Alle inzendingen over risico's crash inzicht

de oudere koorddanseres die na een vrije val uiteindelijk ontdekte dat dansen zonder koord eigenlijk wel leuker is…

Zo is het leven, je moet risico's nemen -- en kosten maken.…

Ik vroeg hem, wat bedoel je dan met anders droeg hij zo'n rare zwarte baard of sik of was hij kleiner dan gedacht en dik had hij zo'n modebril op van hans anders? Of viel hij door de mand daar, qua gewicht? je voelt je hopelijk niet opgelicht...…

Overdag zal de zon u niet steken en de maan evenmin in de nacht mij was dit niet eerder bekend Zo staat het in Psalm 121 ik hoorde het bij Monteverdi Laetatus sum: ik ben verheugd Licht reflecteert in het water van bergstromen vloeiend en snel wat ergens als gletsjer begon wordt een Mondscheinsonate en later een langzame brede rivier…

Een crash heb ik Nooit meegemaakt En toch ervaar ik Voortdurend die scheur In mijn schedel Waar het leven in En uit gaat, dag in Dag uit, zonder het Zelf te kunnen sturen - Nu ik erover nadenk Moet het toch mijn Leven zijn dat die Scheur in mijn schedel Heeft veroorzaakt - Crash zonder dat er ook Maar één voertuig aan…

Een heftige vrouw uit Terheijden Wou mij met haar benen verleiden Maar 'k zei tegen haar: Doe snel uit elkaar Want risico's wil ik graag spreiden…

Gisteren vloog de zeemeeuw verzilverd door zonnestralen hoog tegen de blauwe lucht Nu ligt zijn geniale verenpak ontvleesd door soortgenoten in de berm langs de weg Donzige veren bewegen springerig in de wind, dansen in de echo van zijn laatste vlucht…

haalde en hij was de enige die de bergen zag opdoemen en hij kon iets doen deed hij echter niet hij zag het, de dodelijke bergen maar ademde heel rustig ik denk aan de hersenen die zich tegen hem keerden dan ben je machteloos een van de vele voortekenen van de overmacht van de hersenen over ons, ze streven naar het perfecte de crash…

Wanneer je je verplaatst van A naar B Dan wil je ongeschonden arriveren Nu blijkt dat de statistici ons leren: De luchtvaart is een veilig procédé Maar als je een conflict hebt met de tsaar Dan loop je in een vliegtuig wél gevaar…

het gekwelde leven onder een duister oppervlak de vliegende paradox tegen wil en dank het stormend stenen hoofd als wankel monument luid kloppende harten gestolde angst in open monden de afgescheurde takken van steile rotswanden alles viel uiteen…

Velden vol van vrucht vliegen vlug voorbij, laatste lach, lege luchten liggen langszij. Hulpeloos halen helden hier hun hel, radeloos rationeel, ruzie, rukken, rel. Kiezen knarsen, klote kist, kelderende kruisiging, beetje bij beetje beseffen, bijna berusting. Wie weet, wie weer wakker wordt ? Nagenoeg niemand nog nuchter, neergestort.…

Niet alle risico's zijn uit te sluiten, hoe goed je ook de veiligheid bewaakt. Het liefst bekijkt men alle mensen naakt, en keert men iedereen binnenstebuiten. Die bodyscans, het nieuwste fenomeen, daar keek ik dus onmiddellijk doorheen.…

Geluk en vervulling zijn afhankelijk van je vermogen om risico's te nemen om te confronteren en problemen uit te werken om je diepste geheim prijs te geven en je vrij te voelen je hart te luchten wanneer de ander belemmeringen in de weg legt…

Het verdriet, de wanhoop en de pijn, het bracht me verder tot een nieuw besef van gelukkig zijn.…

Het ademen valt me zwaar, Bergtoppen doemen op Waar aanstonds De ademhaling Stoppen zal, Luttele seconden Voor de crash Schrik ik wakker In mateloze angst En ruik de milde Voorjaarsregen door Dit open raam, Waarvan alleen De binnenkant Nog bevroren is…

Bij Volvo zijn ze niet bepaald bescheiden: “Qua veiligheid zijn onze auto’s top, Zelfs bij een crash loopt u geen letsel op, Laat staan dat u eraan zult overlijden.” Helaas is het bewijs erbij gebleven, Niet één stond er vooraan zich op te geven.…

