wind in schrille tonen de dodenmars bloemen knappen niet af maar leggen zich plat uit deemoed ter aarde in een kris kras pandemonium vullen bomen de kerkhoven van het gigantische bos schoon geregende wortels bekijken de immense ondergrondse hoeveelheid lijken ook zij zijn geveld…

restanten menselijke geluid klinken nog ver boven het pandemonium van de wereld uit van wolken gedreun en gebrom daar kijkt geen mens in herkennen meer van op nieuwe tonen zijn altijd op proef tot stamboom en afkomst zijn bepaald zonder dissonantie is aangemaakt en het bestaande orkest duidelijk niet ontregelt of gefrustreerd…

jij hebt soms een gekke lach in je ogen armen en benen molenwieken een fleurig pandemonium dat uitnodigt tot heerlijke deelname een aanleiding is niet te achterhalen het hyper zijn bij jou is nooit van het kwalijke venijn er is geen onderscheid in wie achterblijft en in samen vieren weldadig sluipt rust op kousenvoeten binnen…

Een eilandje in de zee een kleine parel een jaarlijks gebeuren een knal in de stad een gefrustreerde gek een graag schietende een levend kerkhof een totale verslagenheid een onuitwisbaar verdriet een zee van bloemen een pandemonium van rouw een golfstroom aan tranen een zee vol tranen een oceaan vol tranen een verhoogde zeespiegel een…

warmte wiegde water tot hogere golven nog dichterbij jij dacht het te bezweren probeerde met occulte riten maar je bracht water naar de zee wij hebben de vloed niet afgewacht zagen het land en de steden verdwijnen in een gigantisch pandemonium waarbij het leven in zichzelf is gestikt oplandig treurt totale verslagenheid wij…

melodie trompetten schoven blauw schetterend het vooruitzicht op een heldere cadans voor zich uit witte wolkjes streken langs fijnbesnaarde luchten waar zij de zonnewarmte zelf opklarend kusten diep rakend trommelden slagwerkers hun intrigerend spel als de grote trom wat schaduw gaf joeg staccato op het snelle leven af het is een pandemonium…

Haar zangkunst maakte deze kleine puber een mini-ster tot in het buitenland met enkel hoge pieken, diepe dalen Maar staat zij eenmaal op het podium dan straalt zij als een Piaf in het licht het Vrijthof wordt een pandemonium uit dank voor wat zij met verve verricht…

rij bezemen hun straten in vrij entree voor magiërs en tovenaars in rood scharlaken ridders rovers en bandieten mogen niet van dit binnen aards plezier genieten wulpse vrouwen daarentegen komen hun charmes geven pas als de goden zitten op hun gouden troon rommelt onweer zijn donkerste toon schicht licht langs hemel en aarde in een pandemonium…

Na de wereldwijde uitbraak in het ras der androïden flitst het weerlicht pandemonium der continenten Zichzelf verrijkende elites die heden ik en morgen gij elkaar naar 't leven staan vluchtend in amnesia het zwarte gat achter de maan Onwetend zijn zij noch bedreven in de kunst van mensenwaarden grossieren in geld en goed door…

Het ijsgat, opengehouden door de bewegingen van ganzen, koeten en ander waterwild, transformeert in een pandemonium van woeste vleugelslagen, gekakel en gesnater.…

Het jaar van dilans uitglijder tot geert van bibi tot hamas en omgekeerd een wereldclub die telkens zich blameert, als hij niet oplet ook nog degradeert Het jaar van 't monstrum der migratiedeal waar de mediterrane minotaurus noch 't boreale monster van loch ness droog brood van lusten, zonder hart en ziel Ik zie in 't Brussels pandemonium…

nagerend maar nooit begrepen waarom ik het toen zo vaak nog had gelezen als een antwoord op zoveel zoals het zonlicht had geschenen koos ik nu dat wat van mij was duizend zinnen voor dat ene Liet het stoflicht achter mij en stilte viel er van het raam het zonlicht scheen nu zoveel minder zonder naam die werd geschreven in een zaal - een pandemonium…

Je mag niet kijken als ik dood ga het mooie is er toch al vanaf dat heb ik afgelegd bij mijn leven stukje bij beetje plakje voor laag iets van 't heengaan leren door te kijken is voor de domme dus zeker niets voor jou Ieders sterven, verlijden is uniek geen repetitie, geen generale direct de première maar zonder applaus wel een pandemonium…