Alle inzendingen over rijmpje

Wil jij een rijmpje voor mij maken, bro? Het wil me dit keer nauwelijks gelukken. Het liefst zou ik mijn snor nu willen drukken, Ik wil geen rijmpje onder mijn niveau. Dit kreupelrijm? Nou, dat is balen, bruh. Ik had er zelf nog één hoor, lekker puh!!…

op een avond keek ik uit het keukenraam een veertje zweefde voor de verlichte maan en dwarrelde naar een fleurig kasteel toen botste ze tegen een lieve minstreel en verdronk bijna in een spraakwaterval ze fladderde naar buiten als een skippybal tijd voor een winterslaap, tijd voor rust tot in de lente de Prins haar wakker kust ze danste rond…

En met het sluiten van deze kaart wordt het rijmpje gedicht...…

Nergens een olleke En ook geen bolleke Het is toevallig Dat ik dit nu zie Snel schreef ik daarom dit Tabbladopvullende Rijmpje en dus kom Ik in de top drie…

dag boom, dacht ik dagdroom dat zij langsstroomt en voor mij lacht…

Ik heb mezelf betrapt ik had weer uit het zelfde vaatje getapt de woorden leken op elkaar op en neer, van hier naar daar ik heb er een ander licht op laten schijnen zodat woorden eens gebruikt verdwijnen met veel moeite en pijn moet het dan een ander rijmpje zijn maar daar gaat-ie weer ik heb geen woorden meer zo kan ik mezelf wel schieten…

Wat heb ik van mijn laatste rijmpje spijt Want de reacties zijn mij zwaar gevallen. Tot helemaal in Wildervanksterdallen Werd Freud erbij gehaald, en penisnijd. Ik meld mij zeven lange dagen ziek, Ze werken nu aan mij in een kliniek.…

Rijmpje belde aan bij sonnet, of hij potentie had tot een gedicht Doe wat aan je vorm, zei hij, geen gezicht Je wordt gesproken zonder lucht, wordt liever ademloos gelezen De deur sloeg dicht, er volgde een nieuw couplet…

Wim zat zo stil te werken Hij tekende een spoor een spoor met zeven wagens Maar dat was moeilijk hoor En weet je wat hij heel vergat Toen hij zo stil te werken zat Dat hij een glas naast zich had staan die moe met melk had vol gedaan Ziezo het spoor is klaar Nu gauw eens drinken gaan maar 't glas lag om en poesje Keek Wim ondeugend aan…

Vroeger had ik later nog De toekomst was van mij Ik had het leven voor mij Nu ligt het achter mij Vroeger had ik later nog Ik heb al wat ik bezat Maar alles wat ik heb Ik heb mijn tijd gehad…

Verdwaasd verdwaald Verwilderd vertrokken Onontbeerlijk ontmaskerd Onovertroffen onthaald Behaagd bestolen betast besloten Genoeg gezien gedacht genoten…

Omdat we ‘elektronisch’ niet meer durven (e-stemmen is geen waterdichte zaak) Gaat men, terwijl ik hier dit rijmpje maak Waarschijnlijk onder ede aan het turven. Maar niet alleen de stemmen ónder Ede, Ook boven, links en rechts ervan telt mede.…

Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

'k Heb vanmorgen al gezongen En gesprongen, Zo verlangde ik naar die tijd Maar ik kan geen rijmpje dichten, Moet ik zwichten Voor mijn broer in poezij Neem dan, moeder, slechts dit roosje Van uw Coosje, 'k Heb u toch zo lief als hij.…

Geen standpunt, geen partij, gebakken lucht zo sprak haar waakhond Kay-Kay van der Linde dat vrouwtje Rita dat niet leuk zou vinden was 't volgende bedrijf in deze klucht ontkennen had geen zin, de zaal zat vol getuigen dat rijmpje had gelijk; de TON die viel aan duigen…