Rond het middernachtelijk uur Strandden wij op Aiaia, Onwetend van oneindigheid Van jeugdigheid in levensduur Van 't eeuwig Elyzees elixer In Circe's magisch receptuur Zij, godin en kruidenmengster Schalks, bevallig qua postuur Troont mij naar haar rotspaleis: Daar vleien zich tegen een muur Negen van ons schip verbannen Vastgeketend…

een obscuur begin van denken dat ons raakt, een hand in de nek, geeuwend tegen de planken een catastrofe van het moment die al plaatsvond, bruinrot; duizendschoon; besmetting; trefwoord; crash; alleluja; gaslek; vernuft geen haar gekrenkt dat zijn: de violen Je tegenwerping En dan, baby, dan ------------------------------…

Krater van de crash, omgevormd tot een stil ven. Verzacht het de dood?…

Haren glad geborsteld briesend van vertrouwen de wereld in kijken Oude kwesties recht te zetten, toegangen te forceren, risico's te nemen Door de dag heen manoeuvreren, loeren op kansen op goede werken in gedachten al honderd keer verricht Uitrusten naast mijn paard vertrouwend op mijn kracht mijn morele kracht…

De captain sprak: “Dames en heren, ons vliegtuig gaat in nood verkeren; waarschijnlijk storten wij in zee, maar geen paniek: alles valt mee!”…

En nu ben je eindelijk weer thuis, maar jij zal nooit meer de deur open doen de fles blijft onaangeraakt nog in de koelkast staan aan de eettafel geen gezellige gesprekken meer de poes die voorlopig nog eten van de buren krijgt de hond die in het pension wacht op jouw terugkeer het bed dat niet meer door jou beslapen zal worden de kamers in het…

(Zie voor deel I, mijn beschouwing 'Echt reizen is een kunst' van 20 december 2014) Echt reizen is een kunst die je moet beheersen maar wat in Gods naam zeg je tegen de tijd die na crash heeft besloten dat niemand naar huis keert? terwijl op ieder iemand wacht die niets meer mag hopen...…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg. Aan mij presenteerde het, het krachtig sterkste en zéér schoonste bevrijdingslicht…

. ----- Na de afwaardering van de VS tot AA+, verwachten de beurzen een zware crash.…

verloren tussen de ingewanden organen werkend op eigen kracht er is een oorlog gaande ik ontvang van het front verwarrende berichten de storm van longen gaat over de rivieren van het hart emoties tekken op en slaan neer en waar vandaan die brandende pijn ik sta als een god toe te kijken waar ga je heen in die boot van zacht leer een…

Verschroeit mij vrieskou van buiten Gutst water onophoudelijk langs ruiten Nachtelijk duister met warm lichtende stralen Bereikt mij niet maar verkiest naar buiten te schijnen Dan klim ik klauwend met gescheurde nagels Omhoog in de nat bebloede gordijnen In mijn open hermetisch afgesloten winderige kamer Ben ik verkrampt en zonder inzicht…

ik net kan verstaan wuiven in ‘t voorbijgaan langs de slingerende IJssel rust ik op een platte steen het water kabbelt kalmerend bepaalt ook haar eigen koers ik luister naar de watertaal kijk onder de oppervlakte en denk hoe diep kan iemand zinken -of heet het misschien schuilen- de zon dwaalt over de stroming ik warm me aan haar inzicht…

ik zie mezelf door het oog van de ander een niet geringe verdienste ik blijk nog immer een arrogante kwast en ook niet een van de minsten zo stel ik al turvend vast bescheidenheid was mij al jaren een flinke doorn in het oog ik twijfelde, kende vele maren waarmee ik mezelf altoos bedroog wie zijt gij dan echt vraagt de oorwurm in…

er komt eens een tijd soms eerder dan vermoed dat de grijze haren zijn geteld of op een glad hellend vlak de schaduw zich vertoont als de vragen die het denken stelt duiden op het ongewisse in mijzelf, merk ik, dat door woorden van buiten, en slechts voor korte duur, de zucht naar schijnbare stilte wordt beloond er komt eens een tijd…