Donkere dagen en lange nachten, De kou laat op zich wachten. De kou laat zich verdringen, Door de warme wind, Die, waar hij zich bevindt, Zachtjes ligt te zingen. De gele bladeren verlaten de takken, Die zich treurig laten zakken. Die zich klaar maken voor de strijd, Tegen sneeuw en regen, De wind die ze laat bewegen, Brengt nog geen…

Ella, Ella, o bella bimba, ‘goed’ en ‘voornaam’: dat betekent je naam, de klank van zon en zuiden, van klokjes die helder luiden. Ella, Ella, O bella bimba, volmaakt meisje, soms krijs je, maar niemand wordt boos, meestal slaap je als een roos. Ella, Ella, O bella bimba, nieuw mensenkind, fris als lentewind, helemaal zonder zorgen…

Want als ik voor elk rijmpje betaald worden zou, stond ik nu niet, te roken in de kou!…

wanneer je lach verdwijnt de avond naar de nacht gaat lonken de maan zich schuilt achter onmacht dat stilletjes in het duister staat te pronken en wijl mijn hand je schouder raakt mijn ogen de jouwe vinden weet dan dat ik vannacht weer over jou heb gewaakt een simpel rijmpje op de vroege morgen vertelt mij meer dan de ochtendkrant ontneemt…

Een telefoontje in de morgen, een klein bezoek, een zonnestraal, heel veel gedachten ook aan vroeger en tijd voor vriendelijk verhaal; een plots besef hoe groot de waarde van ieder ogenblik dat zingt, van elke groet, van elke glimlach, van zoveel dat ons hier omringt; laat ons maar danken in de avond, vergeven wat geen liefde was, dan…

Ik kan geen andere manier bedenken dan je dit rijmpje maar te schenken, géén punt toch?…

De warmte van dit vrolijk licht schijnt - wie weet - door in dit gedicht of rijmpje zonder veel gewicht.…

Onlangs is een taalpurist bij 't woord 'spelfoud' uitgegleden. "Opzettelijk spel!", riep hij beslist. Later bleek hij overleden. Zijn zus, ze is jurist, voegde woord bij daad. De aanklacht van de advocaat werd dus: geschreven is met voorbedachte reden.…

De reactie van Alexander onder mijn versje ~Ochtendritueel~ bracht me tot dit rijmpje Wel beste Alexander ’t is een waar gebeurd verhaal Die eenden hadden het best naar hun zin Er waren er maar drie in het begin Doch na twee maanden telde ik er zestien in totaal Een buitenstaander denkt wellicht: ~Maar dat is toch heel fijn Je tuin lijkt…

zwart Ach, ook een duizendpoot draaft wel eens door Gelauwerd als het beste paard van stal Met miljoen versjes op het boekenbal Maar 't loopt niet, dat is waar ik mij aan stoor: De Sint kwam bij ons op visite Met veel koek en weinig gard Hij kwam tezamen met twee pieten Voor wel zestig euro, zwart Ach, als hij met een moeilijk rijmpje…

Jeetje Jan, wat doe je nou, ben je ziek, heb je een kou, da's snel genoeg weer over, tenzij 't wat anders is, in dat geval tover, ik een lief rijmpje voor jou in elkaar. Ik denk namelijk dat je je veel te druk maakt, en als dat de reden is, nou dan zeg ik je Jan, da's niet mis, want weet je Jan, ik wil wat aan je kwijt.…

Lieve Opa, jij weet nu van mijn geheimpje wij blijven voor altijd vrindjes maar schrijf dan voortaan wel elk rijmpje niet aan 1 maar aan twee kleine kindjes!…

Bovendien wordt haar oude ziel blootgelegd op een klein stukje papier waar de woorden zoveel verbeelding als verrijking uitstralen terwijl lichaam wordt bekleed met grote verscheidenheid aan kleuren en vormen, een rijmpje nabij.…

Dat is waar dit rijmpje over gaat.…

En dan de liefde, de enige de allesverduisterende,..die word door mijn rijmpje een ondergeschikte heftige nostalgie. Nostalgie naar de dichter die inkt heeft in zijn bloed en zo het leven maakt lichter en de kunst sierlijk begroet.…